. ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﺧﻮﺑﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ زندان 9 ساله ام از سال 60 تا 69 با همه سختیها و رنج ها در آن ﺷﺮﺍﻳﻂ دشوار ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
حدﻭﺩ ١٠٠ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍﻫﻲ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ. ﺑﻪﻫﻨﮕﺎﻡﺑﺴﺘﻦ ﻛﻠﻴﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ، ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﻭﺩﻛﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻧﺶﻧﻴﺰ ﺑﻪﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ: "ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭘﺘﻮ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﺒﺮﻳﺪ!" ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺩﻗﻴﻘﺎ" ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲﺭﻭﻳﻢ. ﺷﺘﺎﺏﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ
ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻤﺎﻥ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻛﻨﻴﻢ. ﭘﺘﻮﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺑﻴﻦ
ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺧﻮﺍﻩ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﭘﺘﻮﻫﺎ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ. ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻨﺪ ٨ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻨﺪ ٨ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺮﺍﻳﻂﺳﺨﺖ ﻭ ﺗﻨﺒﻴﻬﺎﺗﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺯﻳﺎﺩﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯﺁﻥ ﺗﻨﺒﻴﻪﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ.
ﺍﺯﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻓﺮﺳﺎﻳﺸﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺟﺴﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺳﺎﺯﺩ. ﺧﺐ،
ﺍﺗﻮﺑﻮﺱﻫﺎ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ: "ﻳﺎﷲ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﻮﻳﺪ!"
ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻣﺮﺩﻱ ﺑﻮﺩﻛﻪﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﺑﺎﺩﻭﭼﺮﺧﻪﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥﻃﺮﻑ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﺗﺎﺩﻡ
ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ. ﺍﺗﻮﺑﻮﺱﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﻪﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ. ﺍﺯﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﺗﺎﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﻫﻴﭻﻛﺪﺍﻡ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ
ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻭﺭﻭﺩ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻭ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻴﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ. ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ
ﻗﺪﻡﻫﺎﻱ ﺟﺪﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻳﺎﺩ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﻧﺼﻒ ﺻﻮﺭﺕﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ
ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻﺟﺎ، ﺣﺘﻲ ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﻢ ﻧﻤﻲﺩﻳﺪﻳﻢ. ﺻﺪﺍﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﺸﻦ ﻭ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﺩ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﻣﺎﺭﺍ
ﺑﻪ ﻫﻤﭙﺎﻟﮕﻲﻫﺎﻳﺶ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺳﻨﻲﺷﺎﻥ ﺑﻪ ٢١ ﺳﺎﻝ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ. ﻫﻤﻪ
ﺩﺍﻧﺶﺁﻣﻮﺯ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﺎﻧﻲ ﺍﺧﺮﺍﺟﻲ ﻭ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮﺍﻥ ﻭ ﻳﺎ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺑﺴﺘﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ
ﺑﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻛﻪ ﻧﺴﻠﻲ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﺯﻭﺭ ﻭ ﻇﻠﻢ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ؛ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ
ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻳﻢ "ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺩﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﻮﺩ". ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﺩ ﻭ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ...
ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺯﻥ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻭﺭﻱ! ﺣﺘﻲ ﻟﺒﺎﺱ
ﺯﻳﺮﺕﺭﺍ! ﺑﺎ ﭼﺎﺩﺭ ﻭ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺵ!"
ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺑﻮﺩ. ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺪﻥ ﻟﺨﺖ ﻣﺮﺍ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺑﺎﻭﺭﻛﺮﺩﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺍﮔﺮ
ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺫﻳﺖﺍﻡ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻫﻤﻴﻦ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻳﻢ ﺯﺧﻤﻲﺷﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡﻛﻪﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻱ ﺗﻴﺰﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎﻫﺮ
ﻛﺲ ﻛﻪ ﺩﻋﻮﺍﻳﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﻼﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪﻛﺎﺭ ﻣﻲﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﺧﻤﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺩﺧﺘﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻱ ﺗﻮ
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻛﺎﺭﺩﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺁﺧﻪﻣﮕﻪﺩﺭﻫﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﺖ ﻳﻚ ﺧﻨﺠﺮ ﻛﺎﺷﺘﻲ؟" ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﻨﺪﻩﺍﻡﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺧﻨﺠﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ٢ ﺍﻟﻲ ٣ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﺁﻣﺪ. ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭِ ﺯﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻳﺶ،
ﺣﺪﺱ ﺯﺩﻡ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪﺍﺻﻄﻼﺡ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺯﻳﺮﻡﺭﺍ ﺩﺭﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﻨﻴﻌﻲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ
ﻛﺸﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﻫﻲ ﭼﻜﺎﺭﻣﻲﻛﻨﻲ؟!"
- ﺑﻪﺑﻪ! ﺍﻋﺘﺮﺍﺽﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ﻧﻤﻲﺩﻭﻧﻲ ﻛﺠﺎ ﺍﻭﻣﺪﻱ؟
- ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺑﻪﮔﺮﺩﻳﺪ، ﺧﺐ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻭﺿﻌﺸﻪ؟
ﭼﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺳﻔﺖ ﻭ ﻣﺤﻜﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭﺭﺍﻫﺮﻭ ﺩﺍﺩﺯﺩ: "ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ، ﺍﻳﻦ ﻧﻤﻲﺩﻭﻧﻪﻛﺠﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ! ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻪ
ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﺯﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﺍﻳﻦﻫﺎﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻳﻢ ﺍﻳﻨﺠﺎ... "
ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻣﻲﻛﺸﺪ. ﻫﻴﭻ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ
ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ. ﺑﺎ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﺮﮒﺑﺎﺭﺵ، ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕﺗﺮ ﺍﺯﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻫﻢ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ، ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺗﻨﺒﻴﻪﺑﺮﺍﻳﻢ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻱ ﭘﺮﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪﺩﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ
ﻭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻱ ﺍﻭﻳﻦ ﻭ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺳﺮﻡ ﺑﺎ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﺭﺍ
ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺣﺎﻻ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﺎ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ، ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭِ ﺯﻥ (ﻧﺎﺩﺭﻱ) ﻭﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﮔﺸﺖ، ﺑﻪﻣﻦ
ﻳﻚﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﻘﻴﻪ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ
ﻭﺳﺎﻳﻞ، "ﺳﺎﻙِ ﻧﻘﻠﻲ ﻗﺮﻣﺰِﻋﺰﻳﺰﻡ" ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺷﺖ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺁﻥﺭﺍﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﺬﺍﺷﺖ!
- ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻙ ﺭﺍ ﻻﺯﻡﺩﺍﺭﻡ.
- ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺭﺍﻛﻪﻣﺎ ﺗﺸﺨﻴﺺﺑﺪﻫﻴﻢ، ﺗﻮ ﻻﺯﻡﺩﺍﺭﻱ.
ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻙ ﺍﺻﺮﺍﺭﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: "ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﻓﻘﻂ ﻳﻚﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﻪﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﭼﻪﻋﺬﺍﺑﻲ
ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ؟"
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻙ ﻧﻴﺰ، ﻫﻢﭼﻮﻥ ﺳﺎﻳﺮ ﺩﻝﺑﺴﺘﮕﻲﻫﺎﻳﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻭﺩﺍﻉ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺳﺎﻙِ ﻧﻘﻠﻲِ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻲ ﻛﻪﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻳﻚ ﺳﺎﻝ
ﺯﻧﺪﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺑﻪﺯﻭﺭﺍﺯﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﻧﺎﺩﺭﻱ ﮔﻔﺖ: "ﺑِﻬِﺘﺎﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻧﻤﻲﺩﻫﻢ، ﻣﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩﺍﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻳﻚﺩﺳﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻪﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺭﻭﺣﻴﻪﺑﺎﺷﻴﺪ؟
ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩﺍﻳﺪ ﻛﻪﺍﺩﺏ ﺑﺸﻮﻳﺪ. ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺗﻼﻥ ..."
ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﺭﻭﺣﻲ، ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻭ ﻳﻚ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﻪﻣﺤﻴﻂ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ.
ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻓﺘﻢ. ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻣﺘﺮ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﻧﺮﺩﻩﻫﺎﻱ ﻓﻠﺰﻱ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻻﺑﻪﻻﻱ ﺁﻥ،
ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻮﻫﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ. ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺮﺝ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ. ﻛﻮﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ ﭼﻘﺪﺭ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻓﻜﺮ
ﻛﺮﺩﻡ. "ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﺩﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻲﺁﻭﺭﻧﺪ؛ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﻫﺎﺳﺖ. ﻣﻲﺁﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻣﻲﮔﻴﺮﻡ." ﺑﻪ
ﻣﺤﻴﻂ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﺵ ﻳﻚ ﺷﻮﻓﺎﮊ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻳﻚ ﺩﺳﺖﺷﻮﻳﻲ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﺩﺭ
ﮔﻮﺷﻪﺩﻳﮕﺮ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺳﻠﻮﻝ ١,٨٠ ﺩﺭ ٢,٧٠ ﻣﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﻗﺪﻡﺁﻥﺭﺍ ﻣﺘﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻭ ﻋﺮﺽﺳﻠﻮﻝ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ
ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺍﺳﺖ؟ﺑﺎﻳﺪ ﻭﻗﺖ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﺯﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻳﺎﺩﮔﺮﻓﺖ. ﺳﻜﻮﺕ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺑﻨﺪ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ. ﻣﻮﺷﻜﺎﻓﺎﻧﻪﺑﻪﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﮕﺎﻩ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ، ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ؟ ﺩﺭﺯﻱ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ
ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ. ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺳﺎﻳﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺭﺍ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﺎﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭﺯﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ
ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺍﺯﺯﻳﺮ ﺩﺭﺩﺍﺩﺯﺩﻡ: "ﻫﻲ! ﺑﭽﻪﻫﺎﻛﺠﺎﺋـﻴﺪ؟ﺑﭽﻪﻫﺎﻛﺠﺎﺋـﻴﺪ؟"
ﻛﻤﻲ ﮔﻮﺷﻢ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺳﺮﺑﻨﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﺳﺮﺑﻨﺪ ﻭ ﺗﻪﺑﻨﺪ ﻧﺪﺍﺷﺖ! ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦﻛﻪﺍﺯﻫﺮﺟﺎﻳﻲ ﺩﺭﺩﺍﺷﺖ ﻭ
ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ّﻫﻲ ﻭ ﺣﺎﺿﺮ، ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﭘﺎﻳﻴﺪ. ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻳﻢ. ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻮﺭﺱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ
ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡﻣﻲﺩﺍﺩﻡ: "ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻭﻑ ﺍﻟﻔﺒﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭﺭﺩﻳﻒ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪﺯﺩﻥ!"
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱﻣﺎﻥ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺵ ﻣﻲﺩﺍﺩﻳﻢ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﺯﺩﻥﻫﺎ
ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﻭﺍﻡﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﻴﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺮﺯﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻳﺎﺩﻧﮕﻴﺮﻱﻗﺎﺩﺭﺑﻪﺍﺩﺍﻣﻪﺗﻤﺎﺱ
ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻳﺎﺩﮔﺮﻓﺘﻲ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻲ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺩﺍﺩﻩﻫﺎﺭﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻛﻨﻲ. ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻛﻮﭼﻚ ﺧﻮﺩﻡ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﻗﺪﻡﺯﺩﻥ
ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﻓﻜﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻳﻨﺪﻩﺍﻡ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﻳﺰﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭﻳﮋﻩﺍﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﻼﺹ
ﻧﻤﻲﺷﻮﻡ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﻨﻢ. ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﻫﻮﻟﻨﺎﻙ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪ. ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻪﺯﻳﺮ ﺩﺭﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻡ. ﺷﺒﺤﻲ ﻛﻪ
ﭼﺎﺩﺭ ﻣﺸﻜﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺑﻮﺩ، ﺻﺪﺍﻱ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻗﺪﻡﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ. ﻣﻦ ﻭﺣﺸﺖ ﻛﺮﺩﻩ
ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﻨﺪﻩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺯﻥ، ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺩﺭ
ﺟﻤﻌﻪﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻪﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﺠﺎﺩﺭﻋﺐ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻧﻤﺎﻳﺶ ﻣﺴﺨﺮﻩﺍﺵ
ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻚ ﺗﻚ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﭼﺮﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻲ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﮕﻴﺮﻱ؟" ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ
ﻓﺤﺎﺷﻲ ﻛﺮﺩ.
ﻣﻦ ﻛﻪ ﻛﻠﻜﺶ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ (ﻭ ﻧﻴﺰ ﻗﺪﺭﻱ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ!) ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﺠﺎ
ﻫﺴﺘﻢ. ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻲ. ﺳﻜﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ. ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﺟﺮﻣﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻲ
ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﺳﺮﺩﻱ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﺳﺎﻝ ٦١ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺨﺘﻲ ﺭﺍﺩﺭﭘﻴﺶ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺩﺭﺁﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﺮﻑ
ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻛﻮﻩﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩ. ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻣﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮﺑﻪﻓﻠﻚ ﻛﺸﻴﺪﻩ، ﺍﻣﺎ ﺳﺮﺩﻱﺍﺵ ﺑﻪﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻣﻲﺯﺩ. ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺘﻮ،ﻛﻪﺑﻪ
ﭘﺘﻮ ﺳﺮﺑﺎﺯﻱ ﻣﻮﺳﻮﻡﺑﻮﺩ ﺧﻮﺩﺭﺍﮔﺮﻡﻧﮕﻪﻣﻲﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺭﻭﻱﺯﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ. ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺮﺩﺑﻮﺩ! ﻫﻤﺶ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﺎﻩ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ
ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﺩﻭ ﻣﺮﺩﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻣﺴﺈﻭﻝ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯﺁﻥﻫﺎ ﭼﺎﻕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻋﺎﺩﻱﺩﺍﺷﺖ، ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎﺩﻱﻭ
ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ. ﭼﺎﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ ﻭ ﻻﻳﻪ ﻧﺎﺯﻛﻲ ﭘﻨﻴﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ١٥ ﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﻛﻢ ﻛﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺁﺩﻣﻲ
ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺍﺫﻳﺖ ﻛﻨﺪ. ﻣﺮﺩﺩﻳﮕﺮ، ﻗﺪﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺳﺒﺰ ﺩﺍﺷﺖ. ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﺎﻳﺖ ﻫﻴﺰ ﻭ ﻛﺜﻴﻒ. ﻫﺮ ﺑﺎﺭﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯ
ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪﻡ. ﺗﻨﻔﺮﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺘﻲ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺑﻪﺍﻭ ﻏﺬﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺩﺭ ﺷﻴﻔﺖ ﺍﻭ ﺣﺘﻲ ﺩﻟﻢ
ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻏﺬﺍ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺩﺭ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺐﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺮﺩ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ. ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺻﺒﺢ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ
ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻡ ﺷﻮﻡ. ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﻤﻲﺑﺮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥﻫﺎﻳﻢ ﺩﺭﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺑﻪﺭﻭﻱ ﻳﻚ ﻛﺘﻒ ﻛﻪﻛﻤﺘﺮ ﺑﺎ ﺳﺮﻣﺎﻱ
ﺯﻣﻴﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ، ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺮﻣﺎ ﺍﺯﻣﻦ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﻠﻔﺖﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﻟﺮﺯﻳﺪﻡ ﻭ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ
ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺰﻧﻢ ﻭﻟﻲ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﻜﻮﺑﻢ ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺩﺭﻛﻮﺑﻴﺪﻥ
ﺟﺰﺍﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﻻﻳﻲ ﺩﺍﺷﺖ. ﺧﻼﺻﻪﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ٤ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﺍﺩﺯﺩ: "ﭼﺎﻱ!" ﺟﻬﺖ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﺭﺳﺘﻲ ﺗﺸﺨﻴﺺﻧﻤﻲﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ
ﻛﺠﺎﻱ ﺑﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺳﻠﻮﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺭﺳﺪ؟ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺳﻴﺪ. ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﻡ
ﭘﻴﭽﻴﺪﻡ. ﺩﺭﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺩﺍﺩﻥ ﭼﺎﻱ ﻣﺮﺩﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩﻫﻴﺰﺵ ﻭ ﻟﺤﻦ ﻛﺜﻴﻔﺶ ﮔﻔﺖ: "ﻗﻨﺪ، ﻗﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ؟"
ﻣﻦ ﻳﻚﻗﺪﻡﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ! ﻻﺯﻡﻧﺪﺍﺭﻡ."
ﮔﻔﺖ: "ﺧﻮﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻪ."
ﺍﻭ ﻳﻚﻗﺪﻡﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ. ﭼﺮﺥ ﻏﺬﺍﺭﺍ ﻭﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﻛﻨﺎﺭﻛﺸﻴﺪﻡ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﮔﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ
ﻣﻲﺁﻣﺪ ﭼﻜﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ؟ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻭ ﻳﺎ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ...؟ ﻣﻐﺰﻡ ﻛﺎﺭﻧﻤﻲﻛﺮﺩ. ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ ﺩﺳﺖﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲﻟﺮﺯﻳﺪ.
ﻣﺮﺩﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻔﺖ: "ﻫﻤﻪﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺷﻤﺎ ﭼﻲ؟"
ﺳﺮﻳﻊ ﺟﻮﺍﺑﺶﺭﺍﺩﺍﺩﻡ: "ﺳﺮﺩﺑﻮﺩ."
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻮﻓﺎﮊﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺁﺭﻩ ﻧﻢﻧﻤﻜﻲ ﮔﺮﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭﻟﻲ ﺩﻳﺸﺐ ٢٠ ﺩﺭﺟﻪﺯﻳﺮ ﺻﻔﺮ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻨﺠﺎﻛﻪ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﻫﻢ
ﻫﺴﺖ. ﺧﺐ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ. ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻴﺪ ﺗﻮﻱﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺷﻮﺭﺵ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﺸﻜﻴﻼﺕﺭﺍﻩ ﻧﻴﻨﺪﺍﺯﻳﺪ. ﺍﺻﻼ" ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﺣﺮﻑﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﺮﭼﻪﺯﻭﺩﺗﺮ ﺷﺮّﺵ ﺭﺍﻛﻢ ﻛﻨﺪ. ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰﺩﻡ.
ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ! ﺷﻮﺭﺵ! ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺩﺭﻋﺮﺽ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﺭﺍ ﭼﺎﻱ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﺑﻪﮔﻮﺷﻪﺍﻱ ﭘﺮﺕ
ﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺻﻼ" ﺍﺷﺘﻬﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺗﻠﺨﻲ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺑﻪﺯﻫﺮﻱ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩﻛﻪﺁﺏ ﺍﺯﺁﻥ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ. ﺑﻐﺾ
ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮔﺮﻳﻪﻛﻨﻢ. ﻟﺤﻈﻪﺑﺪﻱ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪﻓﺸﺎﺭ. ﻭﺍﻱ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ" ﻓﺸﺎﺭﺭﻭﺍﻧﻲ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺍﺯ
ﻛﺎﺑﻠﻲ ﺑﻮﺩﻛﻪﺑﺮﺟﺎﻧﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﻓﺸﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺑﻲﻫﻴﭻ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻱﺍﺯ ﺧﻮﺩ.
ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ﻭ ﺩﺭﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﻨﻲ. ﭼﻪﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻣﻲﻛﻨﻢ. ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮﻫﺎ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺩﺭﺑﻪﺗﻨﺪﻱﺑﺎﺯ
ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻳﻚﻃﺮﻑ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻃﺮﻑ ﻛﻮﺗﺎﻩ. ﺍﺻﻼ" ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻡﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺩﺭﺳﺖ؟
ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺒﻴﻨﺪ. ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻛﻪﺑﻪﻣﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻭ ﺗﺎﺩﻡﭘﺘﻮﻳﻲ ﻛﻪﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ
ﻓﺮﺵ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﻮﺩ، ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ. ﭼﻨﺪ ﻗﻨﺪ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﺯﺑﺎﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺖ: "ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺮﺍﻱﺗﻮ ..."
ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍﺩﺭﺍﺯﻧﻜﺮﺩﻡ. ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍﻛﻪﺩﺭﺁﻥ ﻳﻚ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﭼﺎﻱ ﻭ ﺩﻭ ﺣﺒﻪﻗﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﻪﺍﻱﻧﺎﺯﻙ ﺍﺯﭘﻨﻴﺮ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ
ﺩﺭﺁﻥ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﻗﺪﺭﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﻪﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﺩﺳﺘﻢ ﻣﻲﻟﺮﺯﻳﺪ. ﭼﺎﻱ ﺩﺭﻟﻴﻮﺍﻥ ﻟﻐﺰﺵ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡﻗﻨﺪﻫﺎ
ﺭﺍ ﺧﻴﺲ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺗﻤﺎﻡﺁﻥﻫﺎﺭﺍﺩﻭﺭﺭﻳﺨﺘﻢ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪﺭﺍﺳﺘﻲ ﭼﻪﻛﻨﻢ؟ﺑﻪ ﭼﻪﻛﺴﻲ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽﻛﻨﻢ؟ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺑﻪﻣﻦ ﻓﺸﺎﺭﺭﻭﺍﻧﻲ
ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ. ﺧﻮﺏ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﻨﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻘﺼﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻱ. ﺩﺭ ﺍﻭﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮﻱ
ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛﺜﻴﻒ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺍﻫﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺷﻼﻕ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩﻫﺎﻱ
ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻈﺮ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺭﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﻚﺳﺎﻝ ﺁﮔﺎﻫﻲﺍﻡ ﺑﻴﺸﺘﺮ
ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺯﻫﺮ ﻭﺳﻴﻠﻪﺍﻱ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﺭﺍ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺍﺯﻓﺸﺎﺭﻫﺎﺳﺖ. ﻣﺸﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺑﻪ
ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻮﻓﺎﮊﻛﻪﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﮔﺮﻡﻧﻤﯽ ﺷﺪ،ﻛﻮﺑﻴﺪﻡ. ﻗﻠﺒﻢ ﺯﺧﻤﻲ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺩﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﭼﺮﺍ ﺍﻳﻦﻗﺪﺭﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻢ؟
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮔﻔﺘﻢ ﻭﺍﻗﻌﺎ" ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻱ. ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﻪﻣﺮﺩﻡ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻋﺰﻳﺰﻡ ﻭ ﺑﻪﻋﺸﻖ ﻟﻄﻴﻔﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮔﻔﺘﻢ: "ﺧﺐ
ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ." ﺑﺎ
ﺧﻮﺩﻡ،ﺩﺭﻓﻜﺮﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﻗﺎﻧﻊ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺎﺩﻱﻋﺠﻴﺒﻲ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡﺑﻮﺩ. ﻫﺮﭼﻴﺰﻱ ﺳﺨﺘﻲ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻬﻢ
ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻲ. ﺣﺎﻻ ﺍﻭﻝ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝﻫﺎﻱ
ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮﺩﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺩﺭﺑﻪﺗﻨﺪﻱﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﻧﺎﺩﺭﻱﺑﻮﺩ.
- ﭼﺮﺍﺩﻡﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻱ؟
- ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻡ!
- ﻣﻲﺩﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﺮﻣﻪ.
- ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ.
- ﺧﺐ ﺣﺮﻑﺯﻳﺎﺩﻧﺰﻥ. ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻢ ﺩﻡﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﻗﺪﻏﻦ ﺍﺳﺖ.
- ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪﻣﻌﻠﻮﻡﻧﻴﺴﺖ.
- ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺮ ﺭﻭ ﻫﺴﺘﻲ. ﺯﻳﺎﺩ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺷﻜﻨﻲ ﺑﻜﻨﻲ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺯﻣﺖ ﺳﮓﺩﺍﻧﻲ
١
ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪﺍﻭﻧﺠﺎ ﺩﻳﮕﻪ
ﻧﺰﺩﻳﻚ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﻤﻲﺷﻲ.
ﺩﺭﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﻣﻦ ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱﺩﻳﮕﺮ ﻧﮕﻴﺮ... ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻮﭼﻚ، ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ
ﺳﻠﻮﻝ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻩ، ﺟﺮﻡ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻣﺨﻔﻲ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻳﻢ. ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﭻ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻭﻟﻲ
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﭻ ﻣﺮﺍ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ. ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﻭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻌﺪﻱﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺑﻪﺍﻭ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ،ﮔﻔﺘﻢ. ﺍﻭ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﻪﺩﻳﻮﺍﺭﻱ
ﻛﻪ ﺷﻮﻓﺎﮊﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ، ﺗﻜﻴﻪﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪﺩﻳﻮﺍﺭﺗﻜﻴﻪﺑﺪﻫﻲ. ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻐﻠﻲ ﺗﻤﺎﺱ
ﺑﮕﻴﺮﻱ. ﺍﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ: "ﺧﺐ ﭼﺮﺍ ﻭﻗﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﮔﻮﺵ ﻣﻲﺩﻫﻢ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ
ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﻲﮔﻴﺮﻡ."
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﮓﺩﺍﻧﻲ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭼﻘﺪﺭ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩ. ﺟﺎﻱ ﻛﺜﻴﻒ ﻭﺑﺪﻭﻥ ﻧﻮﺭ، ﺣﺘﻲ
ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯﻧﻪﺍﻱﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﺗﻌﺒﻴﻪﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ...
ﻣﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﺭﺩﻳﻒ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻳﻚ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ، ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﺎﻓﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺭﺍﻩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻣﻮﺭﺱ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦﻫﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﻳﻚﺑﺎﺭ ﻣﭻ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ
ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻭ ﻛﺘﻚ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺭﺍﻫﻲ ﺳﮓﺩﺍﻧﻲ ﻣﯽ ﺷﺪﻱ. ﺩﺭﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺨﻮﻑ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ
ﺷﺎﻩﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ، ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺑﻬﺮﻩﺑﺮﺩﺍﺭﻱﺍﺵ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﻫﻨﻮﺯﺗﻤﺎﻡﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺗﻠﻲ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺁﺟﺮ ﺭﺍ ﺍﺯﮔﻮﺷﻪﭘﻨﺠﺮﻩﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪﺍﺯ
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ، ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ. ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﻳﻚ ﻧﺴﻞ ﺭﺍﻛﻪﻋﺸﻖ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﺮﺩﻩ
ﺑﻮﺩﺑﻪﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻜﺸﻨﺪ. ١٠٠ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺭﺍ ﺍﻓﺘﺘﺎﺡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻳﻚﺭﻭﺯ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﭼﺎﺩﺭﺕ ﺭﺍ ﺳﺮﻛﻦ." ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻡ. ﻣﺮﺩﻱ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﻠﻮﻝ ﺷﺪ.
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮﺩ: "ﻣﻦ ﺻﺒﺤﻲ ﺭﺋﻴﺲﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺴﺘﻢ."
ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻛﻪﺩﺭ ﺳﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ، ﺷﺨﺼﻲ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ! ﻣﻦ ﺩﺭ
ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍﺿﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﺩﺍﺳﺖ. ﺷﻮﻓﺎﮊﺍﺻﻼ ﮔﺮﻣﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ."
ﮔﻔﺖ: "ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺟﺪﻳﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﺍﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻲ
ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ."
ﺭﻭ ﻛﺮﺩﺑﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺯﻥ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺑﻴﺎﻭﺭ."
ﺍﺯﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻲ؟"
ﮔﻔﺘﻢ: "ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ."
ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: "ﭘﺲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﻲ" ﻭ ﺭﻓﺖ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺭﻓﺘﻦ "ﺻﺒﺤﻲ" ﻫﻤﮕﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺯﻳﺮِﺩﺭﻛﻪﺍﺧﺒﺎﺭﺭﺍﺭﺩﻭﺑﺪﻝ ﻛﻨﻴﻢ. ﻳﻚ ﻳﺎﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﻤﺎﻥ ﭘﺘﻮ ﻣﻲﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ. ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺮﺩﺑﻮﺩ. ﺣﺘﻲ ﺩﺭﺭﻭﺯﻫﻢ ﻫﻮﺍ ﺳﺮﺩﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪﻫﻴﭻﻭﺟﻪ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻧﻤﻲﺗﺎﺑﻴﺪ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻣﺪﻥ ﺻﺒﺤﻲ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ، ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺩﺭﻳﭽﻪﻫﺎﺭﺍ ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﺑﺎﺯﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩﺯﺩﻩ
ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﺳﺎﻳﻞﺍﺕ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺪﺳﻢ ﺍﻳﻦ
ﺑﻮﺩﻛﻪﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﺎﺳﺖ. ﭼﺮﺍﻛﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻳﻚﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﺮﺩ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﻭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻌﺪﻱﺭﺍ ﺑﺎﺯﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱﺭﻭﺑﻪﺭﻭ
ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ، ﺩﺭﺁﻥ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ.
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﮔﻔﺖ: "ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺁﻓﺘﺎﺏ! ﺩﻳﮕﻪﻏﺮ ﻧﺰﻥ!"
ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺯﺩﻡ. ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻨﻮﺯ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ، ﮔﺮﻣﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻩﺍﻡ. ﺍﺯ
ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩﻛﻮﭼﻜﻢ، ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺒﻮﺭﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯﺯﺭﺩﻱﺍﺵ ﺷﺎﺩﻱ ﺧﺎﺻﻲ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡﻣﻲﻧﺸﺴﺖ. ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ،ﻫﻨﻮﺯ ﭼﻨﺪ
ﺩﻗﻴﻘﻪﺍﻱ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﮔﻔﺖ: "ﺁﻥﻗﺪﺭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ
ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ." ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ، ﻫﻢﺑﻨﺪﻱ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺍﻭ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻲﺗﻔﺎﻭﺕ
ﻣﺤﻴﻂ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩ. ﻗﺪﻡ ﺟﻠﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﺮﺩﻡ. ﻫﻢﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻳﻢ. ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺍﺯﺩﻳﺪﻥ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ.
ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﻫﻢﺳﻠﻮﻝ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺑﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﭘﺎﻳﻪﺩﻭﺳﺘﻲﻣﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﺎﻫﻢ
ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﺣﺘﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻳﻢ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺑﺎﻫﻢ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭﻳﻚﺟﺎ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﻢ. ﺑﺎﺭﻫﺎ
ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻣﺪﻥ ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﻧﻈﺎﻓﺖ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻭﺳﺎﻳﻞﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﭘﺘﻮ ﻭ ﺩﻭ ﻧﺎﻳﻠﻜﺲ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﺎ
ﻇﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ، ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺳﺮﺍﻍ ﻛﻒ ﺳﻠﻮﻝ، ﺗﻮﺍﻟﺖ ﻭ ﺩﺳﺖﺷﻮﻳﻲ ﺭﻓﺘﻴﻢ. ﺍﻳﻦ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﻫﻢ
ﻛﺴﻲ ﺍﺯﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻋﻠﺖ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻣﺎ، ﻳﻜﻲ ﺑﻨﺎﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﮔﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻮﺩ. ﺳﻠﻮﻝ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻪﺩﻭﻡ
ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﻣﺴﺘﻄﻴﻠﻲ ﺷﻜﻠﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺻﺒﺢ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﺑﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﮕﺎﻩ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺣﻔﺎﻅ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﻤﻴﺸﻪﻣﺎﻧﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪﺩﺭﺳﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﺭﺍﺩﻳﺪ. ﺩﻩﻫﺎ ﺳﻠﻮﻝ، ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺭﺩﻳﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ
ﺷﻤﺎﺭﺵ ﻛﺮﺩﻡ: ٢٣،٢٤ ...٣ ،٢ ،١ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮﺩﻥ ﺳﻠﻮﻝ، ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺩﻳﻢ. ﺷﻴﺮ ﮔﺮﻡ ﺩﺳﺖﺷﻮﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪﺁﺏ ﺩﺍﻍ
ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﭼﺎﻳﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﻴﻢ. ﺍﻳﻦﺟﺎ ﭼﺎﻳﻲ ﺧﺸﻚ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ، ﭘﺲ ﺑﺎ ﺁﺏﺟﻮﺵ ﻭ ﻳﻚ ﺣﺒﻪﻗﻨﺪ ﺍﺯ
ﺟﻴﺮﻩ ﻗﻨﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ،ﺩﻭﺭﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ.
٢
ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﻭ ﺍﻧﺪﻱ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪﺑﻮﺩ. ﮔﻮﻳﻲ ﻣﺎﻩﻫﺎﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺩﻫﺸﺘﻨﺎﻙ ﻭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺭﻳﺰ ﻭﺩﺭﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﻭﺭﻭﺩ
ﻧﻴّﺮﻩ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﻨﻮﻉ ﺟﺎﻟﺒﻲ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﺏﺟﻮﺵ، ﭘﺘﻮﻫﺎﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻧﻴّﺮﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﭘﺘﻮﻱ ﺧﻮﺩﺭﺍﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﺪ.
ﭘﺘﻮﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻢ ﻭ ﻳﻚ ﭘﺘﻮﻱ ﺳﺮﺑﺎﺯﻱ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻘﻴﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺩﺭﮔﻮﺷﻪﺍﻱ ﻣﺮﺗﺐ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ. ﻭﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎﺭﺑﻮﺩ. ﺁﻟﻮ ﭘﻠﻮ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ
ﻣﺎﻩﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ، ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ ﻟﺬﺕﺩﺍﺷﺖ.
ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ، ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺍﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻢ. ﺯﻳﺎﺩ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻴﻢ. ﺳﻌﻲ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ ﺷﻮﻳﻢ. ﻧﻴّﺮﻩ ﻛﺎﻣﻼ" ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺑﻮﺩ. ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻧﺠﺲ ﻭ ﭘﺎﻛﻲ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭﺳﻌﻲﻣﻲﻛﺮﺩ ﺧﻂ ﻭ ﻣﺮﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻭﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ١٠ ﺗﺎ ١١/٥ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ.
ﻭﺭﺯﺵﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﻣﻲ ﺷﻬﺪﺍﻱ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺍﺳﻢﮔﺬﺍﺭﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﻛﻪﺍﺳﻢ ﺻﻔﺎﻳﻲ ﻓﺮﺍﻫﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﺭ
ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﻦ ﻭﺭﺯﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﻭﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺶ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻐﻠﻲ،
ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭﺭﺯﺵ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﻭﺭﺯﺵ ﺍﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺻﻔﺎﻳﻲ ﻓﺮﺍﻫﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡﻧﻤﻲﺩﺍﺩ. ﻣﻦ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎ
ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﻪﺩﺭ ﺑﻨﺪ ٤ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻼﺕ ﺁﻥﻫﺎ ﻭ ﺧﻄﻲ ﻛﻪﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ،
ﻣﺒﻨﻲ ﺑﺮ ﺑﺎﻳﻜﻮﺕ ﻭ ﺩﻭﺭﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﭼﭗﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﺱ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭﻫﻴﭻ ﺯﻣﻴﻨﻪﺍﻱ، ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩﻡ. ﻋﺪﻩﺍﻱ ﻣﻌﺪﻭﺩ ﺍﺯ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻛﻪﺍﻳﻦ
ﺟﻮﺭ ﻣﺮﺯ ﻭ ﺑﺎﻳﻜﻮﺕ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻛﺎﺭ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﻲﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺳﺨﺖ،
ﺷﺪﺕ ﺑﺎﻳﻜﻮﺕ ﻛﻢﺭﻧﮓﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻐﻠﻲ ﺭﺍﺑﻄﻪﺍﺵ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﻗﻴﻘﻲ ﭘﻴﺪﺍ
ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺳﻌﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻫﻢ، ﺑﻠﻜﻪﺑﺎ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻭ ﺭﻭﺵ ﺩﺭﺳﺖ ﺳﻌﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻗﺎﻧﻌﺶ ﻛﻨﻢ ﻛﻪﻣﺎ
ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﮊﻳﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ... ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﺭﺍﺿﻲ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯ
٣ ﺭﻭﺯﻫﺎ،ﻋﺼﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎﻡﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺩﺍﺩﺯﺩ: "ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ، ﻓﻠﺶ
ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩﺯﻳﺮ ﺩﺭ!"
ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺷﻨﻴﺪﻩﺍﻡ. ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮﺩﺑﻪﻣﺎﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺑﺪﻫﻨﺪ؟! ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﻱ ﺧﺸﻦ ﻭ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻙ ﺁﻥﻫﺎﻛﺠﺎ،ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺩﺍﺩﻥ ﻛﺠﺎ؟!
ﻓﻠﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻫﻮﻝ ﻭ ﻭﻟﻊ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ. ﻧﻴّﺮﻩ ﻧﻈﺮﺵ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ: "ﺭﮊﻳﻢ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﺎ ﻭ ﻛﻼ" ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺶ ﺭﮊﻳﻢ ﺭﺍ
ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ." ﺑﻪﻧﻈﺮﻡ ﻓﻜﺮﺵ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺴﺨﺮﻩﺁﻣﻴﺰ ﺑﻮﺩ، ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺤﺚ ﻛﻨﻢ. ﺑﺤﺚ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ
ﻧﻤﻲﺑﺮﺩ، ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﻳﻚ ﻗﺪﻡﻫﻢ ﺑﻪﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﺧﻼﺻﻪﻓﻘﻂ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﻜﻮﺕ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲﺍﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ:
"ﺍﻳﻦﻃﻮﺭﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ!"
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺯﻥ ﺳﻴﻪﭼﺮﺩﻩﺍﻱ ﻛﻪﺑﻪﻏﺎﻳﺖ ﺯﺷﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﺷﺘﻲ ﺍﺯﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡﺑﮕﻴﺮﺩ، ﺑﺎ
ﺑﺪﺟﻨﺴﻲﻫﺎﻱﻫﻤﻴﺸﮕﻲﺍﺵ ﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:" ١٥ ﺭﻳﺎﻝ!"
ﭘﺮﻳﺪﻡ ﻭ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻬﺶﺩﺍﺩﻡ. ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮﺍﺩﻳﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﻫﻮﻝ ﻧﺸﻮ! ﻓﺮﺩﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﻣﻲﺁﻭﺭﻳﻢ."
ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻡ، ﻣﺎﻝ ﭘﺮﻳﺮﻭﺯﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺭﺍ ﺳﻄﺮ ﺑﻪ ﺳﻄﺮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ. ﻫﻴﭻ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺑﻪﺍﺩﺍﻣﻪﺍﺵ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ
ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺣﻔﻆﻛﻨﻢ. ﻧﻴّﺮﻩﺯﻳﺎﺩﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻛﻤﻲ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﻈﺮﺵ ﺩﺭﻣﻮﺭﺩ ﺧﺒﺮﻱﻛﻪﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺘﺎﻥ ﺳﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ
ﺑﻮﺩ، ﺟﻠﺐ ﺷﺪ. ﮔﻔﺖ: " ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﻴﻠﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻪﻣﺮﺩﻡﺑﻴﺶ ﺍﺯﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺧﺴﺎﺭﺕ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ."
ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ: "ﭼﺮﺍ؟!"
ﭼﺮﺍﻳﻲ ﻛﻪﺑﺮﺍﻳﻢ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﺍﻧﻪﺑﻮﺩ. ﭼﻪﻃﻮﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ؟ﮔﻔﺖ: "ﭼﻨﺎﻥ ﺧﺴﺎﺭﺕ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻪ
.ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩﻛﻨﻨﺪ."
- ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺎﺿﺮﻱﺑﻪﻗﻴﻤﺖ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺟﺎﻧﺸﺎﻥ، ﻣﺎ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﻮﻳﻢ؟!
ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﭽﻴﺪﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺳﻜﻮﺕ ﺣﻜﻢﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ. ﭼﻪﻃﻮﺭﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﺯ
ﺟﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﺎﻳﻪﮔﺬﺍﺷﺖ؟... ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﺩﺭ ﺣﻴﻄﻪﺑﺴﻴﺎﺭﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻴﻄﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻭ ﺧﺒﺮﻫﺎﻱﺗﺎﺯﻩ ﺑﻨﺪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺣﻔﻆﺷﻮﺩ. ﺩﺭ
ﺳﺎﻋﺎﺗﻲ ﺍﺯﺭﻭﺯﺩﺭﺯﻳﺮ ﺩﺭﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺍﺯﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﺷﻨﻮﺩ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮﻳﻢ. ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﻲ
ﻛﻢ ﻭ ﻛﻴﻔﺶ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪﻧﺸﺪﻳﻢ. ﺭﻭﺯﺑﻌﺪ ﻛﻪﺩﻭﺷﻨﺒﻪﺑﻮﺩ، ﺳﺎﻋﺖ ١٠ ﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱﺭﻭ ﺑﻪﻧﻴّﺮﻩﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:
"ﻣﻼﻗﺎﺕ! ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ!"
ﻣﺎ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺷﺎﺩﻱ ﭘﺸﺖ ﺷﺎﺩﻱ! ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ! ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺮﺩﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩ. ﻧﻴّﺮﻩ ﺭﺍ ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﭼﺎﺩﺭ،
ﺭﻭﺳﺮﻱ، ﺟﻮﺭﺍﺏ ﻭ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻛﻠﻔﺖ. ﺍﻭ ﺳﺮﻳﻊ ﭘﺮﻳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﺯﺩ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﻤﻴﺰﻱ ﺑﻪﺗﻦ ﻛﺮﺩ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍﺩﺭ
ﺁﻣﺎﺩﻩﺷﺪﻥ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪﺑﻪﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲﺭﻭﺩ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺍﺧﺒﺎﺭﺗﺎﺯﻩﺍﻱ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻣﺪﺗﻲ
ﻧﻴّﺮﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺑﻪﻣﻼﻗﺎﺗﺶﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻱﺑﺴﻴﺎﺭﻱﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ؟
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ، ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﭘﺮﻛﺸﻴﺪﻡ. ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺩﻝﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡ
.ﭘﻮﺷﻴﺪﻡ. ﺷﺎﺩ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭﺑﻪﺭﺍﻫﺮﻭ ﺭفنم
ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﺑﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩﻫﻢﺳﻠﻮﻟﻲ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺑﺎ ﺍﻭ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﭘﺎﻳﻪﺩﻭﺳﺘﻲﻣﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﺑﻮﺩﻡﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺳﭙﻴﺪﻩ
ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺘﻲ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺯﻳﺮ ﻫﺸﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ. ﺳﻜﻮﺕ ﺑﺪﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ
ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪﺍﻱ، ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺗﻜﺎﻥﺧﻮﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﺟﺎ ﻳﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮﻓﻪﺍﻱ ﻳﺎ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ
ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﻮﺩ،ﺩﺳﺖ ﺍﺯﭘﺎﺩﺭﺍﺯﺗﺮ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ! ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺗﺎ ﺧﻼﻑ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺩﻟﻢ
ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺪﺭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮔﻮﻳﻲ ﺳﺎﻝﻫﺎﺳﺖ ﻧﺪﻳﺪﻣﺸﺎﻥ. ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ، ﻧﺎﺩﺭﻱ ﮔﻔﺖ: "ﻣﻦ ﻣﻲﺁﻳﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻫﺮ ﻛﺲ، ﺧﻴﻠﻲ
ﺧﻴﻠﻲ ﻳﻮﺍﺵ، ﺍﺳﻤﺘﺎﻥ ﺭﺍﺩﺭﮔﻮﺷﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ."
ﻣﺎﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﺭﺭﺍﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ. ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﺍﺳﻤﺖ؟"
ﻗﺪِ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﺑﻘﻪﺑﺪﻱ ﻛﻪﺭﻭﺯ ﻭﺭﻭﺩﻡﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺑﻮﺩﻡ، ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ! ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﮔﻔﺖ: "ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺩﺑﮕﻲ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ.
ﺗﻮ ﻣﻌﺮﻭﻑﻫﺴﺘﻲ."
ﺑﻪﺧﻮﺩﻡﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻌﺮﻭﻑ؟! ﻭﺍ! ﻣﮕﻪ ﭼﻜﺎﺭﻛﺮﺩﻩﺍﻡ؟
ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻭﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱﻛﻪﻧﻈﺮﻡﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩ،ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﻮﺩ. ﺑﺴﻴﺎﺭﺗﻨﮓ ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ" ﻳﻚ ﻧﻔﺮﻩ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ
ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ: ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ،ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﻢ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ...
ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﺮﺍﺕ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﺳﺒﺰ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩ ﻛﺎﺑﻴﻦ
ﻣﻼﻗﺎﺕ، ﺭﺍﻫﺮﻭﻱ ﺑﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻓﻀﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﻼﻗﺎﺕ، ﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﻮﺩ.
ﮔﻔﺘﻨﺪ: "ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ!"
ﻣﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ: "ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻴﺐﺗﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ. ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻭ ﻗﻄﻊ
ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﻤﺎﻥ!" ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻗﻄﻊ ﺻﺪﺍ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ، ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺯﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻴﺪ.
ﺑﺎ ﻗﻄﻊ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﻱ ﺩﺳﺘﻮﺭﺩﻫﻨﺪﻩﻛﻪﻳﻚ ﻣﺮﺩﺑﻮﺩ؛ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡﺭﺍﺩﻳﺪﻡ. ﺗﺎ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺎﺯ
ﺷﺪ! ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻡ. ﭘﺪﺭﻡ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺭﻭﻱ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻮﺳﻴﺪﻡ. ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ
ﺧﻮﺑﻢ ﺳﻼﻡ ﮔﻔﺘﻢ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻫﻨﻮﺯ ﺻﺪﺍ ﻭﺻﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻭﺻﻞ ﺻﺪﺍ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝﭘﺮﺳﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺍﺷﻚ ﺩﺭ
ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﺣﻠﻘﻪﺯﺩ. ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪﭘﺸﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ! ﺁﻗﺎﺟﺎﻥ، ﭘﻴﺶ ﺍﻳﻦﻫﺎﮔﺮﻳﻪﻧﻜﻦ."
ﻣﺎﺩﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﭼﻜﺎﺭﻛﺮﺩﻱ، ﺁﻭﺭﺩﻧﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎ؟ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻤﺎﺭﻫﺒﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺷﻮﺭﺵ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﺪ؟"
ﺑﺎﻋﻼﻣﺖ ﺳﺮ ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ!"
ﻣﺎﺩﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﻏﺬﺍ ﺑﻬﺘﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ؟ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﻱ،ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﭼﻲ؟"
- ﺩﻳﺸﺐ ﺑﻬﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺩﺍﺩﻧﺪ.
- ﺩﺭﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ، ﭘﺎﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍﺯﻧﺠﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ... ﺑﺮﻭ ﻋﻘﺐ ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ!
ﻳﻚ ﻗﺪﻡﻋﻘﺐ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﮔﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﻢ. ﻳﻚ ﻗﺪﻡﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻦ،ﻋﻮﺍﻗﺒﺶ ﺍﺯﻗﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ! ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻣﻦ ﻧﺸﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻡ، ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦﻛﻪ
ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻫﻢ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺰ ﺭﻭﻱ ﺧﻂ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﺍ
ﺿﻌﻴﻒ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺧﻄﺎﺭ ﺩﺍﺩ ﺗﺮﻛﻲ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﻢ؛ ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ. ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺻﺤﺒﺖ
ﻫﻤﻴﺸﮕﻲﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﭘﺮﻭﻳﺰ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ. ﻛﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺁﻳﻲ؟"
- ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﺎﻥ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻳﻚﺳﺎﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﻱ ﺑﻪﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪﺍﻡ؛ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ، ﺣﺎﻻﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻢ. ﭘﺮﻭﻳﺰ ﻫﻢ ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ ﻣﺸﺨﺺ
ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﻛﻪﻗﺮﺍﺭﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻴﻢ.
- ﻭﻟﻲ ﺍﻭ ﺑﻪﺗﻮ ﻋﻼﻗﻪﺩﺍﺭﺩ. ﻫﻤﺶﺯﻧﮓ ﻣﻲﺯﻧﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ.
- ﻣﺎﻣﺎﻥ، ﺑﻬﺶ ﺳﻼﻡﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺑﮕﻮ ﺍﻭ ﻛﺎﻣﻼ" ﺁﺯﺍﺩﺍﺳﺖ. ﺯﻧﺪﮔﻴﺶﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﻨﺪ.
ﺑﻐﺾﮔﻠﻮﻳﻢ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪﻣﻦ ﺍﺯﺗﻪﺩﻝ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺯﻧﻢ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﺍﺩ: "ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻳﻚﺳﺎﻝ ﻭ
ﺍﻧﺪﻱ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻱﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻪﺑﻴﺎﺩ ﺧﻮﻧﻪﻣﺎ."
ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﻣﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪﻛﻨﻢ ﻛﻪﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﺎﺩﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭﻱﻛﻪ
ﺩﻳﺪﻣﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺘﻢ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪﺁﻧﺠﺎﺭﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻳﻢ... ﻫﻤﻪﺍﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪﻣﻦ ﻭ ﭘﺪﺭﺕ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡﺯﻳﺎﺩﻱ ﮔﺬﺍﺷﺖ."
ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﻳﺎﺩﺵ ﻛﺮﺩﻡ، ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩﻛﻪﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻴﻢ. ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺩﺭﺍﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﺮﺩﻩ
ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﺠﺪﺩﺍ" ﺗﻜﺮﺍﺭﻛﺮﺩﻡ: "ﺑﻪﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ..."
ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﻣﺎﺩﺭﻡﺗﻜﻪﻛﻼﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭﻛﺮﺩ: "ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻮﺍﻇﺒﺖ ﻛﻦ!"
ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻲﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﻠﻮﻝ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡﻏﺮﻕ
ﺑﻮﺩﻡﻛﻪﻣﺮﺩﻱ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﻣﮕﺮ ﺑﻪﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺗﺮﻛﻲ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻥ؟!"
- ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺍﺻﻼ" ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ. ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﻛﻪﺗﻮﺍﺑﻴﻦ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻦ
ﻳﻚ ﺗﻮﺍﺏﺗﺮﻙ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.
ﺧﻮﺩﻡﺍﺯ ﺣﺮﻓﻢ ﺧﻨﺪﻩﺍﻡﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ. ﺗﻮﺍﺏﺗﺮﻙ! ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻣﺮﺩﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ: "ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﺑﺰﻥ!"
ﺁﻥﺭﺍ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻔﺖ ﻭ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﺩﻥ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ، ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻛﻮﺑﻴﺪ. ﺑﺮﻕ ﺍﺯ
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭘﺮﻳﺪ. ﺳﺮﻡﮔﻴﺞ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻛﻨﻢ. ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﺑﻪﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻛﺎﻓﻲ ﮔﻴﺞ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺿﺮﺑﻪﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻧﻴﺰ
ﺍﻳﻦ ﮔﻴﺠﻲ ﺭﺍ ﺻﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﺮﺩ. ﺳﺮﻡ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺟﺮﻗﻪﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﺮﻳﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﺮﺍ
ﺑﻪﻧﺎﺩﺭﻱﺩﺍﺩ. ﺍﻭ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻴﻪ؟"
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮﺩ: "ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ!"
ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻡ. ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺯﻋﺰﻳﺰﺍﻧﻢ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻡ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻛﻪﻫﺮ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮﺍﻳﺖ
ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺣﻘﺖ، ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻳﻦ ﺟﺮﻡ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ، ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺁﺩﻡﻫﺎ
ﻣﺠﺴﻤﻪﺑﺴﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺲ.
ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﻲﺍﻡ ﺧﺒﺮﻫﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷﺪﻡ، ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﻋﺎﺩﻱ ﺳﺎﺧﺘﻦ
ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺭﺍﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺩﺍﺩﻥ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻮﻝ ﻧﻜﺸﻴﺪ، ﺣﺘﻲ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﺑﺎﻃﻠﻪﺭﺍﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﺷﺐﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺟﻤﻌﻪ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﺯﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﺮﺱ ﻭﺩﻟﻬﺮﻩ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﻧﻴّﺮﻩ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﻃﻮﺭﻱ
ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻧﺤﻨﺎﻱ ﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ." ﺍﻳﻦ ﻃﺮﺡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺧﻨﺪﻩﺩﺍﺭﻱ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺑﺮﺩﻳﻢ. ﻛﻠـﻲ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ
ﺣﺎﻻﺕ، ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺎﻑﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻻﺕﺩﺭﺭﻭﻱﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﺍﺯﺑﻜﺸﻴﻢ ﻛﻪﻫﻴﭻ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻲ ﺍﺯﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ. ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﭘﺘﻮﻫﺎﺭﺍﺭﻭﻱ
ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪﻱ ﺑﻪﺩﻡﺩﺭ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪﭘﺘﻮ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻛﻪﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ
ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﭼﺴﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮ ﻭ ﺁﺛﺎﺭﻱ ﺍﺯ "ﺟﺮﻡﻣﺎﻥ" ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﺩ. ﻧﻴﺮﻩ ﻭﻗﺘﻲ ﺯﻳﺮ ﭘﺘﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻈﺎﺭﻩﮔﺮ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﯽ
ﺷﺪﻡ، ﺻﺤﻨﻪ ﺧﻨﺪﻩﺩﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺍﻭ ﺗﭙﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻠﻲ ﺍﺯﺩﺳﺘﺶ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻡ. ﻧﻴﺮﻩ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﻜﻞ ﺩﺭﺷﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ" ﺩﺭﻳﭽﻪﺭﺍ ﺑﺎﺯ
ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻭﻝ ﺑﻪﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﺸﻢﻫﺎﻱ ﺑﺎﺑﺎﻏﻮﺭﻱ ﻭ ﻛﻮﺭﻡﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﺁﻥﻫﺎﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪﺯﻥ ﺑﻮﺩ ﻳﺎ ﻣﺮﺩ؟!
ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯﻓﺮﺩﺍ ﻭﺭﺯﺵ ﺭﺍﺯﻳﺎﺩﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎﻫﻴﻜﻠﻢ ﺭﺍ ﻻﻏﺮ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ."
ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﭘﺘﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺭﻭﻳﻤﺎﻥ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻴﻢ. ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺘﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﻓﻘﻲ ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ
ﻣﺸﺘﺮﻛﺎ" ﺍﺯ ﭘﺘﻮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻋﻮﺍﻗﺒﺶ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻛﻨﻨﺪ، ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ
ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺭﺍ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻛﻨﻴﻢ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻳﻦ "ﻧﻘﺾ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ"ﻫﺎ، ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﻼﻕ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ
ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭﮔﻴﺮﻱﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ، ﺑﻴﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﻭ ﺷﻼﻕ ﺩﺭﻋﻤﻞ ﺩﻭﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ.
ﻣﺜﻞ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺩ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎﺯﺍﻧﻮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﭼﻪﻛﻨﻢ؟! ﻛﻠﻲ ﺳﺮِﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪﺍﻱ ﻧﺎﻡﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﺭﺍﺯﻛﺶ،
ﭘﺎﻫﺎﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﻥﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﺯﺯﺍﻧﻮ ﺧﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﻗﻮﺭﺑﺎﻏﻪﺩﺭﻣﻲﺁﻣﺪﻳﻢ. ﻫﻤﻴﺸﻪﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱﺑﻮﺩﻡ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻫﻴﺰ، ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺑﻪﺩﺭﺳﺘﻲ ﺷﺐﻫﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ. ﻻﻣﭗ ﻟﻌﻨﺘﻲ، ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ. ﭼﻪﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭ
ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺯﺟﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻭﺳﺮﻱ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ، ﭼﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ
ﺎﺷﻢ. ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻫﻢ ﻛﻪﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺗﺎ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺒﺮﺩ، ﻓﻠﺸﻲ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﻗﺒﻠﻪﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻓﻠﺶ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﻡ. ﭘﻨﺪﺍﺭﻱ
ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﻠﻮﻝ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺶ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭼﻘﺪﺭ ﺟﺎﻟﺐ! ﻧﻤﺎﺯ، ﻗﺒﻠﻪ،ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ، ﺳﺮﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﻛﻴﻨﻪ ﻣﻲﻭﺭﺯﻳﺪﻡ. ﻋﺼﺮ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ، ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﺩﺭﺭﺍﻫﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﻭ ﻧﻴّﺮﻩ ﺑﺎﻫﻢ ﺩﺭﺍﺗﺎﻕ ﻗﺪﻡﻣﻲﺯﺩﻳﻢ. ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﻲﺍﻡﮔﻔﺖ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺳﺖﺷﻮﻳﻲ
ﺑﺮﻭﺩ. ﻣﻦ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ. ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪﺭﻭﻳﻢ ﺑﻪﻃﺮﻑ ﺩﺭﻳﭽﻪﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﺍﮔﺮ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎ" ﺩﺭﻳﭽﻪﺑﺎﺯ ﺷﺪ، ﻧﻴّﺮﻩﺭﺍ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ
ﻧﻴّﺮﻩﻛﺎﺭﺵ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻗﺪﻡﺯﺩﻥ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪﺩﺭﻳﭽﻪﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﺩﻭ ﻣﺮﺩﺭﻳﺸﻮ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻫﺎﺝ ﻭ
ﻭﺍﺝ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻧﺪ، ﺩﺭﻳﭽﻪﺭﺍ ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﻭﺣﺸﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ: ﻭﺍﻱ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﻳﮕﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﻧﺒﺎﻳﺪ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻴﻢ؟ﻣﻦ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺷﺪﻩﺍﻡ، ﺣﻜﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ ﻭﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻳﻚ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﻱ، ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯﻣﺎﻥ
ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻣﻨﺼﺮﻑ ﺷﺪﻡ. ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺸﻮﻧﺪ، ﭼﻪﻛﺎﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ؟ ﺩﺭ
ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ، ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﻧﻴّﺮﻩ ﺳﺮﺵ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮﺧﻮﺭﻩﻫﺎﻱ ﻣﻮﻳﺶ ﺭﺍ
ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻣﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺮﻑﺯﺩﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻴﻎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ: ﻭﺍﻱ! ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺩﺭﻳﭽﻪﺑﺎﺯ ﺷﺪ.
ﻳﻚ ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭﺳﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺳﺮﻳﻊ ﺩﺭﻳﭽﻪﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪﺩﻭﺭ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺭﻓﺘﻦ
ﺁﻥﻫﺎ، ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻧﻴّﺮﻩ ﺑﺎ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻐﻞ ﺗﻤﺎﺱ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﺎﺟﺮﺍﺭﺍﮔﻔﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪﺁﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥﻫﺎﻫﻤﻴﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﭘﻴﺶ
ﺁﻣﺪﻩ؟ﺁﻥﻫﺎﮔﻔﺘﻨﺪ: "ﻧﻪ."
ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ، ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝِﻫﺮﺟﻤﻌﻪﻣﺮﺩﺍﻥ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻏﺬﺍ ﺑﻪﻣﺎ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ. ﭼﺎﺩﺭ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﺩﻭ ﻣﺮﺩ
ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺯﻳﺎﺩ ﺟﺮﺍﺕ ﻧﻜﺮﺩﻡﺑﻬﺸﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩﻛﻨﻢ. ﺁﻥﻫﺎﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻏﺬﺍﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺗﺨﻢﻣﺮﻍ ﻭ ﺳﻴﺐﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻧﻤﻚ ﻭ
ﭘﻨﻴﺮ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ، ﻭ ﺩﺭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻬﺎﺭﺗﺨﻢﻣﺮﻍ ﺑﻪﻋﻼﻭﻩ ﺳﻴﺐﺯﻣﻴﻨﻲ ﺭﺍﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﺭﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺎﻡ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩﺑﻮﺩ. ﺩﻳﮕﺮ
ﺣﻮﺻﻠﻪﻗﺪﻡﺯﺩﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ. ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﻭﺯ ﺣﺮﻑﺯﺩﻳﻢ. ﻧﻴّﺮﻩﮔﻔﺖ: "ﻣﻦ ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﻪﺭﺋﻴﺲﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ."
ﺩﻻﻳﻞ ﺑﻲﻓﺎﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪﺭﺍﮔﻮﺵﺯﺩ ﻛﺮﺩﻡ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﮔﺬﺷﺖ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﺭﺍ ﺑﺎﺯﻣﻲﻛﺮﺩﻭ ﻳﻚ
ﻛﻠﻤﻪﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺣﺠﺎﺏ!"
ﻣﺎ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻳﻢ. "ﺻﺒﺤﻲ" ﺭﺋﻴﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ. ﻳﻚ ﻗﺪﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﺟﺎﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍﺣﺖ
ﺍﺳﺖ؟ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻱﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎﮔﺮﻡﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱﺁﻥ ﻃﺮﻑﻧﻴﺴﺖ؟"
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏﻫﺎﻱ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﺎ، ﻧﻴّﺮﻩﮔﻔﺖ: "ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪﻛﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﺯﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﺩﻭﺑﺎﺭﺩﺭﻳﭽﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥﻛﻪﻣﺎ
ﻓﻼﺷﻲ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻴﻢ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎ" ﻛﺎﺭﻱﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻴﻢ."
ﺻﺒﺤﻲ ﮔﻔﺖ: "ﺷﻤﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺍﺻﻼ" ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ."
ﻧﻴّﺮﻩﺩﺍﺷﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ، ﻣﻦ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭﻟﻲ ﻣﺎﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻳﻢ..."
ﻣﻦ ﻳﻮﺍﺷﻜﻲ، ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥﻛﻪ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﺒﻴﻨﺪ، ﭘﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻛﻮﺑﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﻱ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﻴﺪ.
ﺻﺒﺤﻲ ﮔﻔﺖ: "ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺑﻪﺑﻌﺪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱﺯﻥ ﺷﺒﺎﻧﻪﺭﻭﺯﻱ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ."
ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺭﻓﺘﻦ ﺭﺋﻴﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﻧﻴّﺮﻩﮔﻔﺖ: "ﺩﻳﺪﻱ ﻣﺎﺭﺍﻛﻮﺭ ﺣﺴﺎﺏ ﻛﺮﺩ؟! ﺍﺻﻼ" ﺑﻪﻃﻮﺭﻛﺎﻣﻞ ﺯﺩﺯﻳﺮﺵ! ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ
ﻭﺟﻮﺩﻧﺪﺍﺷﺘﻪﺍﺳﺖ."
ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ. ﻳﻚ ﺭﻭﺯﺩﺭﻳﭽﻪ
ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﻲﺍﻡﮔﻔﺘﻨﺪ،ﻛﻠﻴﻪ ﻭﺳﺎﻳﻠﺶﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ.
ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪﻳﻢ. ﺑﻠﻪ! ﺑﻮﻱ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻡ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ. ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻜﺎﺭ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻛﻤﻚ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻭﺳﺎﻳﻠﺶ ﺭﺍ
ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭﻛﻨﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪﺍﺧﺘﻼﻑ ﻧﻈﺮ ﺑﻪﻫﻢ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻭﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮﺵ
ﺷﺎﻧﺴﻲ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﺯﻫﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﺑﺎﻃﻞ! ﻧﻴّﺮﻩ ﺍﺯﻣﻦ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮﺩ. ﺣﺪﺱ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ
ﺑﻮﺩ. ﻧﻴّﺮﻩ ﻭ ﻫﻢﺑﻨﺪﻱﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪﻭﺟﻮﺩﺁﻭﺭﺩﻥ ﺗﺸﻜﻴﻼﺕﺩﺭﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎﺭ ﻭ ﺗﻤﺎﻡﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﻪﺍﻳﻦﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺁﺧﺮ ﺁﺭﺯﻭﻱ
.ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﻳﺪﻥ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍﻛﺮﺩﻳﻢ
ﺳﻜﻮﺕ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺑﺘﺪﺍﻱ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﺑﺎ
ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﺯﺁﻥﻫﺎﻫﻢ ﺩﺭﺍﻳﻦﺟﺎﺩﻭﺭ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻴّﺮﻩﻫﻢ ... ﮔﻮﻳﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﻴﭻ ﺗﻌﻠﻘﺎﺗﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ. ﺗﻤﺎﻡﺍﻳﻦﻫﺎﺭﺍ ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ
ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺭﻭﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻫﻤﻴﺸﻪ، ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺣﻤﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﺮﺗﺐﺗﺮﻳﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﻴﺪﻡ. ﺭﻭﺯ
ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺎ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺕ ﺳﺨﺖ، ﻣﺴﻴﺮ ﺭﺍ ﺗﺎ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻃﻲ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻪ
ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﺎﺩﺭ ﮔﻔﺖ: "ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺑﺮﺍﻱ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ. ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﻫﺮ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﻟﺒﺎﺱ ﺑﻬﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﺪ.
ﻣﮕﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﮕﻪﺗﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ؟!... ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪﺍﻣﻀﺎﻛﻨﻨﺪ ﺍﺯﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺁﻳﻨﺪ."
ﭘﺪﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﺭﺋﻴﺲﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩ. ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﻨﻴﺪ... ﭼﻴﺰﻱﻧﻴﺴﺖ ﺩﻭ ﺧﻂﺑﻨﻮﻳﺲ ﻭ ﺧﻮﺩﺕﺭﺍ ﺍﺯ
ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺧﻼﺹﻛﻦ..."
ﺁﻣﺎﺭ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺩﺭﭘﺸﺖ ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺑﻬﺘﺮﻱ ﺑﺮﺩﻩﺍﻧﺪ... ﺑﻪﺁﻥﻫﺎﮔﻔﺘﻢ: "ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ
ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ."
ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻏﺮّﻩ ﺑﻪﭘﺪﺭﻡﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻡ. ﭘﺪﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﺩﺧﺘﺮﺟﺎﻥ ﺭﻧﮕﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ... ﺑﻪ ﭼﻪﺭﻭﺯﻱﺍﻓﺘﺎﺩﻱ..."
ﮔﻔﺘﻢ: "ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻓﻜﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﺗﺎ ﺑﻨﺪ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ؟! ﻭﺍﻗﻌﺎ" ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺻﻼ" ﭼﺮﺍ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱﺁﻭﺭﺩﻧﺪ؟"
ﺳﻜﻮﺕ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻋﺼﺎﺑﻢ ﺧﺮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﻨﮓ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ... ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﻟﺒﺎﺱ، ﻟﺒﺎﺱ ﭼﻲ
ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ..."
ﮔﻔﺘﻢ: "ﺳﺎﻙ ﻭ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ..."
ﻭﻟﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﺣﺮﻓﻢ ﺭﺍ ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻛﺮﺩﻡ: "ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻫﺮﭼﻲ ﻣﻲﺁﻭﺭﻱﻓﻘﻂﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺎﺷﺪ."
- ﻗﺮﻣﺰ؟
- ﺁﺭﻩ.
- ﻳﻚ ﮊﺍﻛﺖ ﺧﻮﺍﻫﺮﺕﺩﺍﺭﺩﻛﻪﻗﺮﻣﺰ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ.
- ﺁﺭﻩ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﺭ. ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﻱﻻﺯﻡﻧﺪﺍﺭﻡ...
ﻣﻼﻗﺎﺕﺩﺭﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑﻪﻫﻢﺯﺩﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ. ﺍﺧﻄﺎﺭ ﺟﺪﻱﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻧﻴﻢ. ﺑﺎ ﻗﻄﻊ ﺻﺪﺍﻱﺗﻠﻔﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ، ﺳﻜﻮﺕ
ﻫﻢ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ. ﺁﻣﺪﻡﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪﻛﻤﻲ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻣﺮﺩﻱ ﮔﻔﺖ: "ﻫﺶ!"
ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦﻛﻪﺩﺭ ﻣﻐﺰ ﻫﻤﻪﻓﺮﻭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﻣﻼ" ﺟﺪﻱ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺍﺟﺮﺍ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﻗﺪﻡﺑﻪﻗﺪﻡ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻣﺎ
ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭﺑﻪﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﻛﻪﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﺳﻼﺡﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻳﺎ
ﺑﺎﺯﻧﺪﻩﻫﺴﺘﻢ؟ ﭼﺮﺍ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪﺍﺳﺖ ﻛﻪﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺑﻪﻟﺤﻈﻪﻧﻔﺲﻫﺎﻱ ﻣﺮﺍ ﺗﻨﮓ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟ﻣﺮﺍ ﻣﻲﻓﺸﺎﺭﻧﺪ. ﺍﺯﻣﻦ
ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ؟ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ، ﻧﻘﻄﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ
ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺜﻞ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺷﺎﻩﻛﻪﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﺎﺯﺟﻮﺋﻴﺶ ﺗﻤﺎﻡﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺳﭙﺮﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺍﻣﺎﺩﺭﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻩ
ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻧﺒﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦﻫﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩﺗﺮ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻟﺤﻈﻪﻟﺤﻈﻪﺑﻮﺩﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺗﻬﻴﻪ
ﻭ ﻋﻜﺲﺍﻟﻌﻤﻞ ﺷﺨﺼﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺣﻲ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ
ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ ﺭﺍ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﻫﺪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪﺍﻱ، ﻓﺸﺎﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺖ. ﮔﻮﻳﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻓﺮﺍﺗﺮ
ﺭﻓﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻮﻳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﻳﺮ ﺳﻮُﺍﻝ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﻛﺸﺎﻧﺪﻥ ﻭ ﻣﺴﺦ ﻫﻮﻳﺖ ﻣﺎ، ﻭﻇﻴﻔﻪﺗﻌﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩﺯﻧﺪﺍﻥﺑﺎﻥ
ﺑﻮﺩ. ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺪﻡ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﭼﺮﺍ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻢ؟ ﭼﺮﺍ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﺰﻧﻢ؟ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ، ﺍﺧﻄﺎﺭ
ﺟﺪﻱ ﻣﻲﮔﻴﺮﻡ؟ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﭼﺮﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﻣﻦ ﺩﻭﺭﻣﻲﺯﺩ. ﺩﺭﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ،ﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍﺩﻩﻫﺎ ﺑﺎﺭﺩﻭﺭﻩ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻭ
ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﻣﻨﻔﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪﻧﺒﺮﺩﻣﻲﻛﺸﺎﻧﻲ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﻮﺩﺕ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻲﺷﻮﻱ ﻭ ﻫﺮﺑﺎﺭﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ،
ﺩﺭ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ. ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪﻣﺜﻞ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲﻫﺎﻱ ﺳﺎﻝ ٥٧ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ. ﻳﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ ﻳﺎ
.ﺗﻮﺍﺏ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺎﻝﻫﺎﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﮕﻪﻣﻲﺩﺍﺭﻧﺪ؛ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪﻓﺴﻴﻠﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺑﻪ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱﺍﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﭼﺮﺍ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻡ؟ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﭼﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻭ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ. ﮔﻮﻳﺎ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﻮُﺍﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻢ ﺳﺮ ﻭ ﻛﻠﻪﻣﻲﺯﺩﻡ، ﺗﺎ ﺑﻪﺍﻣﺮﻭﺯ، ﭼﻮﻥ ﻳﻚ ﻛﻬﻜﺸﺎﻥ ﺩﺭﻛﻠﻪﺍﻡﺩﻭﺭ
ﻣﻲﺯﺩ. ﭼﺮﺍ... ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﭼﺮﺍ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺨﺶ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﻳﻜﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻳﻢ. ﭼﺮﺍ
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﻳﺰﻱ ﻏﻠﻂ ﺑﻮﺩ. ﻣﺴﺌﻮﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﭘﺨﺶ ﺍﻋﻼﻣﻴﻪ ﺭﺍ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺨﻔﻲ ﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﻋﻠﻨﻲ ﻛﻨﻢ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ
ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪﻫﻴﭽﻌﻨﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﺍﺩ ٦٠ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ، ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲﺑﺮﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ
ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ" ﻣﺨﻔﻲ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻢ. ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ" ﻣﺨﻔﻲ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ
ﺍﺳﺖ. ﭘﺨﺶ ﺍﻋﻼﻣﻴﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻡ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ
ﻛﻤﻴﺘﻪ ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺪﺭﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻭﻟﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭ، ﺷﺎﻧﺲ ﺁﺧﺮﻡﺑﻮﺩﻛﻪﺑﻪﺍﻳﻨﺠﺎ ﺧﺘﻢ ﺷﺪ.
ﭼﺮﺍ... ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ. ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﻛﻨﻢ. ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﺯﻭﺭ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ
ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺑﻪﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟... ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟... ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ،ﻫﻤﻪﺑﭽﻪﻫﺎ، ﺑﻪﺟﺰ ﻣﺴﺌﻮﻟﻢ، ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ
ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻪﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻭﺭﻛﻨﻢ. ﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﺮ ﻛﺪﺍﻡ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﺭﺍﺭﻗﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ
ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﻔﺼﻠﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻮﺩ. ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺗﻜﺎﻥﺩﻫﻨﺪﻩﺍﻱ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ
ﺭﻭﻱﺩﻻﻳﻞ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﺒﻨﺪﻡ. ﺁﺭﺍﻣﺶﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪﺁﻣﻮﺯﺵ ﺭﺍﺩﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ.
ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺭﮊﻳﻢ، ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺘﻴﻚ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺍﻧﺪﻭﺧﺘﻪﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﻣﻲﺯﺩﻡ. ﺩﺭ ﻫﻴﭻﻛﺪﺍﻡ ﭘﻴﺪﺍﻳﺸﺎﻥ
ﻧﻤﻲﻛﺮﺩﻡ. ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﭘﻲ ﺭﺍﻩﺣﻠﻲ ﮔﺸﺖ. ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺒﻮﺩ. ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻴﺶ ﺍﺯﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺍﺣﺴﺎﺱ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻛﺎﺳﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﺍﺯﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﻭ
ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ. ﺑﺎﺭﻭﺣﻴﻪ ﻭ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻪﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻲﺭﻭﻱ ﻭ ﺑﺎﻏﻢ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﺍﺕ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻱ. ﻋﺰﻳﺰﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻥﺗﺮﻳﻦ
ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺭﺍ، ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻲ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻲ. ﺑﻪ ﺩﺳﺖﻫﺎﻱ ﺯﺣﻤﺘﻜﺶﺷﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﻨﻲ. ﻧﮕﺎﻩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻲﻛﻨﻲ. ﭘﺮ ﺍﺯ
ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﻣﻲﺧﻨﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﻪ ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﺣﺎﻻﺕ ﺗﻮ. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥﺷﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﻨﻢ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪﺩﺭﺩﻭﺭﺍﻥ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻢ ﺯﻳﺎﺩﺍﺫﻳﺘﺸﺎﻥ ﻧﻜﺮﺩﻡ. ﻛﺎﺭﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡﺩﺳﺘﺮﻧﺞ ﺭﺍ ﺑﻴﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ
ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻧﺒﻮﺩﻡ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻴﺮ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﻛﻲ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ ﻣﻼﻗﺎﺕ
ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﻃﻮﻝ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪﻳﻚ ﺑﺴﺘﻪﺑﻪﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺁﻥ ﮊﺍﻛﺖ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﻧﮕﻲ ﺑﻮﺩﻛﻪﺭﻧﮓ ﺳﺮﺧﺶ ﺑﻪﻣﻦ ﺭﻭﺣﻴﻪ
ﺗﺎﺯﻩﺍﻱ ﻣﻲﺩﺍﺩ.
ﺑﺎﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺳﻠﻮﻝ ﺷﻜﻞ ﺗﺎﺯﻩﺗﺮﻱ ﺑﻪﺧﻮﺩﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻭﻗﺖ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺁﻥﻫﺎﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻭ
.ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕﺯﻳﺒﺎﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪﺑﺮﮔﺮﺩﻡ
ﺑﻪﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﻳﺰﻱ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﺭﻭﺣﻴﻪﭘﻴﺶﺭﻭﺩ. ﺳﺎﻋﺖ ٧ ﺻﺒﺢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﻭﻟﻲ ﻫﺮ ﺑﺎﺭﻛﻪﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺳﻠﻮﻝ ﻛﺎﻣﻼ" ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪﻣﺪﻧﻈﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺳﻴﻪﭼﺮﺩﻩﻛﻪﻛﻤﻲ ﻓﻀﻮﻝ ﺑﻮﺩ،
ﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ، ﺳﺮﻙ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺨﻮﺍﺏ. ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻣﻲﻛﻨﻢ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰﻱﺍﺯ ﭼﻴﺰﻱﺗﻜﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ."
ﺣﺮﻑﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻳﻚﻧﻮﺍﺧﺘﻲ ﺩﺭﻣﻲﺁﻭﺭﺩ. ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻣﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺧﻮﺑﻲ
ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺑﺒﻴﻦ ﺩﺷﻤﻦ ﺣﺘﻲ ﺑﻪﺯﻧﺪﮔﻲ ﺷﺨﺼﻲﺍﺕﻫﻢ ﺗﻮﺟﻪﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎﻫﻤﻴﺸﻪﺯﻳﺮ ﺫﺭﻩﺑﻴﻦ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺷﺘﻴﻢ.
ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡﺩﺭﮔﺰﺍﺭﺵ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪﺷﺎﻥ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻦ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺗﺴﺖﻫﺎﻱ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﻲ ﺑﻮﺩﻛﻪﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﭼﻪ
ﺭﻭﻧﺪﻱ ﺭﺍ ﻃﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺭﻭﻱ ﻣﻮﺿﻊ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﻱ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟ﺁﻥﻫﺎ ﺩﻗﻴﻘﺎ" ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ
ﭼﻪﺭﻭﻧﺪﻱ ﻃﻲ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺧﻴﻠﻲﻫﺎﺩﭼﺎﺭﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻲ ﻭ ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂﺳﺨﺖ ﻭ ﺫﺭﻩﺑﻴﻨﻲ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ.
ﻫﻔﺘﻪﺍﻱ ﻳﻚﺑﺎﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﺣﻤﺎﻡ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﻣﻌﻤﻮﻻ" ﺣﻤﺎﻡﻫﺎ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﻨﺒﻴﻬﻲ ﻭ ﺳﮓﺩﺍﻧﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻧﻮﺑﺖ
ﺣﻤﺎﻡ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺩﺭﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﮔﻔﺖ: "ﺣﻤﺎﻡ!" ﻣﻦ ﻛﻪﺍﺯﻗﺒﻞ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡﺑﻪﺳﺮﻋﺖ
ﺑﺎﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ. ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﻮﻙ ﺑﻴﻨﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﻣﺮﺍ ﺑﻪﻳﻚﻃﺮﻑ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻛﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:
"ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭘﻠﻪﺍﺳﺖ."
ﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﮔﻔﺖ:
"ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺩﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻴﻠﻴﺸﻴﺎ ﺑﺎﺯﻱﺩﺭﺑﻴﺎﻭﺭﻱ."
ﺩﺍﺧﻞ ﺷﺪﻡ. ﮔﻔﺖ: "ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺭﻱ!"
ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺯﺩﻡ. ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺟﺎﺭﺧﺘﻲ ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪﺍﻳﻦ ﮔﺸﺘﻢ. ﻫﻴﭻﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﻮﺩ. ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪﻣﯽ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ
ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺩﺭ ﻭﻗﺖ ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﻳﻲ ﻛﻨﻢ. ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﻧﺼﻒ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻮﺩ. ﭼﻘﺪﺭﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﻧﻤﻨﺎﻙ. ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻳﺶ ﺍﺯ
ﺳﻴﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻃﻮﺳﻲ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻳﻚ ﭼﺮﺍﻍ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻛﻢﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﺍﻱ ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻧﮓﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ
ﺗﺸﺨﻴﺺﺩﺍﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲﺯﺩ. ﺳﺮﻳﻊ ﺩﻭﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻡ. ﺳﻪﺩﻗﻴﻘﻪﮔﺬﺷﺘﻪﺑﻮﺩ ﻭ
ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻢ. ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺒﺎﺱﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﻫﻢ ﻭﻗﺖ ﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﻭ
ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻭ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻲﻭﻗﺘﻲ، ﻭﻗﺖ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱ ﻣﺎ ﻛﻪﺩﺭ
ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺣﻤﺎﻡ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺷﺖ،ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺗﺤﺖﻓﺸﺎﺭﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻥ ﻣﺎ،
ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﭼﺎﺩﺭ ﻭ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﺭﺍ ﺟﺰﻭ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺧﺸﻚ ﻛﺮﺩﻡ. ﺁﺏ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻓﻢ
ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ. ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭼﻨﺪﺵﺁﻭﺭﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﭘﺎﻱ ﺧﻴﺲ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻭﺍﻗﻌﺎ" ﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮُﺍﻡﺑﺎ
ﻓﺸﺎﺭ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺱ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺜﻼ" ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﭼﺎﺩﺭ
ﺳﺮﻛﺮﺩﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﻧﻘﺾ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﻳﻚﺭﺑﻊ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﺨﺎﺭﮔﺮﻓﺘﻪﻛﻪﻫﻴﭻ ﻣﻨﻔﺬ ﻭﺭﻭﺩ
ﻧﻮﺭ ﻭ ﻫﻮﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﺑﻪﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻣﻲﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ. ﻛﻪﻫﻤﻴﻦ ﺑﺨﺎﺭﺩﻭﺑﺎﺭﻩﻋﺮﻕ ﺍﺯ ﺳﺮﻭﻛﻠﻪﺍﺕ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺑﻌﺪﻫﺎﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺁﺏ ﺣﻤﺎﻡﮔﺮﻡ
ﻧﺸﺪ ﻛﻪﺑﺨﺎﺭﺁﻥ ﻛﻼﻓﻪﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻳﻚﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﻡ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺯﻳﺎﺩ ﺣﻤﺎﻡ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺨﺎﺭﻧﻜﻨﻢ ﻭﻟﻲ ﺧﻮﺩ
ﺑﺨﺎﺭ ﺁﺏ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺷﺪﻥ ﺁﺏ ﻭﻟﺮﻡ، ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻨﻔﺲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻭ ﭼﺎﺩﺭﺭﺍ
ﭘﻮﺷﻴﺪﻡ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ، ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﭘﻴﺶﺭﻓﺖ، ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭﻫﻮﺍﻱ ﺧﻔﻪﻛﻨﻨﺪﻩ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻜﻪﺩﺭﺑﺰﻧﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ
ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﺸﺪ. ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺯﺩﻥ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺟﺮﻡ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻣﻲﺷﻮﻡ. ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥﻫﺎ ﺗﻮﺿﻴﺤﻲ
ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ ﺍﻳﻨﺠﺎ، ﺳﻪﺭﺑﻊ ﺍﺳﺖ ﻛﻪﺍﻳﻨﺠﺎﻫﺴﺘﻢ. ﻧﺨﻴﺮ ﻳﻚﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ.
ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ. ﻭﻟﻲ ﭼﺮﺍﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯﻧﻤﻲﻛﻨﺪ. ﻏﺬﺍﺩﺍﺩﻧﺶ ﻛﻪﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ ﺩﺭﺑﻪﺗﻨﺪﻱﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ
ﮔﻔﺖ : "ﭼﻪ ﺧﺒﺮﺗﻪ؟! ﭼﻘﺪﺭﭘﺮﺭﻭ ﻫﺴﺘﻲ". ﮔﻔﺘﻢ "ﻳﻚﺭﺑﻊ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻳﺪ ﺣﻤﺎﻡ، ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺍﻳﻨﺠﺎﻫﺴﺘﻢ."
!ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﮔﻔﺖ: "ﺍﻳﻨﺠﺎﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪﻫﺴﺘﻲ! ﺟﻬﻨﻢ! ﺣﻤﺎﻡﻧﻤﻲﺁﻭﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻣﺎﺭﺍ ﺣﻤﺎﻡﻧﻤﻲﺑﺮﻧﺪ. ﺍﻳﻨﻢ ﺣﻤﺎﻡ
ﺍﺻﻼ" ﻟﻴﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ."
- ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻲﺷﻪﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪ.
- ﻣﮕﻪﻗﺮﺍﺭﻩ ﻧﻔﺲﻫﻢ ﺑﻜﺸﻲ؟
ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﺸﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﺮﺍ ﻛﺸﻴﺪ. ﻭﺍﺭﺩ ﺳﻠﻮﻝ ﻛﻪ ﺷﺪﻡ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺑﻬﻢ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ. ﻧﻮﺭ ﻭ ﻫﻮﺍ،
ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺑﻪﭘﻨﺠﺮﻩﺭﺳﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﺯﮔﻮﺷﻪﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﻔﺲﺗﺎﺯﻩﻛﺮﺩﻡ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﭼﺮﺥ ﻏﺬﺍﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺮﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﭘﺸﺖ
ﺩﺭ ﺣﻤﺎﻡﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﺗﻨﺒﻴﻪﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻏﺬﺍ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱﻫﻤﻴﻦ ﺗﻨﺒﻴﻪﺑﻮﺩ.
ﺭﻭﺯ ﺣﻤﺎﻡ، ﺭﻭﺯ ﭘﺮﻛﺎﺭﻡ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻧﻮﺍﺧﺘﻲ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻭﺯِ ﻛﺎﺭِ ﻋﻤﻠﻲ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ
ﺳﺎﻋﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺍﺯﻓﻜﺮ ﻭ ﻣﻐﺰﻡﺑﺮﺍﻱ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﺣﺘﻲ ﻧﻮﻙ ﻣﺪﺍﺩﻱ. ﭼﺮﺍﻛﻪﺍﻳﻦﻫﺎﺭﺍﺩﺭ
ﻟﺤﻈﻪ ﻭﺭﻭﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯﻣﺎﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺘﻲ ﺩﺭﺯِﺯﻳﺮ ﭼﺎﺩﺭﺭﺍ،ﻛﻪﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻐﺰﻣﺪﺍﺩﺑﻮﺩ،ﮔﺸﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻐﺰ ﻣﺪﺍﺩﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﻮﺩ. ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺑﻪﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﺧﺖ ﺷﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩﻡ. ﺭﻭ ﺑﻪﻣﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺍﻭﻻ"ﭼﺮﺍ ﺗﺸﺖ
٤ ﻟﺒﺎﺱ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺖﺷﻮﺋﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻲ، ﺗﺸﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﭘﺎﻳﻴﻦ." ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﺍﺩ "ﭼﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺗﺸﺖ ﺭﻭﺋﻲ
. ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺍﻳﻨﺠﺎ
ﺁﻭﺭﺩﻧﺶ. ﺩﻭﻣﺎ" ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭﻣﻲﮔﻮﻳﻢ؛ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﻴﺮ ﺭﺍﻛﻢ ﻛﻦ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﻭﺣﻴﻪﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﺧﺪﺍ ﺷﺎﻫﺪﻩ ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ
ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻬﺖ ﺗﺬﻛﺮ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﺁﺏﺭﺍ ﻳﻮﺍﺵ ﺑﺎﺯﻧﻜﻨﻲ، ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺖ ﻣﻲﺭﺳﻢ. ﺳﻮﻣﺎ" ﺑﺎﺯﻡﺍﻣﺮﻭﺯﮔﻞ ﻛﺎﺷﺘﻲ! ﭼﻨﺪ ﻫﺰﺍﺭﺑﺎﺭﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﺩﺭ را
ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺰﻧﻲ. ﺗﻮ ﺍﺻﻼ" ﺁﺩﻡ ﺑﺸﻮ ﻧﻴﺴﺘﻲ. ﮔﻨﺪﻩﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺯﺍﺭ ﺯﺍﺭ ﺯﺩﻧﺪ ﺯﻳﺮﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﻋﺎ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦﻛﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻨﺎﻳﺖﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﻮ
ﻛﻨﻨﺪ."
ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺩﻳﮕﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪﻣﺴﺨﺮﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﺮﺑﺪﺍﺭﺍﻥ. ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﺩﺭﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻡ. ﺍﻭ
٥ ﮔﻔﺖ: "ﻫﻤﻪﺁﻥﻫﺎﺭﺍﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﻪﺁﻥﻫﺎﺩﺭﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ."
ﺩﺭﺁﺧﺮ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱ ﮔﻔﺖ: "ﺗﻤﺎﻡﮔﺰﺍﺭﺵﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ. ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺗﻮ ﺭﺍﻫﻢ ﺭﻭﺷﻦ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﺮﺩ."
ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﻛﺪﺍﻡ ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﻔﺖ. ﺻﺒﺤﻲ ﺭﺋﻴﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻱ ﺷﺪﻧﻤﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺪﻳﺪﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ
ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻧﻪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺧﺸﻦ ﻭ ﺗﻨﺪﺵ ﻛﻨﺎﺭﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻮﺩﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺮ ﻭ ﻧﻬﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﻛﺘﻚ ﺯﺩﻥ، ﺳﺎﻳﻪﻣﺮﺩﻧﺴﺒﺘﺎ" ﭼﺎﻕ ﻭ
٦ ﺷﻜﻢ ﮔﻨﺪﻩﺍﻱﺭﺍ، ﺍﺯﺯﻳﺮ ﺩﺭﻣﻲﺩﻳﺪﻡ.
ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﺒﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻓﻌﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﺎﻫﻤﻪﺯﺭﻧﮕﻴﺶ ﻛﻪﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯽ
ﺷﺪ ﺧﺒﺮﻱ ﺑﻪﻣﺎ ﺑﺪﻫﺪ، ﺍﻧﮕﺎﺭﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺗﻼﺷﻢ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﺍﺧﺒﺎﺭﺭﺍﮔﻮﺵ ﻛﻨﻢ ﻭﻟﻲ ﻫﺮﺑﺎﺭﻛﻪﮔﻮﺷﻢ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ، ﻓﻘﻂ ﺁﺭﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻌﺪﺍ ﺻﺪﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻢ ﻭ ﻣﺒﻬﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﻫﺮ ﺭﻭﺯﻛﻪﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺎﺯ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺸﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺑﻲﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ
ﻓﺤﺶ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ. ﺍﺭﺗﺒﺎﻁﻫﺎ ﻛﺎﻣﻼ" ﻗﻄﻊ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻪﺩﺭ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺩﻭ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭼﻨﺎﻥ ﺭﻣﻖ ﺑﭽﻪﻫﺎﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﺍ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺭﮊﻳﻢ ﺟﻠﻮ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﻓﺸﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻛﻨﺪ. ﺭﺍﻫﺮﻭ
ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ، ﻣﺤﻞ ﺟﻮﻻﻥ ﻭ ﺭﮊﻩ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺗﺎ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﺴﻠﺢ
ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺟﻮﺩﻳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲﺍﺕ ﺗﻼﺵ ﻣﻲﻛﻨﻲ. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺁﻥﻫﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﻳﺪﻥ ﻭ ﺗﻮﺑﻪﻧﺒﻮﺩ. ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯﻣﺮﺯﻫﺎﻱ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺧﺎﺭﺝ
ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪﻓﺸﺎﺭﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻲ ﻭ ﺩﺭﺍﻧﺘﻬﺎﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﻳﺎ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﺑﻮﺩ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﻬﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺎﻟﻢ
ﻧﻤﻲﮔﺬﺍﺭﻥ ﺍﺯﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﻱ."
ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺒﺎﺯﻡ، ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪﻓﺸﺎﺭ ﻭﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺑﻲﺧﺒﺮﻱﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﻫﻤﻪﺍﻳﻦﻫﺎ،ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ
ﺩﺭ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻭ ﻓﺤﺶ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺳﻮُﺍﻝ ﺑﺮﺩﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪﺍﺕ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻳﻦ ﺑﻲﺳﺮﻭﭘﺎﻫﺎ، ﺑﻪﻣﻌﻨﺎﻱ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻛﻠﻤﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪﺍﻱ ﺑﻮﺩﻛﻪﺭﻭﺡ ﻭ ﺟﺴﻢ
.ﺭﺍ ﺳﻮﻫﺎﻥ ﻣﻲﺯﺩ ﻭ ﻓﻀﺎﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱﺑﺎﺯﺳﺎﺯﻱﺭﻭﺣﻲ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ
ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻲﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻱ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭﺯﻣﺎﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭﻛﻮﺗﺎﻩ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻗﻄﻊ
ﺻﺪﺍ، ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪﺍﺯ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻛﻨﺎﺭﻣﻲﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺍﺯﻣﺤﻮﻃﻪﺩﻭﺭﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯﭘﭻﭘﭻ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ
ﺧﺒﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ. ﺩﺭ ﺑﻲﺧﺒﺮﻱ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮﺩﻳﻢ.ﮔﻪﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﺳﺮﻙ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻣﭙﺎﻳﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﺑﻠﻪﺑﭽﻪﻫﺎﻱﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺁﻥﻫﺎﺭﺍ ﺑﺎﺩﻣﭙﺎﻳﻲﻫﺎﻱﻟﻨﮕﻪﺑﻪﻟﻨﮕﻪﻣﻌﺮﻭﻑ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ.
ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﺣﻮﺍﻝﭘﺮﺳﻲ، ﭘﺪﺭﻡﺩﻭ ﻗﺪﻡﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺷﻴﺸﻪﺍﻱ
ﺩﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪﺁﻥ ﺗﻜﻴﻪﺩﺍﺩ. ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺷﻚﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﻏﺼﻪﺩﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ.
ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻛﻪﻓﻀﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯﻟﻨﻴﻦ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﻛﺘﺒﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﮔﻔﺘﻪﺑﻮﺩ. ﺳﺎﻝ ٣٢ ﻭ ﺷﻜﺴﺖﻫﺎ ﻭ
ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻘﺼﺮ ﻗﻠﻤﺪﺍﺩ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺧﻼﺻﻪ ﺍﺯ
ﻓﺮﺻﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﻧﺒﻮﺩﭘﺪﺭﻡﺑﻪﻣﺎﺭﺩﻡﮔﻔﺘﻢ:"ﭘﻴﻐﺎﻡﻣﺮﺍ ﺑﻪﭘﺮﻭﻳﺰ ﺩﺍﺩﻱ؟"
ﻣﺎﺩﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﭘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱﺭﻓﺘﻪﺑﻮﺩ." ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻲﺗﻔﺎﻭﺕ ﮔﻔﺘﻢ: "ﺑﻬﺶ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺑﮕﻮ."
ﻣﺎﺩﺭﻡﮔﻔﺖ: "ﺧﻮﺩﺵ ﻛﻪﻧﺮﻓﺘﻪ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﺵ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺍﺯﻫﻤﻜﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯﻧﻈﺮ ﺳﻦ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻫﻢ
ﺑﻬﻢ ﻣﻲﺧﻮﺭﻧﺪ. ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﮔﻔﺘﻪ: "ﺳﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﺩﺍﺭﺩﻣﻲﮔﺬﺭﺩ" ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻨﻢ ﭘﺮﻭﻳﺰ! ﺩﻳﺪﻱ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﻭﻓﺎ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ."
- ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﺍﻭﻥ ﺍﺻﻼ" ﺗﻘﺼﻴﺮﻱﻧﺪﺍﺭﻩ. ﺍﻭ ﺑﻪﻳﻚ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺗﺤﻤﻴﻠﻲ ﺗﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻗﻴﻖ ﭘﺮﻭﻳﺰ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ. ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ
ﺧﻮﺩﺵ. ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﺤﺚﻫﺎﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪﺗﻨﺪﻱ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﺍﻭ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪﻛﺎﺭﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻣﺎ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺧﺎﺻﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﺍﺷﺖ. ﻫﻤﻴﺸﻪﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺷﺎﮔﺮﺩﺑﻪ ﺣﺮﻑﻫﺎﻳﺶ ﮔﻮﺵ ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ ﻭ
ﺍﺯ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺣﻞﺍﻟﻤﺴﺎﻳﻞ ﻛﻤﻜﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺑﺴﻴﺎﺭ
ﺷﺮﻳﻒ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻴﻠﻲﻫﺎﻛﻪﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﻜﺮﺩﻡﺑﻬﺶ
ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺗﻮ ﺁﺩﻡﻓﻌﺎﻟﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﺎﺭ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺑﺮﺩ.
ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﮔﻨﮓ ﻭ ﻣﻨﮓ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﻲﺗﻔﺎﻭﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺩﺭﺑﻴﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﻪﻣﻦ ﮔﻔﺖ: "ﺭﺍﻩ
ﺑﻴﺎﻓﺖ. ﺍﻧﮕﺎﺭﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺟﺮﺛﻘﻴﻞ ﺑﺮﺍﻱﺗﻮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﻢ."
ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺑﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﭼﺮﺥ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. ﺑﺪﻭﻥ
ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﻗﺎﺷﻘﻲ ﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭﻡ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺗﻮﺍﻟﺖ ﺭﻳﺨﺘﻢ ﻛﻪﻫﻴﭻ ﺍﺛﺮﻱ ﺍﺯﺁﻥ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪﺩﻳﮕﺮ ﺟﺮﻡﻫﺎﻳﻢ ﺍﺿﺎﻓﻪﻧﺸﻮﺩ. ﺩﺭﺍﺯ
ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺧﻮﺍﺏﺗﻠﺦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻛﺮﺩﻡ. ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ،ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍﺯﻳﺎﺩ ﺣﺲﻧﻤﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺷﺐﻫﺎﻱ
ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻭ ﺧﺴﺘﻪﻛﻨﻨﺪﻩﻫﻢ ﺗﻜﻤﻴﻞﺍﺵ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺷﺪ. ﻫﺮ ﻋﺼﺮ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻗﺪﻡﻣﻲﺯﺩﻡ ﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﻣﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺗﺤﻠﻴﻞ
ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﻮﺩ. ﺍﺻﻼ" ﻧﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺣﺎﻟﻢ ﺍﺻﻼ" ﺧﻮﺏ ﻧﺒﻮﺩ. ﺩﺭﺩ ﭘﺸﺘﻢ ﻭ ﺳﺮﺩﺭﺩﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﺩ،
ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻳﺮﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻋﺼﺒﻲ ﺑﺪﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﺩﺭﺩ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ. ﺩﺭﺩ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﻭ ﻛﻪ
ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺑﻮﺩ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻗﺮﺹﻣﺴﻜﻦ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺁﺭﺍﻡﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺩﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺩ. ﺩﺭﺩ ﺟﺴﻤﻲ ﻭ ﺩﺭﺩ
.ﺭﻭﺣﻲ
ﺳﺮﻡﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﺑﻪﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺩﺭﺩﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﺎﻳﺪ ﮔﻮﺵ ﺑﻪﺯﻧﮓ ﻣﻲﺑﻮﺩﻡ
ﻛﻪﺑﻪﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺮﺳﺪ. ﭼﻮﻥ ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻗﺮﺹﻣﺴﻜﻦ ﻛﺎﺭﻱﺍﺯﺩﺳﺘﺶ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺑﻪﺗﻮﺍﻟﺖ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻡ. ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ
ﺣﻴﻦ، ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭ، ﺍﺷﻚ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ. ﺍﺻﻼ" ﮔﺮﻳﻪﻛﺮﺩﻧﻢ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﺜﻞﺍﻳﻦﻛﻪﺩﻭ ﺷﻴﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻛﺎﺷﺘﻪ
ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮﺭﺍﺷﻚ ﺟﺎﺭﻱ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺪﺕ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺑﻪﻫﻤﻴﻦ ﺷﻜﻞ ﺑﻮﺩﻡ. ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﻛﻨﺘﺮﻝ ﻛﻨﻢ. ﭘﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻲ ﺩﺭ
ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﻮﻡ. ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻛِﺶ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺳﺨﺘﻲ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺣﺮﻑﻫﺎﻳﺶ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺑﺮﺍﻱ
ﺧﻼﺻﻲ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻜﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺨﻴﻠﻪﺍﻡ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪ. ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻳﻌﻨﻲ
ﺷﻜﺴﺘﻦ، ﺍﻃﻼﻋﺎﺕﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺍﻓﻜﺎﺭﺕﺭﺍ ﻓﺮﻭﺧﺘﻦ. ﺁﻳﺎﺭﺍﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭﺟﻮﺩﺩﺍﺭﺩ؟
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻡ. ﻛﺪﺍﻡﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﻨﻲ؟ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻭ ﺑﻲﺩﻏﺪﻏﻪﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ؟ﺍﻻﻥ ﻣﻲﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪ
ﺑﺮﻳﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺗﻮﺍﺏﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﭘﺸﺖ ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺘﻲ ﺁﻥﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪﺗﺨﻠﻴﻪﺍﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﺷﺪﻧﺪ،ﻫﻴﭻﻛﺪﺍﻡﺁﺯﺍﺩﻧﺸﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ
ﭼﻪﺁﻣﺪﻱ ﺍﻳﻨﺠﺎ؟ﻣﻌﻠﻮﻡﺍﺳﺖ ﻛﻪﺍﻳﻦﻫﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﻲﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺍﺯﺗﻮ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﻮﻱ؟ﺑﺎﺯﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻲﮔﻔﺘﻢ
ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﻓﻜﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮﻱ ﺑﺎﺷﻲ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﺑﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺩﺭ
ﺧﻮﺩﻡﺩﻭﺭﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺭﺯﺵﻫﺎﻱ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻪﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻛﻤﻜﻢ
ﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺭﻓﻘﺎ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﺰﺏﺍﻟﻠﻬﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺤﺚ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻪﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻭ ﺑﻪﻣﺤﻠﻪ ﺧﻮﺑﻤﺎﻥ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ
ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ: ﺍﮔﺮ ﺑِﺒُﺮﻡ، ﺍﮔﺮ ﻧﻜﺸﻢ، ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻱ ﺷﺨﺼﻲﺍﻡ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﻡ، ﺍﻳﻦ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
"ﺩﻳﺪﻱ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺩﺭﺍﻓﺘﺎﺩ" ﻭ ﺍﻳﻦﻛﻪ "ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻳﻚ ﻧﻮﻥِ ﺑﺨﻮﺭ ﻭ ﻧﻤﻴﺮﻱ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ..." ﻣﺜﻞﺍﻳﻦﻛﻪﺗﻤﺎﻡ ﺍﻳﻦ
ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻡ ٥٧ ﻭ ﺳﺎﻝﻫﺎﻱ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻴﺎﻡ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻗﺸﻨﮓﺗﺮﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪﻣﺮﺩﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎﻋﻬﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺍﺯﺁﻥ، ﭼﻘﺪﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎ
ﻳﺎﺩﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ٤ ﺳﺎﻝ ﮔﻮﻳﺎ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻫﻤﻪﺍﻳﻦﻫﺎﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩ. ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﻢ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﻡ. ﺑﺮﺍﻳﻢ
ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﺭﮊﻳﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺎﺧﺘﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺎ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺍﻧﺠﺎﻡﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻴﻤﻪﺷﺐﺑﺎﺯﻱ ﺑﻪﻧﺎﻡ ﻣﺬﻫﺐ، ﺟﻴﺐﻫﺎﻱ ﺍﻳﻦ
ﺗﺎﺯﻩﺑﻪﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩﻫﺎ ﭘﺮ ﻭ ﭘﺮﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻫﺪﻑ ﺁﻥﻫﺎ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﺴﺖ. ﻫﺪﻓﺸﺎﻥ،
ﻓﻘﻂ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺍﻫﺮﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻩ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺳﺮﻛﻮﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﮊﻳﻢ
ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ ﺍﺳﻼﻣﻲ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﺍﺩ ٦٠
ﻛﺘﻚ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻣﻤﻨﻮﻉﺍﻟﺨﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﻋﺘﺼﺎﺑﺎﺕ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻳﻲ ﺳﺎﻝ ٥٠ ﺑﻪﻃﻮﺭﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪﺁﺷﻨﺎ
ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻻﻥ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺍﺯﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎ ﻭ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﻮﻕ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻪﺍﻳﻦﻫﺎﺩﺭﺩﺭﻭﻧﻢ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ.
-ﻣﻴﻨﺎ! ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﻪﺍﻳﻦﻫﺎ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻛﻪﺁﻥﻫﺎﺩﺭﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺯﭘﺲِ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻣﺪﻱ؟
ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻗﻮﻱﺗﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ
ﺟﻤﻊﻭﺟﻮﺭ ﻛﻦ. ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﻭﺯﺍﻧﻪﺍﺕ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺑﺮﺩ. ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪ. ﺑﻪﺯﻧﺪﻩﺑﻮﺩﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭ
ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪﭘﺮﻭﻧﺪﻩﻋﺎﻃﻔﻲﺍﻡﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ. ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﻲ ﺑﺲ ﻋﺎﻟﻲ ﻗﺎﻳﻞ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﺻﺎﺣﺐ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ
ﺍﺳﻤﺶﺭﺍ ﻣﻴﻨﺎﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﺳﺖ.
ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯﭘﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡﻛﻠﻲ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻟﺒﺎﺱ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪﻗﻮﻝ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱ، ﺑﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﺁﻥﻫﺎ ﺧﻮﺵﺭﻭﺣﻴﻪﻣﯽ
ﺷﺪﻡ. ﺭﻧﮓﻫﺎﻱ ﺷﺎﺩ،ﺭﻭﺣﻴﻪﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻪﻣﻦ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﺑﺎﮊﺍﻛﺖ ﻗﺮﻣﺰﻡﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺟﻮﻻﻥ ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﺗﺤﻲ، ﭘﺎﻳﻢ ﺑﺮ ﺭﻭﻱﺯﻣﻴﻦ
ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ. ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻧﻤﻲﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ
ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﻜﻨﻢ. ﺑﻠﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ٢٦ ﺩﻱ ﻣﺎﻩ، ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺍﺭ ﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﭘﺲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﻱ ٥٧ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺭﻗﺺ ﻭ ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ
ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺑﻪ ﮊﺍﻛﺖ ﻗﺮﻣﺰﻡ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﭘﺸﺖ ﺣﻔﺎﻅ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﭘﻬﻦ
ﻛﻨﻢ. ﮊﺍﻛﺖ ﺭﺍﺯﻳﺮ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﺮﺩﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻼ ﺧﻴﺲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪﺍﮔﺮ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎ ﺳﻮُﺍﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻳﺎ ﺍﻳﻦﻛﻪﻛﻨﺠﻜﺎﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ
ﮊﺍﻛﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻡ، ﺩﻟﻴﻠﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ. ﺍﮔﺮ ﺧﺸﻚ ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ، ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪﻋﻼﻣﺖ ﻳﺎ ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪﺑﻪ
ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ. ﮊﺍﻛﺖ ﺭﺍ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻗﺪﻡﻣﻲﺯﺩﻡ. "ﻳﻚ،ﺩﻭ، ﺳﻪ" ﻗﺪﻡﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ٣٠٠٠ ﻗﺪﻡﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ.
ﻫﻤﻴﺸﻪﻗﺪﻡﺯﺩﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﺎﺯﻱﮔﻮﺷﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﺁﻥﻃﺮﻑ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻪﺗﻤﺎﻡﺩﺭﺯﻫﺎﻱ ﺳﻠﻮﻝ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪﺍﺯﭘﺸﺖ
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ، ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺗﻮﺟﻪﺍﻡ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺣﻔﺎﻅ ﺑﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺟﻠﺐ ﺷﺪ. ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﻫﻤﻪﺷﺎﻥ، ﺍﻣﺎ
ﺍﻛﺜﺮﺍ" ﻫﺮ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﮔﻴﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺣﻔﺎﻅ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﻮﻟﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲﻛﻨﺪ.
ﺣﻮﻟﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻧﺦﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺮﻣﺰﺭﻧﮓ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﺵﺭﻧﮓ ﻛﻪﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﻬﻦ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﺯ ﺷﺎﺩﻱ
ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﭘﺮ ﺑﻜﺸﻢ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡﻛﻪﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻫﻢﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻫﻢﻓﻜﺮﻡﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍﻛﻨﻢ. ﭘﺲ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺮ ﺑﻜﺸﻢ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻓﻘﻂ ﻋﻜﺲﺍﻟﻌﻤﻞﺷﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩ. ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻛﻨﻢ؟ ﭼﺮﺍ
ﻧﻪ؟ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﻨﺪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﻩﻓﺮﺳﺨﻲ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ
ﺳﻴﺎﺳﻲﻛﺎﺭ ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻡﻛﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺗﻤﺎﻡﺑﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡﺩﻫﺪ، ﺗﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻣﺮﺍ ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ. ﻣﺪﺗﻲ
ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﻔﺎﻅ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯﻳﺒﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻢ. ﺑﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﭼﺮﺍﻍﻫﺎﻳﺶ
ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﮔﻔﺘﻢ: ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺭﺍ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﺘﻲ ﺑﺎﻛﻴﻨﻪﺑﻪﺍﻳﻦ ﭼﺮﺍﻍﻫﺎﻱﺭﻭﺷﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯﻛﻨﺎﺭﺵ ﺭﺩ
ﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﻭﻟﻲ ﺍﻻﻥ ﺑﺎ ﺩﻩﻫﺎ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺣﻔﺎﻅ، ﮔﻮﻳﺎ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺯﻱ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺑﻠﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﻧﻔﺲ
ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﺎﻩﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﻚ ﻛﻮﻳﺮ ﺑﻲﺁﺏ ﻭ ﻋﻠﻔﻲ ﺑﻪﺗﺼﻮﻳﺮ
ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺷﺐﻫﺎﻋﺰﺍﺩﺍﺭﺧﺎﻧﻪﺑﻮﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭﻫﻴﭻﻛﺲﺩﺭﺍﻳﻦ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺩﺕﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻱ. ﺍﻣﺎ ﺍﻻﻥ
ﺩﻩﻫﺎ ﻋﻼﻣﺖ ﻭ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﺻﺪﺍ ﺭﻭﺯ ﻓﺮﺍﺭ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺧﻨﺪﻩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺎﺻﻲ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻭﻟﻲ ﻋﻮﺍﻗﺒﺶ ﭼﻲ؟ﺍﮔﺮ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﺍﺯﻛﺠﺎ ﻭ ﭼﻪﺟﻮﺭﻱ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺩﻩ، ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻫﻤﻪﺩﺭﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ
ﺑﻪﺻﺪﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪﻥ ﮔﺎﺭﻱ ﻏﺬﺍﮊﺍﻛﺖ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺣﻔﺎﻅ ﭘﻬﻦ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺑﻪﺻﺪﺍﺩﺭﺁﻣﺪﻥ ﮔﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻮﻓﺎﮊﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ
ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺑﻪﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻡ. ﺁﻥﻫﺎﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺩﻳﮕﺮﻱ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻲﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺷﺒﻴﻪﻳﻚ ﺑﺎﺯﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻛﻪ
ﺩﺭﺁﻥ ﺷﺎﺩﻱﻭ ﺗﺮﺱ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﺭﺁﻥ ﻣﻮﺝ ﻣﻲﺯﺩ...
ﺩﺭِ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﻏﺬﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺩﺍﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻦ ﺑﺸﻮﻧﺪ.
ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻏﺬﺍ ﺑﺸﺪﺕ ﻛﻴﻔﻴﺘﺶ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻇﻬﺮﻫﺎ ﻳﻚ ﻛﻔﮕﻴﺮ ﺑﺮﻧﺞ ﻭ ﺷﺐﻫﺎ ﺍﺯﻫﻤﺎﻥ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪﻩ ﻇﻬﺮ ﻳﻚ ﻣﻼﻗﻪﺁﺵ ﺑﻪﻣﺎ
ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻓﻘﻂ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻛﺎﺭﻳﺶ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻋﺎﻃﻔﻪﺍﻱ. ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﺖ ﭼﻪﻣﻘﺪﺍﺭ
ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺭﺳﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺁﺏ ﺧﻮﺭﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﻔﮕﻴﺮ ﺑﺮﻧﺞ ﺩﺭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻣﻲﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﺍﻱ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻏﺬﺍ ﻣﻲﺩﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺮﻳﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﭘﻠﻮﻱ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺮﻍ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺍﻭﺍﻳﻞ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻏﺬﺍ ﺑﺪ ﻧﺒﻮﺩ. ﺣﺪﺍﻗﻞ
ﺁﻥﻛﻪ ﻣﺮﻏﻲ ﺩﺭ ﭘﻠﻮ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭﻟﻲ ﻣﺪﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪﺍﺯﻫﻴﭻﭼﻴﺰ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩ. ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻡﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺑﻜﺸﻢ
ﻭﻟﻲ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻢ ﺭﺍ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ.
ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺎﺩﻱ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻠﻮﻝ ﻛﻮﭼﻚ، ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﺵ ﻏﻴﺮﻋﺎﺩﻱ ﻭ ﻏﻴﺮﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ، ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺑﺎﻝ
ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻄﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻧﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺒﺮﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ
ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﺧﺒﺮﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﻳﻦ، ﺍﻋﺪﺍﻡﻫﺎ،ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻱﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﻭ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺪﺗﻲ ﺳﻜﻮﺕ
ﺑﺪﻱ ﺣﻜﻢﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭﺭﻩ ﻛﺴﻞﻛﻨﻨﺪﻩ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ: ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩﺳﺎﺯﻱ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ، ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﻋﺎﺩﻱ ﻭ ﻳﺎ ﮔﻪﮔﺎﻩ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ
ﺯﻳﺮﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪﺑﻴﻦ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱ ﻣﺎ،ﻛﻪﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪﺍﻳﻤﺎﻥ، ﺑﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ ﺑﺎ
ﺗﻬﺪﻳﺪ،ﻛﺘﻚ، ﻓﺤﺶ ﻭ ﺳﮓﺩﺍﻧﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ.
***
..."ﺭﻭﺯِﻛﻮﺗﺎﻩ" ﺑﻪﺳﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺐ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﮔﺮﻓﺘﻦ ﻏﺬﺍﻱ ﺷﺐ ﻭ ﻳﻘﻴﻦ ﺍﺯﺩﻭﺭﺷﺪﻥ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ، ﺑﻪﭘﻨﺠﺮﻩ ﺗﻜﻴﻪﻛﺮﺩﻡ.
ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺮﻣﺶ ﮔﺮﺩﻥ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ. ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﺮﻭﻱ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﻴﻦ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﻪ
ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩ ﻛﻪﻫﻤﻴﺸﻪﺩﺭﺁﻧﺠﺎ ﻭﻟﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﺘﻮﺟﻪﺍﻡ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﻣﺤﻤﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺯﻥ ﺟﻮﺭﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ
ﻣﻀﺤﻚ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻡ. ﺳﻠﻮﻟﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﻢ، ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﻛﻤﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﻲ
ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﻗﺪﻡ ﻣﻲﺯﺩﻧﺪ. ﺑﻌﻀﻲﻫﺎ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﮔﻮﻱ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻠﻮ
ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻟﺤﻈﻪﺑﻌﺪ ﻣﺤﻮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﭼﻬﺮﻩﻫﺎ ﺑﻪﻫﻴﭻﻭﺟﻪﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺎﺭ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺍﺯ ﻻﻱ ﺣﻔﺎﻅ ﭘﻨﺠﺮﻩ، ﺑﺎ
ﻛﺮﻛﺮﻩﻫﺎﻳﻲ ﻓﻠﺰﻱ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ، ﻓﻘﻂ ﺷﺒﺤﻲ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﻳﺪﻥ ﺑﻮﺩ. ﻓﻘﻂ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺎﻳﻪﺍﻱ ﺗﻜﺎﻥ
ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ. ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ،ﺭﻓﺘﻦ ﺷﺎﻩﺭﺍ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﺯﺁﻥ ﺑﻪﺑﻌﺪ، ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻲ ﺑﻴﻦﻣﺎﻥ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ.
ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻚ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ: "ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ
ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺎﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﻫﺮ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ، ﺗﻨﺒﻴﻬﻲ ﮔﺰﺍﻑ ﺩﺭﭘﻴﺶ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ،ﻋﻘﻮﺑﺘﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻭ "ﻧﻨﮕﻴﻦ" ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ
٧ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ
ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﻭ ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﻭﺩ، ﺑﻪ
٨ ﻻﺱﺯﺩﻥ ﻭ ﺩﻝﺗﻨﮕﻲﻣﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ
. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱﻫﺎ، ﻧﻔﺲ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺟﺮﻡ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻋﺶ
ﺟﺮﻣﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ. ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﭻﮔﻴﺮﻱ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ. ﻳﻜﻲ، ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﺯﺩﻥ ﻣﻮﺭﺱ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑِ ﻣﻦ، ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺭِﻧﮓ ﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﻲﺯﺩﻧﺪ. ﺁﺧﺮﺵ ﺑﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻥ ﭘﺎﺳﺦ، ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﺸﺖ ﻭ ﻟﮕﺪ
.ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺪ
ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﻛﻪﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺳﺎﻳﻪﺍﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﭼﺎﺭﺗﺮﺱ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ.
ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻭﺣﺸﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺪﻧﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻴﺎﻝﻫﺎﻱ ﻭﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﻢ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ. ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻔﺲ
ﺑﻜﺸﻢ. ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﻲﺯﺩ. ﺁﺏ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻓﺮﻭ ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺳﺴﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻛﻤﻲ ﺩﻝﺩﺍﺭﻱ ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ
ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺩﺭﮔﻮﺷﻪﺍﻱ ﻛِﺰ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺳﺎﻳﻪﻫﺎﻱ ﺯﻳﺮِﺩﺭﺍﺯﻧﻈﺮﻡﺩﻭﺭﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﺳﺎﻳﻪﺭﺍﺩﺭﺯﻳﺮ ﺩﺭِ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ،
ﺿﺮﺑﺎﺕ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲﺭﻓﺖ، ﺑﺎ ﺩﻭﺭﺷﺪﻧﺶ، ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ. ﻣﻌﻤﻮﻻ" ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺷﺐﻫﺎ ﺭﺥ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﻱ
ﻣﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﺯﺍﺭﻫﺎﻱ ﻣﺎﻟﻴﺨﻮﻟﻴﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻭ "ﭼﺸﻤﻲ" ﻭ ﺳﺎﻟﻦ ﻭ ﺭﺍﻩﺭﻭ ﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﻫﻮﺍ، ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻭ
ﻧﻴﻤﻪﺷﺐ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ. ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﭘﺸﺖﭘﺮﺩﻩ ﻭ ﺣﺎﻛﻢ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻭﺣﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﺟﺎﻥﻫﺎﺭﺍ ﻣﻲﻓﺮﺳﻮﺩ، ﺍﺛﺮﺵ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﻢ ﻛﺎﺳﺘﻪ
ﻧﺸﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﻴﺎﻩ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝﻫﺎ، ﺑﺤﺮﺍﻥﻫﺎﻱ ﺟﺪﻱﺍﻱﺭﺍﺩﺭﺩﺭﻭﻧﻢ ﺍﻳﺠﺎﺩﻛﺮﺩ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭ ﻳﻚﺟﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮﺩﻡ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ.
ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺑﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻱ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱ ﺑﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺯﺩ. ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ
ﺍﻻﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺏ ﻭ ﭘﺮﺑﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻔﻈﺶ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺍﻟﻲ
ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺷﺐ، "ﺍﻋﻼﻡ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺳﻠﻮﻝ"! ﻛﻪﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻋﻀﻮ ﺩﺍﺷﺖ،ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺣﺘﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻻﻣﭗ
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ! ﺩﺭ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﻱ ﻧﻤﻲﺷﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺟﺒﺎﺭﻱ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﺘﻮﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﻭﻱ
ﭘﻠﻚﻫﺎﻳﻢ ﻛﺸﻴﺪﻡﺗﺎ ﺍﺯﻧﻮﺭﮔﺰﻧﺪﻩ ﻻﻣﭗ ﺳﻠﻮﻝ، ﻗﺪﺭﻱﺩﺭﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﻢ.
***
... ﺻﺒﺢ ﺯﻳﺒﺎﻳﻢ ﻓﺮﺍﺭﺳﻴﺪ. ﺭﻭﺯ ﺣﻤﺎﻡ ﻭﻛﺎﺭﻡ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻡ ﻭ ﺷﺴﺘﻦ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﻢ، ﻧﺸﺎﻧﻪﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ
ﺟﺪﻳﺪﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ. ﭼﻮﻥ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻋﻼﻣﺖ، ﺑﻲﺁﻭﻳﺰﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﻡ، ﺑﻪﻫﻨﮕﺎﻡ ﺷﺴﺘﻦ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ
ﻫﻴﺠﺎﻥﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪﻃﻮﺭ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺳﺮﻳﻊ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﻢ، ﻟﺒﺎﺱِ ﺯﻳﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺯﻳﺮ ﺣﻮﻟﻪ ﺧﺸﻚ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ
ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺳﺨﺖِ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻱ ﺯﻳﺮ،ﺩﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﺎ ﻓﺤﺶ ﻭ ﺗﻮﻫﻴﻦﻫﺎﻱ ﻣﺴﺘﻬﺠﻦ ﺭﻭ ﺑﻪﺭﻭ ﻣﯽ ﺷﺪﻳﻢ. ﺩﺭﺍﻳﻦ
ﺩﻭﺭﻩ، ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺎﻳﺮ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻴﻢ. ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺩﺭ "ﺍﻧﻈﺎﺭ
ﻋﻤﻮﻣﻲ!" ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻢ. ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﻓﺮﻭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﻢ، ﺷﺮﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﻢ! ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﮔﺮﻳﺰﻱ ﺯﺩﻡ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺑﻨﻔﺶﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺯﻧﺎﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺣﻔﺎﻅ ﺳﻠﻮﻝ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﺎﺯ ﺑﺮﺍﻱ
ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍﻫﻢ ﺩﺭﮔﻮﺷﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺣﻔﺎﻅ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺯﻧﻲ ﺍﺯﻫﻢﻓﻜﺮﺍﻥ ﺁﻥﻫﺎﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ
ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﻌﺮ "ﺯﻥ" ﺍﺯﻣﺮﺿﻴﻪﺍﺣﻤﺪﻱﺍﺳﻜﻮﺋﻲ ﺭﺍﺯﻣﺰﻣﻪﻣﻲﻛﺮﺩﻡ:
ﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭﻡ،
ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ،
ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮﻱ ﺻﺎﺩﻗﻢ،
ﻣﻦ ﻳﻚ ﺯﻧﻢ
ﺯﻧﻲ ﺍﺯﺩﻩﻛﻮﺭﻩﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻩ ﺟﻨﻮﺏ
ﺯﻧﻲ ﻛﻪﺍﺯﺁﻏﺎﺯ،
ﺑﺎ ﭘﺎﻱﺑﺮﻫﻨﻪ
ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻙ ﺗﻒ ﻛﺮﺩﻩﺭﺍﺩﺭﻧﻮﺭﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﻦ ﺍﺯﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﻱﻛﻮﭼﻚ ﺷﻤﺎﻟﻢ
ﺯﻧﻲ ﻛﻪﺍﺯﺁﻏﺎﺯﺩﺭ ﺷﺎﻟﻴﺰﺍﺭ ﻭ ﻣﺰﺍﺭﻉ
ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﺎﻡﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﻦ ﻣﺎﺩﺭﻡ،
ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ،
ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮﻱ ﺻﺎﺩﻗﻢ،
ﻣﻦ ﻳﻚ ﺯﻧﻢ
ﻣﻦ ﻳﻚ ﺯﻧﻢ ﺑﺎﺩﺳﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ
ﺍﺯﺗﻴﻎ ﺗﻴﺰ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞﻫﺎ
ﺯﺧﻢﻫﺎﺩﺍﺭﺩ...
ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻓﺮﻳﺎﺩﺑﻜﺸﻢ ﻭ ﺑﻪﻫﻤﻪﺁﻥﻫﺎ ﺍﻋﻼﻡﻛﻨﻢ ﻛﻪﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺒﺎﺭﺯﻡ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻻﻥ ﺭﻭﻱﻓﻜﺮﻡﭘﺎﻓﺸﺎﺭﻱﻛﺮﺩﻩﺍﻡ.
ﻣﺪﺗﻲ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳﻲﺍﻡﻧﺦ ﻛﺎﻣﻮﺍﻳﻲ ﻛﻪﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﻳﻚ ﺍﻟﻲ ﻳﻚ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﺣﻔﺎﻅ ﭘﻨﺠﺮﻩﺍﺵ ﺑﻪﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻛﺮﺩ.
ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﮔﻮﻳﻲ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻫﻢﻓﻜﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻮﻗﻊ
ﺁﻭﻳﺨﺘﻦ ﻧﺦ، ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ... ﭼﺮﺍ؟! ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﻭﻟﻲ ﺍﺣﺴﺎﺳﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺩﺳﺖﻫﺎ
ﻛﻤﻚ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺳﻠﻮﻝ ﺗﺎ ﺑﻬﺪﺍﺭﻱ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪﻳﻢ، ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻢ. ﺍﻳﻦ
!ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺷﺎﻧﺲﻧﺎﭼﻴﺰﻱﺑﺮﺍﻱﺗﺤﻘﻖ ﺩﺍﺷﺖ. ﺁﺭﺯﻭﻳﻲ ﺑﻮﺩﺍﺯﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺁﺭﺯﻭﻱﺗﺤﻘﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ، ﺍﻣﺎ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩ
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﻏﺮﻕ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻢ. ﺣﺮﻛﺖﻫﺎ ﮔﺎﻡ ﺑﻪ ﮔﺎﻡ ﺑﻮﺩ. ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺘﻢ،
ﻋﻜﺲﺍﻟﻌﻤﻞ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻴﻢ. ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻫﻮﺍ، ﻟﺒﺎﺱﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﻳﺪﻡ ﺭﺍ
ﻧﮕﻴﺮﺩ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻡﺗﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻏﺬﺍﺭﺍ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺭﻓﺘﻨﺶ، ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻛﻪﻫﻨﻮﺯﻫﻴﭻ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﻧﺒﻮﺩ، ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﺍﺭﺗﺒﺎﻁﮔﻴﺮﻱﻛﻨﻢ.
ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪﺍﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺩﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﭼﺮﺥ ﻏﺬﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺁﻣﺪ. ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺩﻭﺳﺖ
ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳـﻲﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺑﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻫﺮﺩﻭ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻳﻢ. ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ
ﺳﻼﻡﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻳﻢ. ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﺯﺩﻥ ﻣﻮﺭﺱ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪﻣﻮﺍﺯﺍﺕ ﻛﺮﻛﺮﻩ ﺳﻠﻮﻝ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻣﻮﺭﺱ ﺳﻼﻡﺭﺍ
ﺑﺮﺍﻳﺶﺯﺩﻡ. ﺍﻭ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﺑﻪﺯﺩﻥ ﻣﻮﺭﺱ: ﺳﻼﻡ!
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ! ﭘﺲ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﻮﺭﺱ ﺑﻠﺪ ﺍﺳﺖ!ﻣﻮﺭﺱ ﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﮔﻴﺮﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺯﻳﺎﺩ
-١ :ﭘﺮﺳﻴﺪ .(ﭼﭗ) ٣-١ ،٧-١ ﮔﻔﺖ ﺍﻭ ،(ﺍﺗﻬﺎﻡ) ،٤-٤ ،١-١ ،٧-٤ ،٤-١ ،١-١ .ﻛﺮﺩﻡ ﺯﺩﻥ ﻣﻮﺭﺱ ﺑﻪ ﺷﺮﻭﻉ "ﺳﺮ" ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎ .ﺑﻮﺩ
.(ﭼﭗ) ٣-١ ،٧-١ ﺑﺮﺍﻳﺶﺯﺩﻡ (ﺗﻮ) ٦-٤ ،٤
ﺩﺳﺖﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺸﺖ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪ! ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﺑﺎﻳﺪ
ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﺳﻢ ﻳﺎ ﻣﺸﺨﺼﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺪ،ﺯﻳﺎﺩ ﺟﺎﻱ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﺑﻪﺍﻭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻣﻨﻴﺘﻲ ﻭﺍﻛﻨﺶ
ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺟﻠﻮﻱ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﺪﺑﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﺎﺭﻡ ﻋﺎﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﻏﻮﻏﺎﺋﻲ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﻣﺪﺕِ ﺗﻤﺎﺱِ
.ﺯﻳﺎﺩﻱ، ﺑﻴﺎﺣﺘﻴﺎﻃﻲ ﺑﻮﺩ. ﻋﻼﻣﺖ ﺩﺍﺩﻡﻛﻪﺑﺮﺍﻱﺍﻣﺸﺐ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ. ﺩﺳﺖﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱﻫﻢ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻳﻢ
ﺟﺪﻭﻝ ﺣﺮﻭﻑ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻮﺭﺱ ﺯﺩﻥ
١ ﺍﻟﻒ ﺏ ﭖ ﺕ ﺙ ﺝ ﭺ ﺡ
٢ ﺥ ﺩ ﺫ ﺭ ﺯ ﮊ ﺱ ﺵ
٣ ﺹ ﺽ ﻁ ﻅ ﻉ ﻍ ﻑ ﻕ
٤ ک ﮒ ﻝ ﻡ ﻥ ﻭ ﻩ ﻱ
ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻳﻢ. ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻗﺪﻡﺯﺩﻥ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﺳﺮﻱ ﺑﻪﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﻪﺑﻨﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﺳﺮﻙ
ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻭﻣﻲﺍﻡ، ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﻮﺭﺱﺯﺩﻥ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻣﻲﺩﺍﺩ، ﻛﻤﻲ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ. ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻮﺭﺱ ﺑﻠﺪ
ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﺀ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﺩﺍ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻳﻢ. ﺁﺩﻡ ﺑﺎﻣﺰﻩﺍﻱ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ. ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺷﻮﻓﺎﮊ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ
ﺷﻜﻠﻚ ﺩﺭﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﺪ. ﺷﺐ ﭘﺮﻣﺎﺟﺮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﭘﺸﺖ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﺬﺭﺩ.
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﻛﻮﻩ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻛﻮﻩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﻱ، ﺻﺒﺮ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ. ﺑﻪﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻛﻮﻩﻫﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﻤﻪ
ﭼﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻣﺎ، ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﺭﺳﺎﻟﺖ ﻛﻮﻩﻫﺎﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﭼﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖﻫﺎ ﻭ ﭼﻪﺗﻬﻮّﺭﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﺎ
ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻡ. ﺑﻬﺸﺎﻥ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ: "ﻛﺎﺵ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﻛﻪﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺭﺍ ﺑﻪﺯﺑﺎﻥ ﺁﻭﺭﻳﺪ. ﺷﺎﻫﺪ ﭼﻪﻣﻘﺎﻭﻣﺖﻫﺎ
ﻭ ﺍﻭﺝﻫﺎ ﺑﻮﺩﻩﺍﻳﺪ، ﺍﺯ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺁﺩﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﻋﺮﻭﺝ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ. ﻛﺎﺵ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ
ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻱ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻛﻨﻴﺪ.
***
...ﺩﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯﺭﻭﺯﻫﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺳﻌﻴﺪﻩ،ﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﭼﺎﺩﺭﺕﺭﺍ ﺳﺮ ﻛﻦ."
ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻩ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ. ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺭﺍﻫﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭِ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺑﺴﺘﻪﻣﯽ ﺷﺪ.
ﻳﻜﻲ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﻣﻲﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ. ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺍﺑﻬﺎﻡ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﻢ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻲﺭﻓﺖ.
ﺩﻝﺷﻮﺭﻩﻋﺠﻴﺒﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻡ. ﻧﻜﻨﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳـﻲ ﺟﺎﺳﻮﺱ ﺍﺯﺁﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ ﺳﺮﺍﻍ ﻣﺎﻛﻪﺩﻣﺎﺭﺍﺯﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻣﺎﻥ
ﺩﺭﺁﻭﺭﻧﺪ. ﻧﻜﻨﺪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳﻲ ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪﻧﺸﺪﻡ؟! ﺍﻧﺒﻮﻫﻲ ﺍﺯ ﺳﻮﺍﻝ ﺩﺭﺫﻫﻨﻢ ﺟﺎﺭﻱ
بوﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ: "ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﻴﺮﻱ؟! ﭼﻪﻗﺪﺭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﻫﺴﺘﻲ؟! ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﮕﻴﺮ ﺗﺎ ﻭﺿﻊﺍﺕ
ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﺸﻮﺩ. ﻛﻪ ﭼﻲ؟ﺩﻳﺸﺐ ﻛﻠﻲ ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻲ ﻭ ﻓﻘﻂ ﭘﺰﺩﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﭼﭙﻲ ﻫﺴﺘﻲ!..." ﺩﺭﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ
ﺳﺮﺯﻧﺶﮔﺮﻡﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺷﺨﺼﻴﺖِ ﺳﺮﻛﺶ ﻭ ﺑﻲﭘﺮﻭﺍﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻗﺮﺍﺭﻣﻲﺩﺍﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﺭﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﻣﺴﺠﻞ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﻒ ﻣﺴﺄﻟﻪﺍﻱ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻳﻮﺭﺵ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ. ﭼﻘﺪﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻤﻬﻤﻪ! ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺸﻒ
ﻗﻀﻴﻪ ﺯﻳﺮِ ﺩﺭ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺳﺎﻳﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﻣﺸﻜﻲ ﺳﺮﻳﻊ، ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺑﺎﺩ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ. ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺳﻂ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﺁﺏ ﺍﺯﺁﺏ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﻥﺳﺮﺩ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻡ. ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺑﻮﺩ. ﻛﻤﻲ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﻃﻨﻴﻦِ
ﺁﺷﻨﺎﻱِ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ: "ﭖ ﺥ ﭘـــــﺪﺭﺳـــــــــﻮﺧﺘﻪﻫﺎ!" ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻦ ﻻﺗﻲ ﺣﺎﺟﻲ ﺩﺍﻭﻭﺩﺭﺣﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ. ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﻣﻄﻤﺈﻥ
ﺷﺪﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺳﺖ. ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻥﺷﺎﻥ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺿﻌﻒ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ
ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺿﻌﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﻨﺠﺮﻩﺍﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺣﺮﻑﻧﺰﺩﻥ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ،
ﺣﺘﻲ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻻﺯﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺩﻭﺭﮔﻪﺍﻱ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ ﻭ
ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻲﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺭ ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻳﻚﺑﺎﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺎﺧﻦﮔﻴﺮ ﻳﺎ ﻭﺳﺎﻳﻞ
ﺍﻳﻦﭼﻨﻴﻨﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ، ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺩﺭﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦﻛﺎﺭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪﻗﺒﻞ ﺍﺯﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ، ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ
ﺣﺮﻓﻢ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ. ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﻢ ﺛﻤﺮﻱ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻧﻘﺾﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺑﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﺑﻪ
ﻣﻌﻨﻲ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁﮔﻴﺮﻱ ﺑﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺧﻼﺻﻪﺗﺎﺭﻫﺎﻱ ﺻﻮﺗﻲﺍﻡ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ،
ﻟﺮﺯﺵ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻣﻌﻠﻮﻡﻣﯽ ﺷﺪ ﻛﻪﻣﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭﺁﺯﺍﺭﻣﻲﺩﺍﺩ.
ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻧﺪ. ﺣﺎﺟﻲ ﺭﺣﻤﺎﻧﻲ ﻭ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻣﺎﻫﺮﺍﻧﻪ ﻭ
ﺧﻴﻠﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﻭﺩ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺍﺭﺍﺟﻴﻔﺶ ﻧﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻡ. ﺍﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪﻫﺎ، ﭼﺸﻢ ﺭﻧﮕﻲﻫﺎ،ﻫﻴﻜﻞﺩﺍﺭﻫﺎ،ﻋﻴﻨﻜﻲﻫﺎ ﻭ
ﺍﺳﻢﻫﺎﻱ ﺷﺨﺼﻲ ﺧﺎﺻﻲ ﺭﺍ ﺑﻪﻣﺴﺨﺮﻩﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ. ﺍﺯﺯﻧﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪﺍﻳﻦ ﻭﻳﮋﮔﻲﻫﺎﺭﺍﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩ. ﺧﻴﻠﻲ ﺁﺭﺍﻡﺩﺭﮔﻮﺷﻪﺍﻱ
ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﻫﻴﭻ ﺍﺣﺴﺎﺳﻲ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩ. ﺗﺮﺱ... ﻗﺪﺭﺕ... ﻏﻢ... ﺷﺎﺩﻱ... ﻣﻮﺿﻊ ﺿﻌﻴﻒ ﻳﺎ ﻗﻮﻱ... ﻣﻮﺿﻊ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻳﺎ
٩ ﺑﺎﻻ... ﻭ ﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺗﻌﺮﻳﻒﺷﺪﻧﻲ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩ. ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ
. ﺁﺩﻡﻫﺎﻱ ﭘﺴﺘﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ
.ﺷﺪﻩﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻓﻘﻂ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺎﺗﻢ ﺑﻮﺩﻛﻪﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺁﺗﻮﻳﻲ ﺍﺯﻣﻦ ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱﺑﺎﻫﻤﻪﻣﺸﻜﻼﺗﺶ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﺧﺒﺮﻫﺎﻱ ﻣﺒﻬﻢ ﺗﺎﺯﻳﺮ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ، ﺑﻪﺩﺳﺘﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﻭﺩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ
ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ. ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺑﻪ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺳﻠﻮﻝ ﻧﻈﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦﺑﺎﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻛﺮﻳﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﻢ ﺩﻳﺪﻡ. ﺍﻳﻦ ﻛﺮﺍﻫﺖ، ﺍﺯ ﭘﺸﺖ
ﻋﻴﻨﻚ، ﭘﻠﻴﺪﻱﺍﺵ ﺭﺍ ﺻﺪﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺭﻧﺞ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻛﺮﻳﻪ ﻭ ﺑﺰﺩﻝ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺍﻭ ﻣﺮﺍ
"ﻋﺪﺩﻱ" ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩﻛﻪﻗﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺣﺮﻑﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﺑﻪﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ، ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻋﺠﺰ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻲِ ﻣﻦِﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺭﺍﺩﺍﺷﺖ.
ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﻭﺩﺭﻭ ﺑﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺯﺍﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺧﻮﺍﺳﺖ. ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﭘﻮﺷﻪﺍﻱ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﺣﺎﺟﻲ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ. ﻭﺭﻕ ﺯﺩ. ﮔﻮﻳﺎ ﺑﻪ
ﺍﺳﻤﻢ ﺭﺳﻴﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﺳﻤﻢ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪ. ﺧﻮﻥﺳﺮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ
"ﺟﺮﺍﻳﻤﻢ" ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﻨﺪ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ: "ﺁﻫﺎ! ﺑﻲﺍﺣﺘﺮﺍﻣﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺑﻨﺪ(ﺗﻮﺍﺏ)، ﺁﺏ ﭘﺎﺷﻴﺪﻥ ﺑﻪﻣﺴﺌﻮﻝ ﺑﻨﺪ(ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ
ﻓﺮﺩﻧﺠﺲ)،ﺭﻭﺣﻴﻪﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ(ﺷﺎﺩﺑﻮﺩﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ)".
ﺑﻌﺪ ﺣﺎﺟﻲ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﺗﻌﺮﻳﻒ ﺍﺯ ﺳﻬﻴﻼ ﺗﻮﺍﺑﻲ ﻛﻪﻣﺴﺌﻮﻝ ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﺑﻮﺩ،ﻛﺮﺩ
ﻛﻪﺍﻳﻦ ﻃﻔﻠﻚ ﺭﺍ ﻣﺎﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﻲ ﭼﻘﺪﺭ ١٠
ﺍﺫﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﻢ!
ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻳﺎ ﭘﻮﺷﻪﻣﺎﻧﻨﺪﻱﻛﻪﺩﺭﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﺴﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ "ﺍﻧﺰﺟﺎﺭﻣﻲﺩﻱ؟" ﮔﻔﺘﻢ: "ﻧﻪ!"
ﭘﺎﺳﺨﻢ ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﺎﻱ ﭼﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎ" ﺍﺑﻬﺎﻣﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﺒﺎﺷﺪ! ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻟﺤﻦ ﺻﺪﺍ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ
ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺭﻭﺵﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎﻃﻊ ﻣﻲﺑﻮﺩﻱ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻱ.
ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻜﺮﺍﺭﻛﺮﺩﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﻭﻟﻲ ﺣﺎﻟﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﺑﻪﻫﻴﭻﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ.
ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮﺩﻛﻪ ﺣﺎﺟﻲ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ "ﺍﻧﺰﺟﺎﺭﺩﺍﺩﻥ" ﺭﺍ ﻣﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭﻱ ﻛﻪﻣﺎﺩﺭﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﺑﻮﺩﻳﻢ، ﺗﻤﺎﻣﻲ ﭼﭙﻬﺎﺭﺍﺩﺭ
ﺑﻨﺪﻫﺎﻱ ٣ ﻭ ٤ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﻣﻬﻠﺖ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﺧﺎﻧﻪ(ﺑﻬﺪﺍﺭﻱ ﺑﻨﺪ) ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻤﺎﻣﻲ
ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦﻛﺎﺭﺭﺍ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺑﻪﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺭﻓﺖ." ﺍﻛﺜﺮ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯﻋﺪﻩﺍﻱﻛﻪﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ،
ﺣﺎﺟﻲ ﺍﺯ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪﺩﺭﺑﻨﺪ ﺁﻥﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ. ﺍﻭ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﺑﻮﺩﻛﻪﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﭼﭗ ﻳﻚ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﻭ ﻫﻮﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ
١١ ﺑﺎﺭﻫﺎﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ
. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻗﺒﻮﻝ ﻧﻜﺮﺩﻥ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ، ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ" ﺍﺯ ﻃﺮﻑﺗﻤﺎﻡﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﭼﭗ،ﻫﻤﻪﺭﺍﺩﺭﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩ.
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻱ ﺣﺎﺟﻲ ﻭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﻭ ﺍﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺰﻟﺤﺼﺎﺭ، ﻗﺼﻪﻫﺎﻱ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻚ ﺷﺒﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺭﺍﻭﻱ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﺶ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪﺭﺳﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻻﻳﻞ ﻣﻬﻢ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲ ﺣﺎﺟﻲ ﺩﺍﻭﻭﺩ ﺩﺭ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻴﺎﺗﻲ
ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﺍﺑﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. "ﺗﻼﺵ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ"ﺣﺎﺟﻲ ﻫﻢ ﺑﻲ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮﺩ. ﺣﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ
ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﻋﻘﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺍﻭ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ "ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ". ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﮔﺮﺩﺷﮕﺎﻩ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ،ﻏﺬﺍ، ﻭﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺸﺎﺭ ﻗﺮﺍﺭﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮﺍﺑﻴﻦ،
ﻋﻼﺋﻢ ﺍﻳﻦ "ﺑﻬﺸﺖ"! ﺍﺩﻋﺎﻳﻲ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﺩﺭ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺣﺎﺟﻲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﻣﻲﺁﻣﺪ، "ﺍﺭﺷﺎﺩ ﻣﻲﻛﺮﺩ" ﻭ
ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺍﺭﺷﺎﺩ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺍﺻﻼ" "ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﻲ" ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﺮﻛﺖ ﺟﻤﻌﻲ ﭼﭗﻫﺎ، ﺩﺍﻝ ﺑﺮ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ
ﻧﺪﺍﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻪﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﺭﻭ ﺷﺪﻥ ﺗﺸﻜﻴﻼﺕ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻦ ﺗﺤﺖ ﭘﻮﺷﺶ "ﺗﻮﺑﻪﺗﺎﻛﺘﻴﻜﻲ"، ﺣﺎﺟﻲ ﺳﻌﻲ
ﻣﻲﻛﺮﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻜﻮﺑﺪ ﻛﻪﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯﻓﺎﺗﺤﺎﻥ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺵﻫﺎﻱ ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﻭﺩﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎﻱ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﻛﻪﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮﻫﺎﻱ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭﻛﻪﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻪﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ،ﻫﻢﭼﻮﻥ "ﻃﻔﻞ ﺳﺎﺩﻩﻟﻮﺡ ﻭ ﺑﻲﮔﻨﺎﻫﻲ" ﺷﻜﻮﻩ
ﻭ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﺩﻩﻟﻮﺣﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻟﻌﻦ ﻭ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻪﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻘﻄﻊ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﺗﻨﺒﻴﻬﺎﺕ ﺳﺨﺖ، ﻛﻤﻲ
ﻓﻀﺎﻱ ﺳﺮﻛﻮﺏ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﻭﺩﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﺧﻮﺩ، ﻳﻚ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺛﺒﺎﺕ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻠﻴﻔﻪﺍﺵ ﺑﺎﺷﺪ
ﻭ ﻧﻮﭼﻪﻫﺎﻱ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ. ﻫﻤﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﻚ ﺻﺪﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﺶ "ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻟﻬﻲ" ﻭ "ﻋﻄﻮﻓﺖ
ﺍﺳﻼﻣﻲ" ﻭ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺸﻮﻧﺘﻲ ﻛﻪﺍﻭ، ﺧﺪﺍﻱ ﻧﻜﺮﺩﻩﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ! ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩﻛﻨﺪ. ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻛﺮﺩﻥ
ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﻟﺬﺕ ﻣﻲﺑﺮﺩ ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻧﺶ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺑﻪ
ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﻴﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻭﻳﻦ، ﻭ ﺯﻳﺮﺳﻮُﺍﻝ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮﺑﻪﺗﺎﻛﺘﻴﻜﻲ، ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻝ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ
ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺷﻤﺎﻫﺎ (ﺯﻥﻫﺎ) ﺭﺍ ﭼﻪﺑﻪﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ! ﻳﻚ ﺯﻥ ﺿﻌﻴﻔﻪﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻮﻫﺮﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﺑﭽﻪﻧﮕﻪﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺯﻥِ ﻣﻦ
ﺍﺻﻼ" ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ، ﻛﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﭽﻪﺩﺍﺭﻱ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺯﻥﻫﺎ ﺻﻠﻪﺭﺣﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ..." ﻳﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ:
"ﭘﻮﺷﺶﺯﻥ ﻓﻘﻂﭼﺎﺩﺭﺍﺳﺖ ﻛﻪﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﻲﻫﺎﻱﺯﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ"...
ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﭘﺎﺳﺦ "ﻧﻪ!" ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ، ﺣﺎﺝ ﺩﺍﻭﻭﺩ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﻱ ﺯﺩ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩ. ﻃﻮﺭﻱ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪﻧﻮﺷﺘﻦ "ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ"، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻛﻤﻚ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪﺍﺯﺍﻳﻦ ﺳﻠﻮﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﻡ. ﺩﻭﺳﺖ
ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﻨﺪﻛﻪﺍﻧﺰﺟﺎﺭﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺻﻼ" ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭼﺮﺍﻛﻪﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺭﻭﻱ ﻛﻞ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺻﻼ" ﺗﺎﺛﻴﺮﻱ
ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺯﻧﺪﺍﻥﺑﺎﻥ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﻪﻣﻜﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﺳﺎﺯﺩ. ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﺷﺎﻥ ﺍﺯ
ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ.
ﭼﺎﺩﺭﺭﺍ ﺑﻪﻛﻨﺎﺭﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﺧﻮﺩﺑﻪﺧﻮﺩﻧﻔﺲِﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻛﻪﺍﺯ ﺷﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ.
ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﺵ ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺨﻲ ﺩﺍﺷﺖ. ﻫﻴﭻ ﭼﺸﻢﺍﻧﺪﺍﺯﻱ ﺑﻪﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﻭﻟﻲ
ﺁﻥﻫﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎﺭﺍﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﻣﺸﺨﺺ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ، ﭘﻴﺶ ﺷﺮﻁ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺯﻧﺪﺍﻥﺑﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺒﻮﺩ
ﻛﻪﺗﺎ ﺍﻻﻥ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﺮ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩﻩﺍﻱ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﺷﻜﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﻪﺁﻥﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﺍﺩﻱﻛﻪﺑﺎﺩﺍﺩﻥ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ،ﻫﻢ ﺗﻨﺒﻴﻪﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﺮﺩﻩﺍﻱﻭ ﻫﻢ
ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺭﺍ. ﺗﻨﺒﻴﻪﺩﺳﺖ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﻪﺍﻭ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻭ ﺍﺯﺩﺭﻭﻥ ﻫﻴﭻﺷﺪﻥ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺍﻭ ﺑﻮﺩ.
ﺑﺎ "ﻧﻪ" ﮔﻔﺘﻦ ﻓﻘﻂ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺗﻠﺨﻲ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻡ. ﻛﺎﺭﻱ ﺍﺯﺩﺳﺘﻢ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﺁﻥﻫﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﻄﻌﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪﺑﺮﺍﻱ
ﺧﻼﺻﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ ﺩﺍﺩ. ﺑﻪﺟﺰ ﺍﻳﻦ، ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺑﺎﻳﮕﺎﻧﻲ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺧﺎﻙ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩﻱ. ﺩﻓﻦ ﻣﯽ ﺷﺪﻱ ﻭ ﺑﻪ
.ﻓﺮﺍﻣﻮﺵﺷﺪﮔﺎﻥ ﻣﻲﭘﻴﻮﺳﺘﻲ. ﺍﻳﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻡ ﻭ ﺳﻴﺎﻩﺩﺍﺷﺘﻦ. ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻈﺮﺍﺗﻤﺎﻥ ﺯﺟﺮﻛﺶ ﻣﻲﻛﺮدند
ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﻮﺍ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮﺩ. ﻧﻮﺭﺵ ﺑﻪﺩﺭﻭﻥ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﻭﻟﻲ ﮔﻮﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﺭﻫﻢ ﻓﺮﺍﺭﻱﺑﻮﺩ. ﺳﺮﺩﻱ ﺧﺎﺻﻲ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ.
ﻣﺜﻞ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻫﺎ ﺑﺎﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻡ. ﺑﻪﻧﻮﺭ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ: "ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﻳﻦﻫﺎﺭﺍﺩﻳﺪﻱ، ﭘﺎ ﺑﻪﻓﺮﺍﺭﮔﺬﺍﺷﺘﻲ. ﺑﺎﻳﺴﺖ! ﻧﺮﻭ! ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻥ!
ﻧﺘﺮﺱ!" ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺷﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺩﺭﺁﻥ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻢ. ﺩﺷﺘﻲ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﺳﺒﺰ ﻛﻪﻫﻴﭻ ﻣﺎﻧﻌﻲ
ﺟﻠﻮﻱ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻜﻨﻢ. ﺑﻪﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻢ،ﻫﻴﭻ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻭ ﻧﺮﺩﻩ ﭼﻮﺑﻲ ﻧﺒﻴﻨﻢ. ﻫﻤﻪﺩﺷﺖ ﺳﺒﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺩﺭﺁﻥ
ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻡ. ﺁﻥﻗﺪﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻡ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺩﺭﻭﻧﻲ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ. ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﺗﻜﻴﻪ ﺩﺍﺩﻡ. ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺁﻥ ﺩﺷﺖ ﺯﻳﺒﺎﺭﺍ ﺑﻪﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺍﺯﭘﻨﺠﺮﻩﻛﻨﺎﺭﻛﺸﻴﺪﻡ.
ﺩﺭﻣﻮﺍﻗﻌﻲ ﻛﻪﻛﺴﻲ ﺩﺭﺭﺍﻫﺮﻭ ﺍﺳﺖ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ" ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱ، ﺣﻖ ﻫﻴﭻﮔﻮﻧﻪﻛﺎﺭﻱ، ﻧﻈﻴﺮ ﺟﻠﻮﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ،ﺯﺩﻥ ﺳﻴﻔﻮﻥ،
ﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻥ ﺷﻴﺮﺁﺏ، ﻗﺪﻡﺯﺩﻥ، ﺑﻪﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻥ، ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮﺩﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻱ. ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱﺩﺭﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺑﻪﺍﺻﻄﻼﺡ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻋﺎﺩﻱ
ﺳﻠﻮﻝ، ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻲ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺟﻮ ﻭﺣﺸﺖ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺣﺎﻛﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺪ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻣﺜﻼ"
ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﺷﻴﺮ ﺁﺏ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ. ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪﻣﺸﺖ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﺑﻪﺩﺭ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻛﻪﻫﻤﺎﻥﺟﺎ ﻛﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﺯﻫﺮﻩﺗﺮﻙ ﺷﻮﻡ. ﺟﻠﻮﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﻛﻪﻋﻮﺍﻗﺐ ﺑﺪ ﻭ ﺗﻨﺒﻴﻪﺩﺭﭘﻲ ﺩﺍﺷﺖ. ﺧﻼﺻﻪﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﻣﻀﺎﻋﻔﻲ ﺍﻳﺠﺎﺩﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
***
... ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺳﻠﻮﻝ ﻛﻼﻓﻪﺍﻡﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﺪﻡﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪﺑﻴﺮﻭﻥ، ﺑﺎﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻧﻮﺭﺍﺯﺯﻳﺮ ﺩﺭﺍﺯﺩﺳﺖ
ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﺭﺍﻫﺮﻭﻱ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﻭﺷﻦ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﻳﺮِ ﺩﺭ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻛﻨﻢ. ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩﻡﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ
ﺷﻮﻡﮔﻮﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯﺭﺍﻫﺮﻭ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺩﺭﺍﺯﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪﻳﻚ ﺍﻟﻲ ﻳﻚ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ ﺭﺍﻛﻨﺘﺮﻝ ﻛﺮﺩﻡ. ﺁﺏﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻗﻮﺭﺕ
ﺩﺍﺩﻡ. ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﺮﺃﺕ ﺩﺍﺩﻡ. ﺁﻫﻨﮓ ﻓﻴﻠﻢ "ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ" ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪﺭﺳﺎﺗﺮ ﺯﻣﺰﻣﻪﻛﺮﺩﻡ.
ﺳﻮﺕ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪﺍﺵ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﭘﻴﭽﻴﺪ. ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺭﺍﻫﺮﻭ، ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺑﺎ ﺳﻮﺕ ﻗﺸﻨﮕﺶ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﻣﺤﺾ ﻭ ﺳﺮﺩ
ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺎﻧﺪ. ﻧﺎﻫﻴﺪ ﺭﻳﺴﻚ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺗﺶ، ﺳﻮﺕﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﻗﺰﻝﺣﺼﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﻛﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱﻫﺎﻱ
ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﻛﺸﺎﻧﺪ. ﺑﺎ ﭘﺎﻛﻮﺑﻴﺪﻥ ﻭ ﺳﺮﻓﻪﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﻪﻫﺸﺪﺍﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪﻛﺎﺭﻣﺎﻥ ﺧﺎﺗﻤﻪﺩﺍﺩﻳﻢ. ﺑﺎﺯﻣﺰﻣﻪ ﻭ
ﺳﻮﺕ "ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ" ﺧﻮﺍﺳﺘﻴﻢ ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﻲ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺭﻭﺣﻴﻪﺑﺪﻫﻴﻢ...
:ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺎﺭﻱ ﺳﺎﺧﺘﻢ
ﺩﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ،
ﺩﻭﺭﻧﻴﺴﺖ،
ﺭﻭﺯﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﻠﻖ
ﺭﻭﺯ ﺷﻜﻔﺘﻦ ﻗﻠﻢ ﻭ ﺩﺍﺱ ﻭ ﭘﺘﻚﻫﺎ
ﺭﻭﺯ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺩﻳﻮﺍﺭﺑﻨﺪﮔﻲ
ﺩﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ،
ﺩﻭﺭﻧﻴﺴﺖ،
ﺭﻭﺯﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﻠﻖ...
***
ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﻨﺪ ﻛﺎﻣﻼﻏﻴﺮ ﻋﺎﺩﻱ ﺑﻮﺩ. ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﻧﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺳﺮﻓﻬﺎﻱ، ﻧﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺶ ﻭﺧﺶ ﻛﻴﺴﻪﻧﺎﻳﻠﻮﻧﻲ،
ﻫﻴﭻ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻧﻤﻲﺭﺳﻴﺪ. ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺋﻲ ﻫﻤﻪﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎ ﺩﺭﺭﺍﻫﺮﻭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ
ﺭﻓﺘﻦ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱﻭ ﺣﺎﺟﻲ ﺩﺍﻭﺩﻫﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮﺩ.
ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺗﻮﭖ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﻡﻣﻲﮔﺸﺘﻢ. ﺳﺮﻳﻊ ﻭ ﺑﺎﮔﺎﻡﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪﻡﻣﻲﺯﺩﻡ. ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺲ ﻛﻨﻢ. ﺍﻣﺎ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺑﻪﺁﻥ
ﻣﻲﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻡ. ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪﻛﻨﺪﻱ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ. ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻡﺍﺯﻫﻤﻪﭼﻴﺰ ﻛﻔﺮﻱ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺁﻥﺭﻭﺯﺩﻳﺮﺗﺮ ﺍﺯﻣﻮﻋﺪ ﻏﺬﺍﻱ ﻇﻬﺮ ﺭﺍﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻫﻴﭻ
ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﺍﺯﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻡ، ﺩﺭﺗﻮﺍﻟﺖ ﺭﻳﺨﺘﻢ ﻭ ﺳﻴﻔﻮﻥ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍ، ﺳﻜﻮﺕ
ﺑﻨﺪ ﺷﻜﺴﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺍﺯﻳﻜﻲ ﺩﻭ ﺳﻠﻮﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺻﺪﺍﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺭﺳﻴﺪ. ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮﻉ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﭘﺸﺖﺩﺭﺩ ﻭ
ﮔﺮﺩﻥﺩﺭﺩ،ﺭﻫﺎﻳﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡﻛﻪﺍﺯ ﺷﺪﺕﺩﺭﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪﺍﺯ ﺣﺪﻗﻪﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ. ﺗﻤﺎﻡﺑﺪﻧﻢ ﺩﺍﻍ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ
ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻲﮔﻔﺘﻢ: "ﺑﺎ [ﻧﻪ] ﻣﻦ ﭼﻪﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻱ ﺷﺪ! ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﺑﻪﺭﻭﻳﻢ
ﺑﺴﺘﻨﺪ". ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺠﻨﮕﻢ. ﺣﺪﺍﻗﻞ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻲﺯﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺁﻥﻫﺎﺯﺭﻧﮓ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺴﺖ! ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻛﻪ
ﻣﻦ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﻡ. ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪﺟﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﭙﺎﺷﻨﺪ. "ﺩﺭﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﺸﺎﻥ ﻫﺴﺘﻲ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪﻫﻴﭻ
ﻣﻲﺷﻤﺎﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻪﺗﻮ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪﺗﻮ ﺩﺭﻣﻘﺎﺑﻠﺸﺎﻥ ﻋﺪﺩﻱﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﺍﺻﻼﹰ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﻧﺪﺍﺩﻥ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ."
ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﻏﻢ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮﻉ ﻭ ﺳﺮﺩﺭﺩ ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﺭﺍﻣﻢ ﻧﻤﻲﮔﺬﺍﺷﺖ.
ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﺳﻪﺗﻮﺍﻟﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭﻟﻲ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺍﺯﺩﺭﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ
ﻛﻪﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪﺍﺯ ﺣﺪﻗﻪﺑﻴﺮﻭﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ ﻭ ﻣﺮﺗﺐ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺑﻴﻨﻴﺎﻡﺁﺏ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭘﺸﺘﻢ ﺗﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﺑﻮﺩﻛﻪ
ﻛﻤﻜﻢ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮﺩ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮﻡﺭﺍ ﺑﻪﻛﺎﺳﻪﺗﻮﺍﻟﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﺎﺩﺳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻢ ﻣﻌﺪﻩﺍﻡﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﻚ
ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩﻩ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻥ
ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﺑﻪﻫﺮ ﺭﻭ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﺭﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﻢ، ﺳﺘﻮﻥ ﻓﻘﺮﺍﺗﻢ ﺭﺍ ﻣﺎﺳﺎﮊﺩﺍﺩﻡ. ﻣﻌﺪﻩﺍﻡ ﺷﺪﻳﺪﺍﹰ ﺗﺤﺮﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺏ
ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻡ. ﻣﺎﺳﺎﮊ ﺳﺘﻮﻥ ﻓﻘﺮﺍﺕ ﻭ ﻣﻌﺪﻩﺍﻡﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻛﻪﺩﺭﺩﻡﻛﻤﻲ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯﺑﺲ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ،ﺩﺭ
ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺧﺒﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻣﺎ ﺿﻌﻒ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺑﻲﺣﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﻮﻳﻲ ﻓﻠﺞ ﺷﺪﻩﺍﻡ. ﺩﺭﻫﻤﺎﻥﺟﺎ،
ﻛﻨﺎﺭﻛﺎﺳﻪﺗﻮﺍﻟﺖ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪﺯﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺎﻧﺪﻡ.
ﺑﺎ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﻫﻮﺍ ﺍﺗﻮﻣﺎﺗﻴﻚ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻡ. ﺩﻭﺳﺖ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳﻲ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻫﺮﻩﻫﺎﻱ ﻓﻠﺰﻱ ﺳﻠﻮﻟﺶ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ.
ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ. ﺳﻼﻡﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻮﺭﺱ ﺑﻪﺍﻭ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡﻛﻪﺍﻣﺮﻭﺯ ﻻﺟﻮﺭﺩﻱ ﻭ ﺣﺎﺟﻲ ﺩﺍﻭﺩﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ
ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪﺑﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭﺍﺯﮔﺮﻭﻩﻫﺎ ﻭ ﻣﺸﺨﺼﺎﹰ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪﺑﺪﺍﻥ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪﺍﻱ، ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺍﺩﺍﻣﻪﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪﺑﻪﺁﻧﻬﺎ ﺟﻮﺍﺏ
ﻧﻪﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪﺍﻧﺰﺟﺎﺭﻧﻤﻲﺩﻫﻢ. ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻮﺭﺱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﮔﻔﺖ: "ﺁﻓﺮﻳﻦ" ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﭼﻪﮔﻔﺘﻪﺍﺳﺖ. ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ: "ﭼﻲ
ﮔﻔﺘﻲ؟" ﮔﻔﺖ: "ﺩﺭﻭﺩ ﺑﺮ ﺗﻮ" ﻭ ﺳﺎﻳﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻫﺮﻩﻫﺎﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪﻣﺸﺘﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍﮔﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﭘﺮﺩ. ﺍﺯ
ﻛﺎﺭﺵ ﺧﻨﺪﻩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪﺑﻪﻣﻮﺭﺱ ﺯﺩﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺖ:
"ﻣﻲﺩﺍﻧﻲ ﻛﻪﻗﺎﺳﻢ ﻋﺎﺑﺪﻳﻨﻲ ﻭ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﻫﻢ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟" ﮔﻔﺘﻢ: "ﺁﺭﻩ". ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ
ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻳﻢ ﻭ ﺳﻜﻮﺕ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺪ. ﮔﻮﻳﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﻳﻲ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻱﻫﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮﻣﻌﻨﻲﺍﻱ
ﺑﻴﻦﺷﺎﻥ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺣﺲ ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻪﻣﻦ ﮔﻔﺖ: "ﭼﻘﺪﺭﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﻢ"
“.ﺳﻜﻮﺕﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: "ﺳﻌﻴﺪ ﺳﻠﻄﺎﻥﭘﻮﺭ ﻭ ﻣﺤﺴﻦ ﻓﺎﺿﻞ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ". ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﮔﻔﺖ: ”ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﺑﺎﺩ
ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺍﺯ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺮﻑﺯﺩﻥ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ، ﺧﻮﺩﺑﻪ ﺧﻮﺩﺩﻭ ﺍﻟﻲ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮﻝ
ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻳﺴﻚ ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ ﻫﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﻋﻮﺍﻗﺐ ﻭﺧﻴﻤﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ.
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡﺩﺳﺖﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱﻫﻢ ﺗﻜﺎﻥﺩﺍﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪﻫﻢﺩﻳﮕﺮ ﺷﺐﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﮔﻔﺘﻴﻢ.
ﻏﺬﺍﻱ ﺷﺎﻡ ﻛﻪﻳﻚ ﻣﻼﻗﻪﺁﺵ ﺍﺯﺗﻪﻣﺎﻧﺪﻩﻏﺬﺍﻱ ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩﺭﺍ ﺳﺎﻋﺖ ٦ ﺍﻟﻲ ٧ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻵﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ١١ ﺑﻮﺩ. ﺑﺸﻘﺎﺏ
ﻏﺬﺍ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﺭﻭﻱ ﺳﻔﺮﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﺎﻳﻠﻮﻥ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺯﺑﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺤﻤﻠﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺑﺪﻭﻥ ﺻﺪﺍ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ
ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺣﻴﺎﻧﺎﹰ ﺩﺭﻳﭽﻪﺭﺍ ﺳﺮﻳﻌﺎﹰ ﺑﺎﺯﻛﻨﺪ، ﻣﻦ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺳﺮﻳﻌﺎﹰ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻢ ﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﻛﻪﺗﺎ ﺍﻵﻥ ﻏﺬﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻭ
ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻏﺬﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﻡ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪﺍﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﻛﻨﺎﺭ ﺳﻔﺮﻩﺍﻡﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻏﻴﺮ ﺍﺯﺩﻭ ﺣﺒﻪﻗﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﭼﺎﻱ ﻭ ﺗﻜﻪ
ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﻭ ﭘﻨﻴﺮ، ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺣﻮﺍﻟﻲ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻡ، ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺷﺪﻳﺪﺍﹰ ﮔﺮﺳﻨﻪﺍﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﻟﻊ ﻏﺬﺍﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻡ.
ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪﺩﺭ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻤﺘﺮ
ﺍﺫﻳﺘﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ... ﭼﻘﺪﺭﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺑﻪﻛﻨﺪﻱ ﻣﻲﮔﺬﺭﺩ... ﺑﻪﺧﺼﻮﺹﻛﻪﺍﻭ ﺍﺯﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﭼﭗ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭﻧﺪﺍﺩﻧﻢ ﺭﺍ
ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪﻣﻦ ﺭﻭﺣﻴﻪﻋﺠﻴﺒﻲ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﺎﻝ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﺴﺘﻦ ﺑﺸﻘﺎﺑﻢ ﺁﻥﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ
ﺧﺸﻚ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳﻲﺍﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﺐ ﺑﻪﺧﻴﺮ ﮔﻔﺘﻢ. ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﺭ ﺭﻭُﻳﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺰﻳﺰﻡ
.ﺳﭙﻴﺪﻩ،ﻋﺬﺭﺍ، ﺁﺫﺭ ﻭ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ
ﺻﺒﺢ ﺯﻳﺒﺎﻳﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻲﮔﻨﺠﻴﺪﻡ. ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﺭﻫﺎ، ﺳﺒﻚ ﺑﺎﻝ ﻭ ﻓﺮﺍﺥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺴّﻢ
ﺧﻮﺷﻢ ﺁﻣﺪ. ﺣﺎﻝِ ﺑﭽﻪﺍﻱ ﺭﺍﺩﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻗﻴﻞ ﻭ ﻗﺎﻟﻲ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺑﻪﻫﻴﭻ ﻏﻤﻲ ﺑﺎﻭﺭﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻧﻴﺮﻭﻱﺗﺎﺯﻩﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪﺭﺍﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩﺍﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂﺭﻭﺣﻴﺎﻱﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ. ﺁﻭﺍﺯﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
ﻭ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻡ. ﺳﻠﻮﻝ، ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺑﺪﻝ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮔﺎﻩ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺷﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﺎﻩ ﻧﻔﺮﺕﺍﻧﮕﻴﺰ.
.ﺍﻣﺎﺩﺭﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺒﺰ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﻧﺸﺎﻁ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ، ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﺮﻛﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳﻲﺍﻡ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻧﺦ ﺑﺴﻴﺎﺭ
ﺑﻠﻨﺪﻱ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩﺍﺵ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻥ ﻫﺮ ﺭﻭﺯﺵ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖﻫﺎﻱ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ،
ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﻱ ﺷﻮﻓﺎﮊﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻭ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻡ. ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍﮔﺮﻩ
ﺯﺩﻩ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺣﻔﺎﻅ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﻗﺒﻼﹰ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺟﻮﺍﺏﻫﺎﻱ ﺑﺎﻣﺰﻩﺍﻱ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﻳﻚﺑﺎﺭ ﺷﻠﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﺶ ﮔﺮﻩﺯﺩ ﻭ ﺍﺯﭘﺸﺖ ﻧﺮﺩﻩ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﺒﻴﻪﺁﺩﻣﻲ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻛﻪﺍﺯﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺪﺗﻲ ﺻﺒﺮ
ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩ. ﺩﻭ ﺑﺎﺭﻩ ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﺑﻪﺩﺍﺧﻞ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺁﺳﺘﻴﻦﻫﺎﻱ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺑﺎﻣﺰﻩﺍﻱ ﭘﺸﺖ ﻧﺮﺩﻩ
ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻛﺮﺩﻡﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﻋﻜﺲﺍﻟﻌﻤﻠﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺟﻮﺍﺑﻲ ﺑﻪﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﻧﺸﺪ. ﻣﺪﺍﻡﺑﺎﻻﻱ ﺷﻮﻓﺎﮊﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲﺁﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﻣﻦ، ﻣﺘﻮﺟﻪﺍﻡ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﺪ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ
ﻫﺮﻩﻫﺎ،ﺩﺭﺭﻭﺯﺍﻣﻜﺎﻥ ﺩﻳﺪﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﻠﻮﻝ ﻭﺟﻮﺩﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎﺩﺭ ﺷﺐ،ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪﻫﻮﺍ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ
ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻧﺮﺩﻩﻫﺎﻱ ﻓﻠﺰﻱ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ
ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ. ﺩﻟﻢ ﻟﺮﺯﻳﺪ. ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎﻭﺭﻛﻨﻢ ﻛﻪﺩﻭﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦﺣﺎﻝ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺻﺒﺮ ﻛﺮﺩﻡﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎﺭﻭﺷﻦ
ﺷﺪﻥ ﻻﻣﭗ ﺳﻠﻮﻝ ﺳﺎﻳﻪﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﭼﺮﺍﻍ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍﺩﻳﺪ. ﺍﻣﺎ ﺳﺎﻳﻪﺍﻱﺑﻪﭼﺸﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮﺭﺩ. ﻫﺮ ﺑﺎﺭ
ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲﺍﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻲﺑﺮﺩﻧﺪ، ﺷﺐ ﺍﻭﻝ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ ﺷﺪﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ
ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻩ ﻳﺎﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪﺕ ﺑﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎﺩﺭﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﻭ ﺷﺐﻫﺎﻱﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮﻱﻧﺸﺪ. ﺍﻭ ﺭﺍ
ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﺶ ﺣﻚ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ، "ﺗﻤﺎﻡﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩﻣﻲﺭﺳﺪ
ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺩﺭﻳﭽﻪﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪﻛﻤﻚ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻛﹸﺸﻨﺪﻩﺭﺍ
ﺗﺎﺏ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. ﻭﻟﻲ ﻫﻴﭻﮔﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ
. ﮔﺮﻓﺖ
ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ. ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻧﺮﺩﻩﻫﺎﻱ ﻓﻠﺰﻱ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ. ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺑﻮﺩ. ﺳﻠﻮﻝ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳﻢ ﺩﺭﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﺟﻠﻮﻩ
ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺩﺍﺷﺖ. ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻠﺨﻲ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﻛﻤﻲ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺿﻌﻒ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﻪﭘﻨﺠﺮﻩﺍﺵ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭﺁﺭﺯﻭﻱ
ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻛﺮﺩﻡ.
ﺑﻪﻳﺎﺩﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﭘﺮ ﺑﺎﺭﻱﻛﻪﺑﺎﻫﻢ ﺭﻗﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﭘﺮ ﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩﻛﻪﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮﭘﺎﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻥ ﻭ
ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺕﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻔﺮﻩﻫﺎ، ﺳﺮﻭﺩ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮ
ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪﭘﻴﺶ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺗﺠﺮﺑﻪﺩﺭ ﭘﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪ. ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺨﺘﻲ ﻛﻪﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺷﻜﻨﺠﻪﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺯﺍﺭﺵ ﺷﻼﻕ ﻭﺍﺭﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ ﻭ ﺑﻪ
ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﺁﺯﺍﺭ ﻣﺪﺍﻭﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﺨﺖ ﺭﺍ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪﭘﻴﺶ
ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ.
ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻﮔﺎﻩ ﺧﺒﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪﺩﺳﺘﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪ. ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﻳﻢ، ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻗﻴﺎﻡﺭﺍ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻭ
ﺑﻪﻳﺎﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻭﺭﻩﺍﻱ ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕﻣﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ. ﺍﺯ ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ، ﺗﻨﻬﺎﻳﻲﻫﺎ، ﺭﻧﺞﻫﺎ ﻭ ﺩﻝﺷﻮﺭﻩﻫﺎ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﻭ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪﻱ
ﺩﻳﮕﺮ. ﺍﻣﺎﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﻧﻜﺮﺩﻡ. ﺑﻪﻳﺎﺩﺵ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ ﺩﺭﻫﺮ ﺳﺮﻛﻮﺏ، ﺑﻪﺍﻭ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ
ﻛﻪﺁﻳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻳﺎ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪﺩﺍﺭﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻳﺎ ﺳﻘﻮﻁ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﻭ ﻓﻜﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺷﺪ
.ﻭ ﭼﻪﺑﻼﺋﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺁﻣﺪ
* * *
ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯﭘﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺘﻮ ﻛﻪﺍﻛﻨﻮﻥ ﻓﺮﺵﺍﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻳﻚ ﻛﻴﺴﻪﻟﺒﺎﺱ ﻛﻪ
ﺩﺭﮔﻮﺷﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻭ ﻗﺎﺷﻖ ﻭ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﻧﮕﻢ ﻛﻪﺑﺪﺍﻥ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻡ. ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﺍﺯﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻲﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻡ.
ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪﺩﻧﻴﺎﻱﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲﺯﺩ. ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺟﻮ ﭘﻠﻴﺴﻲ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ ﺁﻥ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺍﻇﻄﺮﺍﺏ ﺑﻴﺶ ﺍﺯﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻲﺍﻓﺰﻭﺩ.
ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﺭﻫﺎ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﺎ، ﺍﺯﺁﻥﻃﺮﻑ ﺑﻪﭘﻨﺪ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ
ﺳﺮ ﺗﻜﺎﻥﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﻭ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﻭ ﻧﻔﻲ ﻛﺮﺩﻥ. ﺑﻪﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎ، ﻭ ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ
ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﻚ ﺗﻚ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﻫﻢ
ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﺭ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭ، ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﻣﻼﻗﺎﺕ ١٠ ﺩﻗﻴﻘﻪﺍﻱ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﻪﻫﻔﺘﻪﺑﻪﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻪ
ﭼﻴﺰ ﺗﺤﺖ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ، ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺳﻠﻮﻝ ﺗﺎ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﻨﺒﻌﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺴﺐ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ.
ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﺎﺩﻱ ﻭ ﻛﹸﺸﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪﻱ ﻣﻲﻳﺎﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﺯﺭﺍﻛﺪ ﺷﺪﻥ ﺫﻫﻨﻢ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ
ﻛﻨﻢ. ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﻱ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﻓﻜﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻛﺠﺎﺁﺑﺎﺩ ﻛﻨﺎﺭ ﺁﻣﺪ. ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ.
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺭﺍﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﻱﻟﺤﻈﻪﺍﻱﺷﺎﻥ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻥ.
ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻗﺪﻡ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺭﻭﺯﻱ ﺗﻮﺟﻪﺍﻡ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺭﺍﻛﺪ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﺟﻠﺐ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺗﻮﺍﻟﺖ
ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﺩﺭﺁﺏ ﺭﺍﻛﺪ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ. ﺧﻮﺩﻡﺑﻮﺩﻡ. ﺳﺮﻡﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱﺑﻪﻟﺒﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﻣﺎﻩﻫﺎ ﺑﻮﺩﻛﻪ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ
ﺩﺭﺟﺎﻳﻲ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﻧﻌﻜﺎﺱ ﭼﻬﺮﻩﺍﻡﺭﺍ ﺩﺭﺁﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻴﺸﻪﺍﺯﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﻡﺩﺭﺁﻳﻨﻪ ﺧﻮﺷﻢ
ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻲﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﻛﻪ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻳﻨﻪ ﻣﻲﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺳﻮﺯﻥ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﻧﻪ ﻧﮕﻔﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮﻡ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻗﻴﭽﻲ ﻫﻢ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﻡ. ﺍﮔﺮ ﺩﺍﺩﻧﺪ، ﭼﻪ ﺧﻮﺏ. ﺍﮔﺮ ﻫﻢ
ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ، ﭼﻴﺰﻱﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺩﻡ. ﺍﺯﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺳﻌﻴﺪﻩ ﻗﻴﭽﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ. ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻢ، ﺑﺮﺍﻳﻢ
ﻗﻴﭽﻲ ﺁﻭﺭﺩ. ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺩﻭﺳﺎﻋﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﮕﺬﺍﺭﺯﻳﺮ ﺩﺭ. ﻗﻴﭽﻲ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻛﻨﺎﺭﺗﻮﺍﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪﺁﺏ ﺗﻮﺍﻟﺖ،
ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻛﻨﻢ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﺑﺪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺷﺪﻡ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﮔﺮ ﺳﻄﺢ ﺁﺏ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﻛﻤﻲ
ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻭ ﺑﻪﻛﺎﺳﻪﺗﻮﺍﻟﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﻨﻢ. ﺑﻪﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﺸﻒ
ﻛﺮﺩﻡ. ﻫﻮﺍﺩﺭﺁﻥ ﺭﻭﺯﺁﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮﺩ. ﭼﺎﺩﺭﻡﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡﻛﻪﺩﺭ ﺷﻴﺸﻪﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ
ﻭﺍﺿﺢﺗﺮ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺑﻪﻛﺸﻒ ﺧﻮﺩﻡﺑﺎﻟﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭﻛﺸﻒ ﻧﻴﻮﺗﻮﻧﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ ﻛﺮﺩﻡ.
ﺍﺯﺁﻥ ﺑﻪﺑﻌﺪ ﺷﻴﺸﻪﭘﻨﺠﺮﻩ ﺁﻳﻨﻪﺍﻡﺑﻮﺩﻛﻪﺑﺎ ﭘﻬﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﭼﺎﺩﺭﻡﺩﺭﭘﺸﺖ ﺁﻥ، ﺑﻪﺭﺍﺣﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﺩﺭﺁﻥ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ
ﻫﻢ ﻧﻘﺾ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺑﻮﺩ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺮﺩﻩﻫﺎﻱ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻛﻨﻴﻢ ﻭﻟﻲ ﻣﻦ ﺍﻧﺠﺎﻡ
ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﺧﻮﺩﻡ،ﺩﻭﺳﺖﺧﻮﺩﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ، ﭼﺎﺩﺭﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻲﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ
ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺣﻚ ﺷﺪ، ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﺩﺭﺷﺖ ﺣﺪﻗﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﺎ ﺩﻣﺎﻏﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ
ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻱ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪﻫﺮ ﺑﺎﺭﺍﺯﺑﺎﺭﻗﺒﻞ ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ.
***
ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺎﻝ ٦١ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥﻫﺎ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﺩﺭﺏ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺑﻨﺪ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ
ﻛﺎﻏﺬ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻛﺎﺭﻱ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻳﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. ﺷﺪﺕ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺪﻱ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺎﺭﻩ
ﻣﻘﺎﺑﻠﻪﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﺍﻩﺭﻓﺘﻦ ﺑﻮﺩﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩﺭﺍﻛﻤﻲ ﮔﺮﻡﻧﮕﺎﻩﺩﺍﺷﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ٥ ﺧﻂ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺎ
ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺍﺣﻮﺍﻝﭘﺮﺳﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. ﺷﺮﻁ ﻣﻬﻢﺗﺮﺵ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﺭﻭﻱ ﭘﺎﻛﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖﮔﺎﻩ
ﺷﻬﻴﺪ ﺭﺟﺎﺋﻲ ﺭﺍ ﻗﻴﺪ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﺳﻢ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. ﻣﻦ ﻛﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﻛﺎﻏﺬ ﻧﺎﺯﻛﻲ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﻳﺎﺩ
ﻛﺎﻏﺬﻫﺎﻱ ﮔﺰﺍﺭﺵﻧﻮﻳﺴﻲ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. ﺑﻪﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪﻳﻚ ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪﻳﻮﺭﺵ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎﺭﺍ ﺑﻪﻳﻐﻤﺎ ﺑﺮﺩﻩﺍﻧﺪ.
ﺑﺎﺭﻱ،ﺭﻭﻱ ﺁﻥﻫﺎ ٥ ﺧﻂ ﻧﺎﻣﻪﻧﻮﺷﺘﻢ ﻭﻟﻲ ﺭﻭﻱ ﭘﺎﻛﺖ ﺍﺳﻢ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻢ. ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺤﻮﻳﻞ، ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺭﻭﻱ ﭘﺎﻛﺖ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ
ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﻱ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﮔﻔﺘﻦ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ: "ﺟﻮﻥ ﻋﻤﻪﺍﺕ، ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪﺭﺍ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻴﻢ. ﺷﻤﺎ ﻛﻪ
ﻛﺎﻓﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﺯﻣﻨﺎﻓﻖ ﺑﻮﺩﻥﺗﺎﻥ ﺑﺮﻧﻤﻲﺩﺍﺭﻳﺪ. ﻣﺎﻫﻢ ﻣﻲﺩﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪﻛﺎﺭﻛﻨﻴﻢ." ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ
ﺍﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﺩﻳﮕﺮﻡ، ﺑﻪﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﻋﺪﺩﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ.
ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻲ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺳﺮﻣﺎ ﺭﺧﺖ ﻣﻲﺑﺴﺖ. ﺑﻮﻱ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺒﺰﻩ ﻭ ﮔﻠﺸﻦ
ﺧﺒﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻛﻪﺩﺭﺁﺭﺯﻭﻱ ﺑﺮﮔﻲ ﺍﺯﮔﻠﺪﺍﻧﻲ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪ ﺟﻮﺍﻧﻪﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻭﺭﺩ. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺎﺭﺭﺍﮔﻨﺠﺸﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪﺩﺳﺘﻪﺩﺳﺘﻪ
ﭘﺮﻭﺍﺯﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﻣﻮﻗﻊ ﭘﺮﻭﺍﺯﺍﺯﭘﻨﺠﺮﻩ ﺳﻠﻮﻝﺍﻡﺑﻪﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ. ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺮﻳﻊ
ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ، ﻛﻪﺗﺎ ﻣﻦ ﻣﻲﺟﻨﺒﻴﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺑﻪﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻲﺭﺳﺎﻧﺪﻡ، ﺁﻥﻗﺪﺭﺩﻭﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪﻛﻪﺩﻳﺪﻧﺸﺎﻥ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺻﺒﺢﻫﺎﻱ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩ ﻛﻪ ﻫﻮﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪﺳﻮﻱ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺮﻛﺸﻴﺪﻥﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻡ. ﻫﺮﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺯ
ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﻕ ﺟﺴﺘﻪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ، ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻡ. ﻳﻚﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱ
ﺟﻴﻚﺟﻴﻚﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪﻡ. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺑﻪﺑﺎﻻﻱ ﺷﻮﻓﺎﮊﺭﺳﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺳﺮﻡﺭﺍ ﺑﻪﻃﺮﻑﻫﺮﻩ ﭘﻨﺠﺮﻩﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻃﻮﺭﻱﺩﺭﺯﺭﺍ ﺗﻨﻈﻴﻢ
ﻛﺮﺩﻡﻛﻪﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺳﻬﻢ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ. ﮔﻨﺠﺸﻚﻫﺎﮔﺮﻭﻩﮔﺮﻭﻩ ﭘﺮﻭﺍﺯﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯﺁﺯﺍﺩﺑﻮﺩﻥﺷﺎﻥ ﻟﺬﺕ ﻣﻲﺑﺮﺩﻡ.
ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺪﺍﻱﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻮﺵ ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺑﺎﻻﻱ ﺷﻮﻓﺎﮊﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯﺷﺎﻥ
ﺭﺍﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﻪﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﻮﺗﻪﺍﻱ ﻳﺎﮔﻠﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻛﻪﺩﺭﺁﻥ ﺑﻬﺎﺭﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻭ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻢ.
ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﻣﻲﺩﻭﺧﺘﻢ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻪ ﺩﺭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺁﻥﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ
ﻋﻠﻲﺭﻏﻢ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﺮﻃﺮﻓﻲ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﮒ ﻛﻮﭺ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺭﺷﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﺗﻨﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻓﻜﺮ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ: ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻄﻲ ﻛﻪﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺭﻳﺸﻪﺩﻭﺍﻧﺪ،ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﻮﻱ ﻋﻴﺪ ﺑﻪﻣﺸﺎﻡﻣﻲﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﺑﻪﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻥ،ﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﺷﺪﺗﻲ ﻫﺮ ﭼﻪﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡﻫﺮﮔﺰ
ﺑﻪﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﭘﺮ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡﻧﺒﻮﺩ. ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪﺩﻭﺭﻩﻛﺮﺩﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮﻱﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﺭﻭﺷﻦﺗﺮ
ﺑﻪﮔﺬﺷﺘﻪﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﻣﻲﺯﺩﻡ. ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ﺭﺷﺪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎﻳﻢ ﺑﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪﺩﺭ
ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻲ ﻣﻲﺍﻓﺘﺎﺩﻡ، ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪﺍﻡ ﺷﺪﻩ، ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻗﺪﻡﺑﺰﻧﻢ، ﻓﻜﺮ ﺑﻜﻨﻢ ﻭ
ﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻛﻨﻢ. ﺣﺲ ﺑﺪﻱ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺪﻡ ﻣﻲﺁﻣﺪ، ﻭ ﻓﻜﺮﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ
ﮔﻮﺷﻪﺍﻳﻲ ﻛِﺰ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﻜﻪﻟﺒﺎﺱ ﻭﻗﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ. ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺣﺎﻻﺗﻢ ﺳﺮ ﺩﺭﻧﻤﻲﺁﻭﺭﺩﻡ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺘﻢ ﺯﻳﺎﺩ
ﻃﻮﻝ ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺣﻴﻪﺍﻡ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎﺩﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻣﻲﮔﺸﺖ. ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﭘﻴﺶ
ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻲﺑُﺮّﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ: "ﺑﺪﺑﺨﺖ، ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻭ
ﺷﻌﺎﺭﻱ ﻛﻪﺑﺮﺍﻱﻋﺸﻖ ﺑﻪﻣﺮﺩﻡﻣﻲﺩﺍﺩﻱ." ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻣﺎﻩﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱﺑﺴﻴﺎﺭﻱﻛﻪﺍﺯﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺘﻢ ﺯﺟﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ،ﺩﻗﻴﻘﺎﹰ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺛﺎﺑﺖ
ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻛﻪﻫﺮ ﺑﺎﺭﻗﺒﻞ ﺍﺯﻋﺎﺩﺕ ﻣﺎﻫﺎﻧﻪﺍﻡﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎ ﺑﻪﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯﭘﺮﻳﻮﺩ ﺷﺪﻧﻢ،ﺩﭼﺎﺭﺍﻓﺴﺮﺩﮔﻲ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﯽ
ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻌﺪﺵ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮ ﺣﺎﻝ ﻭ ﺷﺎﺩ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺑﻌﺪﻫﺎ، ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺰﺷﻜﻢ ﻃﺮﺡ ﻛﺮﺩﻡ، ﺍﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ
ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩﺯﻧﺎﻥ ﻛﺎﻣﻼﹰ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺭﺑﻄﻲ ﺑﻪﺑﺮﻳﺪﻥ ﻓﺮﺩﻱ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﻓﺶ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ
ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻲﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻘﺪﺭﺩﺭﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﺯﻭﺭﻣﻲﮔﻔﺘﻢ، ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﻡﻟﻌﻦ ﻭ
ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ.
ﺭﻭﺯﻫﺎﺭﺍ ﻣﻲﺷﻤﺮﺩﻡﺗﺎ ﺑﻪﺑﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ٦٢ ﺑﺮﺳﻢ. ﺑﻠﻨﺪﭘﺮﻭﺍﺯﻱ ﺧﺎﺻﻲ ﺭﺍﺩﺭﺫﻫﻨﻢ ﻧﻤﻲﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻡ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻜﻮﺕ ﭘﻴﺶ
ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺳﺎﻝ ﻧﻮ، ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻴﻔﺖ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺳﻌﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﻴﻔﺖ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻤﻲ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺑﺎ
ﺑﭽﻪﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎﺱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻋﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ٧ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ
"..ﻓﺮﻳﺎﺩﺯﺩ: "ﻋﻴﺪﺗﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ
.ﺧﻨﺪﻩﺍﻡﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻣﻄﻤﺈﻥ ﺷﺪﻥ ﺍﺯﻧﺒﻮﺩﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱ،ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺩﺭﺍﺯﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺧﺠﺴﺘﻪﺑﺎﺩﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
"ﻫﻮﺍﺩﻟﭙﺬﻳﺮ ﺷﺪ ﮔﻞ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺩﻣﻴﺪ ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺑﻪﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺯﺩﻧﻐﻤﻪﺍﻣﻴﺪ
ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﮒ ﮔﻴﺎﻩ ﺑﻬﺎﺭ ﺧﺠﺴﺘﻪﺑﺎﺩ ﺧﺮﺍﻣﺎﻥ ﺭﺳﺪ ﺯﺭﺍ
ﺑﭽﻪﻫﺎﻋﻴﺪﺗﺎﻥ ﻣﺒﺎﺭﻙ ـ ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺧﺠﺴﺘﻪﺑﺎﺩ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺁﻥ ﻫﻤﮕﻲ ﻋﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪﻫﻢ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﮔﻔﺘﻴﻢ. ﻫﻤﻬﻤﻪﺍﻱ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﭽﻪﻫﺎ،ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺎﻫﻢ
ﭘﭻﭘﭻ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪﺩﺭﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎﻱ ﺟﻠﻮﻳﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﭘﭻﭘﭻﻫﺎ ﺑﻲﺑﻬﺮﻩ.
ﺳﻌﻴﺪﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ : "ﺧﻔﻪ ﺷﻴﺪ ﻛﺜﺎﻓﺖﻫﺎ ". ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ
ﺭﺳﻴﺪ.
ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺭﻭﺯﻋﻴﺪ ﺯﻳﺎﺩ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﺍﺩﻳﻮ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻡﻫﺎﻱ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﻲ ﺍﺯ ﺧﻤﻴﻨﻲ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ
ﺑﻪﮔﻮﺵ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺩﺭﺍﻳﻦﺑﻴﻦ ﺁﻫﻨﮓﻫﺎ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺧﺠﺴﺘﻪﺑﺎﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻫﻨﮕﻬﺎ ﺍﺯﺭﺍﺩﻳﻮ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺭﻭﺯ ﺟﺎﻟﺐ ﻭ ﭘﺮ ﺑﺎﺭﻱ ﺭﺍﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺎﺭﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻫﻢﺑﻨﺪﻱﻫﺎﻳﻢ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻭ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﺑﺴﺘﻪﺑﻮﺩﻳﻢ. ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ ﻧﺎﺁﺷﻨﺎ
ﺑﻮﺩ. ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍﻫﺎﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ. ﻓﻘﻂﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺻﺪﺍﻱﻧﺎﻫﻴﺪ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﻴﺺﺩﻫﻢ. ﺁﻥﻗﺪﺭﺍﺯﻫﻢ ﺩﻭﺭﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱﻣﺎﻥ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﺑﻪ
ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺭﺳﻴﺪ. ﺑﺎ ﺍﺧﻄﺎﺭ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺳﻌﻴﺪﻩ،ﻫﻢﭼﻴﺰ ﺑﺎ ﺳﻜﻮﺕ ﺧﺘﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺎﻝ ٦٢ ﺭﺍ ﺍﻳﻦﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻪﺭﻗﻢ ﺯﺩﻳﻢ.
ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺑﺎﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺭﻓﻘﺎ،ﺩﺭﻛﻨﺎﺭﻫﻢ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺑﻪﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﺒﺮﻳﻚﻫﺎﻱﻣﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻛﻪﻫﻨﻮﺯﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻳﻢ.
ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺑﻪﻫﻢ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻛﻪﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺨﺖ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﺠﺎﻛﺸﺎﻧﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮﻑﺯﺩﻧﻤﺎﻥ ﺑﻪﻫﻢ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍﺩﺍﺩﻳﻢ.
ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻛﺮﺩﻡ. ﻳﻚ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺑﻨﻔﺶ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪﻳﺎﺩ ﺑﻬﺎﺭ
ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪﻛﻪﺩﺭﻛﻨﺎﺭﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺩﺭﺑﻨﺪ ٨ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻳﻢ، ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺭﺍﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ.
ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﺪﻱ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺭﻳﺰﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻤﺘﺮ ﺣﺲ ﻛﻨﻢ. ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﻭﺭ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻳﺎﺩﺭﻓﻘﺎﻳﻲ ﻛﻪﺩﺭﻛﻨﺎﺭﻡﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﻳﺎﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺩﻭ ﺭﻓﻴﻖ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪﻩﻫﻴﭻﻭﻗﺖ ﺍﺯﺫﻫﻨﻢ ﭘﺎﻙ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ
ﺑﺎ ﻳﺎﺩﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﻭ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖﺷﺎﻥ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﺳﻴﻤﺎﺩﺭﻳﺎﻳﻲ ﺩﺭﺍﺗﺎﻕ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﻭ ﺷﻜﻨﺠﻪﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ. ﺯﻧﻲ
ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻘﺎﻭﻡ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺑﻲﺑﺎﻛﻲ ﺑﻪﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻧﺶ ﻣﻲﺁﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪﺯﻳﺮ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻛﻨﻨﺪ. ﺷﺮﻁ ﺍﻭﻟﻴﻪﺍﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﻧﺘﺮﺳﻴﻢ ﻭ
ﻓﻜﺮﻧﻜﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺟﻮﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﻛﺎﺑﻞﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﻲ
ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﭼﻬﺮﻩﺍﺵ ﺑﺮ ﺫﻫﻨﻢ ﺣﻚ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻛﺎﺑﻞﻫﺎ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﺵ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﺪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺪﺍﻡ ﺣﺮﻑ
ﻣﻲﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻧﺶ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﻮُﺍﻝ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪﻛﻪﺑﻪﻛﻒ ﭘﺎﻳﺖ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ، ﭼﻄﻮﺭ ﺷﺪ ﻛﻪﭘﺎﻳﺖ ﻧﺸﻜﺎﻓﺘﻪﺍﺳﺖ. ﺑﺎ
ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪﺑﺎ ﭘﺎﻱ ﺑﺮﻫﻨﻪﻛﻮﻫﻨﻮﺭﺩﻱ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺣﺘﻲ ﺩﺭﺭﻭﺯﻫﺎﺩﺍﻍ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎﺭﺍﻩ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ
ﭼﻨﻴﻦ ﺭﻭﺯﻱ ﺭﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺍﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯﺁﺭﻣﺎﻧﺶ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪ. ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪ
ﺩﻭﺭﺵ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﻪﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﺪﺍﻡﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﻲﺯﺩ ﻭ ﻛﻼﻓﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺨﺮﻩ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ: "ﻣﺜﻞ
ﺍﻳﻦﻛﻪﻣﻲﺧﻮﺍﺩﻣﻬﻤﻮﻧﻲ ﺑﺮﻩ!".
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮﻡ ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪﻱ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩﺍﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﭼﺎﺩﺭ ﻣﺴﺨﺮﻩﺍﻱ ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺁﻥﻗﺪﺭ ﺑﻪﻛﻒ ﭘﺎﻳﺶ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺑﺎﻟﺶ ﺑﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺯﻟﺒﺎﻧﺶ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ
ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭﺑﺎﻫﻤﻪﺭﻭﺑﻮﺳﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﭼﺎﺩﺭﺑﻪﻃﺮﻑﺩﺭﺏ ﺧﺮﻭﺟﻲ ﺑﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ.
ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻭﺍﺯﺑﺨﻮﺍﻧﻢ. ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎ ﻭ ﺁﻫﻨﮓﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍﻛﻪﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﺭﺫﻫﻨﻢ ﻣﺮﻭﺭﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﻳﺎ ﺁﻥﻫﺎ
ﺭﺍﺯﻣﺰﻣﻪﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻭﻟﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺍﺭﺍﺿﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮﺩ. ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﻭﺩﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ ﻳﺎ ﺁﻫﻨﮕﻲ ﺑﻪﺯﺑﺎﻥ ﺗﺮﻛﻲ ﺩﺭ
ﺗﺠﻠﻴﻞ ﺍﺯ ﻟﻨﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ. ﺍﻳﻦ ﺁﻫﻨﮓ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺭﺳﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮﺍﻗﻊ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻡ، ﺁﺭﺍﻡ
ﺯﻣﺰﻣﻪﻣﻲﻛﺮﺩﻡ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺩﻳﮕﺮ ﺗُﻦ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻬﺎﻱ
ﻳﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺳﻮﺍﻟﻲ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻱ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺑﻠﺮﺯﺩ ﺣﺮﻓﻢ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻢ. ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﺮﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﻓﻜﺮ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺳﻜﻮﻥ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﺮﺍﻫﻢ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﺯﻣﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﺑﺎﺭﻛﻪﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ ( ﺍﻟﺒﺘﻪ
ﺑﻪ ﻧﺪﺭﺕ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻫﻴﭻ ﺣﺮﻓﻲ ﻭ ﻳﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻴﻢ) ﺻﺪﺍﻳﻢ ﻣﻲﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺍﺯ ﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﺩﺭ ﻣﻲﺁﻣﺪ.
ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭﻣﻲﺩﺍﺩﻡﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﺗُﻦ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﺸﻪﺭﺳﺎ ﻭ ﭘﺮﻗﺪﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻼﺻﻪﺍﻳﻦ ﻛﻪ
ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ، ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻳﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮ ﮔﺎﻩﺯﻣﺰﻣﻪﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﻣﯽ
ﺷﺪﻡ. ﭼﺮﺍﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺧﺶﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﺑﺮﺍﻳﻢ ﻭ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ. ﻓﻜﺮﻡﺑﻪﻫﺰﺍﺭ ﻃﺮﻑ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﻣﻲﮔﻔﺘﻢ: "ﻣﻴﻨﺎ،ﺩﻳﺪﻱﻛﻢ ﺁﻭﺭﺩﻱ
ﻭ ﺩﻳﮕﻪ ﺣﺘﻲ ﺻﺪﺍﻳﺖ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ." ﻣﺪﺕﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻣﻮﺍﻗﻌﻲ ﻛﻪﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ
ﭘﺸﺖ ﺳﻠﻮﻝ ﻧﻴﺴﺖ ﺯﻣﺰﻣﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻨﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﺪﺍﺭﻭﺣﻴﻪ
ﺑﮕﻴﺮﻡ. ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﺿﻄﺮﺍﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﻢ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺭﻳﺴﻚ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺑﻮﺩ. ﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ
ﺷﺪﻥ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﮔﺮﻓﺘﻦ. ﺧﻼﺻﻪﺩﻭﻣﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻭ ﮔﺮﺍﻥﺗﺮ ﺍﺯﺍﻭﻟﻲ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﻤﺎﻡﻣﯽ ﺷﺪ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﭼﻘﺪﺭ
ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪ. ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻳﻚ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺭﻭﺯﻱ ﻧﻈﺮﻡ ﺑﻪﺁﻥ ﺟﻠﺐ ﺷﺪﻭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ
ﺯﺩﻥ ﻛﺮﺩﻡ. ﺻﺪﺍ ﺍﺯﻟﻮﻟﻪﺁﻓﺘﺎﺑﻪﻛﻤﻲ ﺑﻪﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻱﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺑﻪﺑﻴﺮﻭﻥ ﺩﺭﺯﻧﻤﻲﻛﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﻤﻲ
ﺩﻗﻴﻖ ﻣﯽ ﺷﺪﻱ، ﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻱ. ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﺼﻔﺶ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺭﻳﺨﺘﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻫﺎﻧﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ
ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪﻛﺎﻣﻼﹰ ﻣﻤﺎﺱ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻠﻪﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺑﻪﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝ ﺩﺭﺯﻛﻨﺪ،
ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﻢ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ. ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷﻴﻄﻨﺖﻫﺎﻱ
ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﻲﺍﻡ ﺑﻮﺩ. ﮔﻮﻳﻲ ﺁﻓﺘﺎﺑﻪﺑﻪﻳﻚ ﻣﻴﻜﺮﻭﻓﻮﻥ ﺑﻲﺻﺪﺍﻳﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﻫﻢ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﺮ ﺍﺯﺁﺭﺯﻭﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ
ﻫﻢ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪﺍﻳﻦ ﻛﺸﻒ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ.
ﭘﺸﺖ ﺩﺭﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡﻫﺮﭼﻪﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻭ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺍﺯﻫﻤﻪﺁﻭﺍﺯﺭﻭﺩ، ﺳﻌﻴﺪ ﺳﻠﻄﺎﻥﭘﻮﺭ
ﻭ ﺁﻫﻨﮓﻫﺎﻱ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺗﺮﻛﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪﻡ. ﺭﻭﺣﻴﻪﺍﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ. ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪ
ﻛﻤﻚ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪﺯﻧﺪﮔﻲﺍﻡﺩﺭﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﻫﭽﺎﻝﻫﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﻫﻢ ﻭ ﺑﺮﻋﻠﻴﻪﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺑﻪﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﻢ. ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺟﺴﻤﻲ،
ﺫﻫﻨﻲ ﻭ ﺗﻤﺮﻳﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﻮﺍﻧﺎﻳﻲﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻒ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﺁﻫﻨﮕﻲ ﺁﻫﺴﺘﻪﺑﻪﭘﻴﺶ
ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﺑﻪﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺳﻠﻮﻝﻫﺎﻱ ﻭﺳﻂ، ﻣﺪﺍﻡ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻫﺮ ﺑﺎﺭﻣﻄﻤﺌﻦ ﺍﺯﻧﺒﻮﺩﻥﺷﺎﻥ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭ
ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﻪﺯﻳﺮ ﺩﺭﻣﻲﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡﺗﺎ ﺧﺒﺮﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﺭﺍﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻢ. ﺍﺯﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺩﺭﮔﻴﺮﻱﺑﺎ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺑﻪﮔﻮﺵ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ.
ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﺳﻠﻮﻝ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺨﻮﺭﺩﻥ ﻏﺬﺍﻳﺶ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ.
ﺩﺧﺘﺮ ﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﺘﻮﺍﺿﻌﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻫﺮ ﭼﻪﮔﻮﺷﻢ ﺭﺍ ﺗﻴﺰ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻴﺴﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻡ. ﻣﻌﻠﻮﻡ
ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﺪﺕﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮﺩ. ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ. ﺗﺎ ﺍﺯ
ﺍﻳﻦﺟﺎ ﻧﺒﺮﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﻪﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍﻳﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪﻣﻲﺩﻫﻢ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺩﺭﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎ ﺑﻪﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ
.ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻛﻪﺩﻳﻮﺍﻧﻪﺍﺳﺖ، ﺣﻘﺸﻪ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺣﺎﺝﺁﻗﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ. ﺁﺩﻣﺶ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ
ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﺭﺍ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺭﻭﺯﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪﻏﺬﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ. ﻣﺮﺩﻱ ﺍﺯﺭﺍﻩﺭﺳﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ
ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﺍﻩﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪﺩﺧﺘﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ. ﺍﺯ ﭘﻮﺗﻴﻦ ﻭ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺭﺍﻩﺭﻓﺘﻨﺶ ﺣﺪﺱ ﺯﺩﻡ ﻛﻪﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﺭﺷﺖ ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪﻧﻈﺮﻡ
ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺳﻠﻴﻄﻪ. ﻛﻪ ﻣﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩﻡ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ﺟﻨﺪﻩ ﺧﺎﻧﻢ، ﻣﻲﺧﻮﺭﻱ ﻳﺎ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺑﺒﺮﻡ ﻫﻤﺎﻥﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﻟﺖ
ﻣﻲﺧﻮﺍﺩ. ﭼﻨﺎﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻚ ﺟﺎﺭﻓﺖ. ﻫﻤﻴﺸﻪﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﺨﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ
ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺠﺎﻭﺯﺑﻪﺁﻥﺟﺎ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺟﺎﻥﻛﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺩ
ﮔﻨﺪﻩ ﻛﻪ ﺣﺎﺝﺁﻗﺎ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﻣﻲﺯﺩﻧﺪ، ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻗﻴﻒ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻗﻴﻒ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ. ﺑﻌﺪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻛﻪ
ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ ﺗﻮ ﺩﻫﻨﺶ. ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺭﻛﻴﻚ ﻭ ﻛﺜﻴﻒ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺯﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻤﺴﺨﺮﺁﻣﻴﺰﻱ
ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻛﻪﻳﻜﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺮﻳﺰ، ﺑﺮﻳﺰ. ﺩﻫﺎﻧﺶﺭﺍ ﺳﻔﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺑﻪﺭﻭﻱﺯﻣﻴﻦ
ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻣﺘﺶ ﻭ ﺻﺤﻨﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻏﺬﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩﺍﺳﺖ ﺑﻪﮔﻮﺵ ﻣﻲﺭﺳﻴﺪ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ، ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺒﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻪﺩﺳﺘﻢ
ﻧﺮﺳﻴﺪ. (ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﻱﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡﻛﻪﺍﻭ ﻧﮋﻻ ﻗﺎﺳﻠﻤﻮ ﺑﻮﺩ.)
ﺑﻌﺪ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺑﻪﻫﻴﭻ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻓﻜﺎﺭﻡﺭﺍ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻢ. ﻣﺪﺍﻡﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﻚ ﻗﻴﻒ ﺩﺭﺫﻫﻨﻢ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪﻗﻴﻒ
ﺭﺍ ﺩﺭﺩﻫﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﺤﻴﻔﺎﻧﻪ ﻭ ﺁﺭﺍﻡﺭﺩﺵ ﻣﻲﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺍﺯﺁﺷﺘﻲ ﺩﺭﺍﻭ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺩﻟﻢ
ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻗﻠﻤﻲ ﻣﻲﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻌﻒ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻡ. ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻋﻠﻲﺭﻏﻢ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺗﻨﺶﻫﺎ ﻭ
ﺧﺴﺘﮕﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍﻋﻤﻴﻘﺎﹰ ﺑﻪﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡﺭﻧﺞﻫﺎ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭﻱﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻪﻧﺮﻡﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﺯﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮ
ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﻗﺼﻪﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺳﺮﻭﺩﻡﻛﻪ ﺧﻮﺩﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﺧﺪﺍﻱ ﺳﻠﻮﻝ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﻭ ﺭﻧﺞﻫﺎﻳﻲ، ﺧﺪﺷﻪﺍﻱﺩﺭﻋﺸﻖ ﺍﻭ ﺑﻪ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻤﻲﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻭ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻪﺑﺴﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂﺭﻧﺞﺁﻭﺭﻱﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻱﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻧﻲ
ﺭﺍ ﻣﻲﻃﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺎﻓﺘﺪ ﻭ ﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺭﻩ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﺪ.
ﺍﻣﺎﺩﺭﻣﻦ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﻣﻴﻞ ﺑﻪﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎﺩﺭﻭﻧﻢ ﺍﻟﻔﺘﻲ ﺟﺎﻥﻛﺎﻩﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ
ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺑﺘﻜﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﻱ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻓﻮﻕﺍﻟﻌﺎﺩﻩﺍﻱ ﺳﻌﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﻣﻔﺎﺻﻞ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ
ﻛﻨﻢ. ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻪﺷﺪﺕ ﻻﻏﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻃﻮﺭﻱﻛﻪﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﻧﺪﻩﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﻡ. ﺷﻜﻤﻢ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪﭘﺸﺖ ﻛﻤﺮﻡ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺣﻮﺻﻠﻪﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺟﺴﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺨﺘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻧﺎﺁﺭﺍﻡﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺟﺎﻱ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ
ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭﺭﺍﻥِ ﻃﻮﻻﻧﻲِ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪﻧﺎﻛﺎﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ
ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻪﺳﻮﻱ ﻧﺎﻛﺠﺎﺁﺑﺎﺩ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﻪﺯﻭﺭﻛﺎﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﻣﺎﻩﻫﺎ ﺑﻮﺩﻛﻪﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻣﻲﻛﺮﺩﻡ.
ﺷﻤﺎﺭﺵ ﺭﻭﺯﻫﺎﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎﻱ ﺳﻠﻮﻝ، ﺳﺮﺩﻡﺑﻮﺩ.
ﺿﺮﺑﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺁﻥ ﻣﺮﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺭﻭﺯﻱ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻗﺪﻡ ﻣﻲﺯﺩﻡ.
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻗﺎﻃﻲ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺍﺳﺖ.
ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻭ ﻟﺬﺗﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻟﻴﻠﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪﻣﻦﺭﺍ ﺩﺭﻋﻤﻞ ﺑﻪﺗﻌﺎﺭﺽ ﻭ ﻛﺸﻤﻜﺶﻫﺎﻱ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ
ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﻛﻪﺁﻳﺎﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩﺍﻡ؟ ﺿﺮﺑﺎﺕ ﻛﻮﺗﺎﻩﺩﺭﺩ، ﭘﻲ ﺩﺭﭘﻲ ﻭ ﺟﺎﻧﻜﺎﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺍﺩﺍﻣﻪﭘﻴﺪﺍﻛﻨﺪ ﻭ
ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﺸﻮﻡ ﺣﺘﻤﺎﹰ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪﺍﺵ ﺗﻨﻬﺎﺭﻭﺍﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺗﻠﺨﻲ ﺑﻮﺩﻛﻪﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪﻋﻴﻨﻪﺗﺠﺮﺑﻪ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﻱ. ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﻳﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﺟﻨﮕﻴﺪﻡ. ﺑﺮﺍﻳﻢ
ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺍﺩﺍﻣﻪﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩ،ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻗﺸﻨﮕﻢ ﺑﻪﺗﺒﺎﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻛﻤﻲ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡﻛﺮﺩﻡ. ﺳﻌﻲ
ﻛﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﻛﻤﻲ ﺍﺯﺑﺪﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﺑﻲﺣﺮﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻝﻫﺎﻱ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪﻋﻤﺮﻡ،ﻛﻪﻣﺴﺒﺐﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲﺍﻡﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ،ﺩﻭﺭ
ﻛﻨﻢ. ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ. ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻲ ١٤ـ١٥ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺭﺍ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡﺑﻪﺯﻭﺭﺑﻪﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺗﻦ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ
ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﺳﻲﺍﺵ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﺳﺎﻳﻠﺶ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﻲﺩﺍﺩﻳﻢ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﺪﻥ ﺍﺯﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻳﻦﭼﻨﻴﻨﻲ،
ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﺭﻗﺺﺩﺭﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺟﻬﻴﺰﻳﻪﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺗﻠﻨﺒﺎﺭﺑﻮﺩ،ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻣﺎﺩﺭﺁﻥ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪﺍﺯ
ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺭﻗﺼﻴﺪﻥ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺑﺎﻣﺰﻩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺴﺨﺮﻩ
ﺑﻮﺩ. ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪﻫﻴﭻ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻱ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ١٧ ﺳﺎﻟﻪﺍﻡ ﺑﻮﺩ، ﺑﻴﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻪﻳﻚﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻡﺑﻪﺭﻗﺼﻴﺪﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﻗﺼﻴﺪﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ
ﻧﺎﻣﻔﻬﻤﻮﻡ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻜﺮﺍﺭﺁﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻡ ﺑﻪ
ﺭﻗﺺ ﻭ ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻢ. ﺁﻳﺎ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﻢ؟ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﻢ؟ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﻢ؟ ..... ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪﺑﺒﻴﻨﻢ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺷﺪﻩﺍﻡ ﻳﺎ
ﻧﻪ؟ ﺟﺎﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻳﺄﺱ ﻭ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺧﺖ ﻣﻲﺑﻨﺪﺩ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺗﺎﺯﻩﺍﻱ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺗﺼﻤﻴﻤﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ ﻧﺪﻫﻢ. ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻬﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ
ﺭﻭﺍﻧﻢ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﭘﻲ ﺑﺒﺮﻡ. ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥﻗﺪﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ
ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺟﺪﻱﺍﻱ ﺍﻳﻤﺎﻧﻢ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺍﻣﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺑﻪ
ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪﻱﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﻴﺎﻧﺪﻳﺸﻢ. ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﻮﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ
ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﺑﻢ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺧﻨﺪﻩﺁﻭﺭﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺰ
ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺸﺨﺼﻲ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺨﺘﻲ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮔﺮﺍﻥﺑﺎﺭ ﻭ
ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩﺷﺪﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮﻡﺭﺍ ﺑﻪﺁﻥﻫﺎ ﺑﻔﺮﻭﺷﻢ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﻛﻨﺸﻲ ﻭﺍﺩﺍﺭﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪﻫﻨﻮﺯﻣﻴﻨﺎﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪﺍﻳﻦ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻡ. ﺟﻤﻠﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﻪﻳﺎﺩﺁﻭﺭﺩﻡﻛﻪﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﻴﻦ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎ ﺑﻪﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻮﻳﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻭﺟﻮﺩ
ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ، ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﻲﻛﻨﻢ. ﺑﻴﻦ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻮﻳﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ!
.ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪ ﻃﻌﻤﻪﺍﻳﻦ ﺑﻼﻱ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥﺳﻮﺯِﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﺸﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﻣﻲﺑﺎﻟﻴﺪﻡﻛﻪﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻢ
ﺎرﻩ ٤
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻤﻲﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻭ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻪﺑﺴﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂﺭﻧﺞﺁﻭﺭﻱﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻱﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻧﻲ
ﺭﺍ ﻣﻲﻃﻠﺒﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﻴﺎﻓﺘﺪ ﻭ ﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺭﻩ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﺪ.
ﺍﻣﺎﺩﺭﻣﻦ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﻣﻴﻞ ﺑﻪﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺯﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎﺩﺭﻭﻧﻢ ﺍﻟﻔﺘﻲ ﺟﺎﻥﻛﺎﻩﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ
ﻗﺪﺭﺕ ﺍﺑﺘﻜﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﻱ ﻭ ﺗﻼﺵ ﻓﻮﻕﺍﻟﻌﺎﺩﻩﺍﻱ ﺳﻌﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﻭ ﻣﻔﺎﺻﻞ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ
ﻛﻨﻢ. ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻪﺷﺪﺕ ﻻﻏﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻃﻮﺭﻱﻛﻪﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺩﻧﺪﻩﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﻡ. ﺷﻜﻤﻢ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪﭘﺸﺖ ﻛﻤﺮﻡ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺣﻮﺻﻠﻪﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺟﺴﻢ ﻣﺮﺍ ﻣﺨﺘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻧﺎﺁﺭﺍﻡﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺟﺎﻱ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ
ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﻏﺬﺍ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﻭﺭﺍﻥِ ﻃﻮﻻﻧﻲِ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪﻧﺎﻛﺎﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ
ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻪﺳﻮﻱ ﻧﺎﻛﺠﺎﺁﺑﺎﺩ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺵ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﻪﺯﻭﺭﻛﺎﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡﻣﻲﺩﺍﺩﻡ. ﻣﺎﻩﻫﺎ ﺑﻮﺩﻛﻪﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪﻣﻲﻛﺮﺩﻡ.
ﺷﻤﺎﺭﺵ ﺭﻭﺯﻫﺎﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎﻱ ﺳﻠﻮﻝ، ﺳﺮﺩﻡﺑﻮﺩ.
ﺿﺮﺑﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﺁﻥ ﻣﺮﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺭﻭﺯﻱ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻗﺪﻡ ﻣﻲﺯﺩﻡ.
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ. ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻗﺎﻃﻲ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺍﺳﺖ.
ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﻭ ﻟﺬﺗﻲ ﻭ ﻳﺎ ﺩﻟﻴﻠﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪﻣﻦﺭﺍ ﺩﺭﻋﻤﻞ ﺑﻪﺗﻌﺎﺭﺽ ﻭ ﻛﺸﻤﻜﺶﻫﺎﻱ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ
ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﻛﻪﺁﻳﺎﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩﺍﻡ؟ ﺿﺮﺑﺎﺕ ﻛﻮﺗﺎﻩﺩﺭﺩ، ﭘﻲ ﺩﺭﭘﻲ ﻭ ﺟﺎﻧﻜﺎﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺍﺩﺍﻣﻪﭘﻴﺪﺍﻛﻨﺪ ﻭ
ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﺸﻮﻡ ﺣﺘﻤﺎﹰ ﺳﻘﻮﻁ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪﺍﺵ ﺗﻨﻬﺎﺭﻭﺍﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺗﻠﺨﻲ ﺑﻮﺩﻛﻪﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪﻋﻴﻨﻪﺗﺠﺮﺑﻪ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺁﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮﻱ. ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﻣﺘﻀﺎﺩ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲ ﻳﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﺟﻨﮕﻴﺪﻡ. ﺑﺮﺍﻳﻢ
ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﺍﺩﺍﻣﻪﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲﻛﺮﺩ،ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻗﺸﻨﮕﻢ ﺑﻪﺗﺒﺎﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻛﻤﻲ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡﻛﺮﺩﻡ. ﺳﻌﻲ
ﻛﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍﻛﻤﻲ ﺍﺯﺑﺪﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﺑﻲﺣﺮﻣﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻝﻫﺎﻱ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪﻋﻤﺮﻡ،ﻛﻪﻣﺴﺒﺐﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺗﺸﻜﻴﻼﺗﻲﺍﻡﻣﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ،ﺩﻭﺭ
ﻛﻨﻢ. ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ. ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻲ ١٤ـ١٥ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺭﺍ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡﺑﻪﺯﻭﺭﺑﻪﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺗﻦ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ
ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻋﺮﻭﺳﻲﺍﺵ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﻛﻪ ﻭﺳﺎﻳﻠﺶ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻣﻲﺩﺍﺩﻳﻢ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﺪﻥ ﺍﺯﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻳﻦﭼﻨﻴﻨﻲ،
ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪﺭﻗﺺﺩﺭﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺟﻬﻴﺰﻳﻪﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺗﻠﻨﺒﺎﺭﺑﻮﺩ،ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻣﺎﺩﺭﺁﻥ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺑﻪﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻛﻪﺍﺯ
ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺭﻗﺼﻴﺪﻥ ﻛﺮﺩﻳﻢ. ﺑﺎﻣﺰﻩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﺴﺨﺮﻩ
ﺑﻮﺩ. ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪﻫﻴﭻ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩﻱ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ١٧ ﺳﺎﻟﻪﺍﻡ ﺑﻮﺩ، ﺑﻴﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ
ﻣﻲﻛﺮﺩﻳﻢ. ﻳﺎﺩﺁﻭﺭﻱ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﻱ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻭﺍﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻪﻳﻚﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻡﺑﻪﺭﻗﺼﻴﺪﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﻗﺼﻴﺪﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ
ﻧﺎﻣﻔﻬﻤﻮﻡ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺳﻠﻮﻝ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻜﺮﺍﺭﺁﻥ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻡ ﺑﻪ
ﺭﻗﺺ ﻭ ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻢ. ﺁﻳﺎ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﻢ؟ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﻢ؟ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﻢ؟ ..... ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪﺑﺒﻴﻨﻢ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺷﺪﻩﺍﻡ ﻳﺎ
ﻧﻪ؟ ﺟﺎﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩﺍﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻳﺄﺱ ﻭ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪﻱ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺧﺖ ﻣﻲﺑﻨﺪﺩ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺗﺎﺯﻩﺍﻱ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺗﺼﻤﻴﻤﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﺑﻴﺎﻭﺭﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭ ﻧﺪﻫﻢ. ﺍﻳﻦ ﺗﻌﻬﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻗﺪﺭﺗﻲ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ
ﺭﻭﺍﻧﻢ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﭘﻲ ﺑﺒﺮﻡ. ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥﻗﺪﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ
ﻭﺿﻌﻴﺖ ﺟﺪﻱﺍﻱ ﺍﻳﻤﺎﻧﻢ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﺧﻮﺏ ﻭ ﺍﻣﻨﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺑﻪ
ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪﻱﻫﺎﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﻴﺎﻧﺪﻳﺸﻢ. ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪﻛﺎﺭ ﺑﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﻛﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﻮﻳﻲ ﺑﺮﺍﻱ
ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﺎﺑﻢ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﻪﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺧﻨﺪﻩﺁﻭﺭﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺗﻜﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺰ
ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﻴﻞ ﻣﺸﺨﺼﻲ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﻲ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺳﺨﺘﻲ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮔﺮﺍﻥﺑﺎﺭ ﻭ
ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻟﺤﻈﻪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩﺷﺪﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮﻡﺭﺍ ﺑﻪﺁﻥﻫﺎ ﺑﻔﺮﻭﺷﻢ
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﻛﻨﺸﻲ ﻭﺍﺩﺍﺭﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪﻫﻨﻮﺯﻣﻴﻨﺎﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪﺍﻳﻦ ﻭﺍﻛﻨﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻡ. ﺟﻤﻠﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﻪﻳﺎﺩﺁﻭﺭﺩﻡﻛﻪﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﻴﻦ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎ ﺑﻪﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻮﻳﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻭﺟﻮﺩ
ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ، ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻋﻮﺽ ﻣﻲﻛﻨﻢ. ﺑﻴﻦ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﻮﻳﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ!
.ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡﻛﻪ ﻃﻌﻤﻪﺍﻳﻦ ﺑﻼﻱ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥﺳﻮﺯِﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﺸﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﻣﻲﺑﺎﻟﻴﺪﻡﻛﻪﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻢ
ﺩﺭﻛﻨﺎﺭ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺸﻴﺪﻡ. ﻭﻟﻲ ﺗﺒﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ. ﺧﺐ ﺩﺭ ﺑﺰﻥ. ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺗﻤﺎﻡ ﻫﻢﺑﻨﺪﻱﻫﺎﻳﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻟﻢ
ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺰﺍﺣﻤﺸﺎﻥ ﺑﺸﻮﻡ. ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﻒ ﺳﻠﻮﻝ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ. ﺧﻮﺍﺏ ﺳﭙﻴﺪﻩﺭﺍﺩﻳﺪﻡﻛﻪﺩﺭﻛﻨﺎﺭﻡﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﻴﺤﻲ
ﺑﻪﻣﻦ ﻣﻲﺯﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺯﻣﻦ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﻫﻤﻴﺸﻪﺍﺯﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﺵ ﻟﺠﻢ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﺋﻲ ﺑﻪﻣﻦ
ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺩﺍﺩ،ﺩﺭﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻘﺪﺭﺑﻪﻛﻤﻜﺶ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩﻡ. ﻛﻤﻲ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﻝﺗﻨﮕﻲﺍﻡﻛﻪ
ﻣﺎﻩﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻤﻲ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﺳﺎﻋﺖ ٦ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺗﻌﻮﻳﺾ ﺷﻴﻔﺖ
ﺍﺳﺖ ﻓﻠﺶ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺩﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺶ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﻡ. ﻭﻟﻲ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﻭﺻﻞ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺣﻖ ﺩﺭ ﺯﺩﻥ
ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺣﻖ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮﺭ. ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻓﻠﺶ ﺭﺍﺯﻳﺮ ﺩﺭﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﻠﺶ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ٧ ﺻﺒﺢ
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺯﻥ ﺩﺭﻳﭽﻪﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ. ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﭼﻬﻜﺎﺭﺩﺍﺭﻱ؟
ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏﻧﻴﺴﺖ،ﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﻨﻴﺪ
و
- ﺑﮕﻮ ﭼﻪﻛﺎﺭﺩﺍﺭﻱ.
- ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮﺏﻧﻴﺴﺖ، ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪﺩﻛﺘﺮ ﺩﺍﺭﻡ.
- ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭﻗﺖ ﺩﻛﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ.
- ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺩﺭﺩﻣﻲﻛﻨﺪ.
- ﺧﺐ،ﻛﻤﺘﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭ،ﻛﻤﺘﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻲ ﺑﻬﺖ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻩ.
- ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪﺩﻛﺘﺮ ﺩﺍﺭﻡ
- ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﺝ ﺁﻗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ.
ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺣﺮﺻﻢ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﻜﻮﺑﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺑﮕﻮﻳﻢ. ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﺸﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ
ﻛﻮﺑﻴﺪﻡ. ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡﺭﺍ ﻛﻤﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺳﺎﻋﺖ ٩ ﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺯﻥ ﺑﻮﺩ. ﮔﻔﺖ: "ﻳﺎﺍﷲ ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ
ﺩﻛﺘﺮ".
ﻣﻦ ﭼﺎﺩﺭ ﻭ ﺭﻭﺳﺮﻱﻭ ﺟﻮﺭﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﻳﻊ ﭘﻮﺷﻴﺪﻡ. ﻭﻟﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺩﺭﻳﻚ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺯﻳﻚﻃﺮﻑﺗﻮﺍﻥ ﺟﻮﺭﺍﺏ
ﭘﻮﺷﻴﺪﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﻋﺮﺽﻳﻚ ﻳﺎﺩﻭ ﺩﻗﻴﻘﻪﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﻭﮔﺮﻧﻪﻳﺎﺩﺭﺭﺍ ﻣﻲﺑﺴﺖ ﻭ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭﻳﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﺳﺰﺍ
ﻭ ﻓﺤﺶ ﻫﻤﺮﺍﻫﻲﺍﻡ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﮔﻔﺖ: "ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﺕ ﺭﺍ ﺑﻜﺶ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻭ ﭼﺎﺩﺭﻣﺮﺍ ﺑﮕﻴﺮ، ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ
ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﺎﺭﻣﻲﻛﻨﻨﺪ.
ﻗﺪﻡﻫﺎﻳﻢ ﻛﺎﻣﻼﹰ ﻧﺎﻣﻮﺯﻭﻥ ﺑﻮﺩ. ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪﺭﺗﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻡ. ﻛﻤﻲ ﻣﻲﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ
ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻛﻪﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻛﻤﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪﺩﺭﺩ ﺩﺭﻭﻧﻲﺍﻡ ﺑﺸﻮﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪﺁﻥﻫﺎﺭﺍ
ﺑﺮﻣﻲﺩﺍﺷﺘﻢ. ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﺁﻫﻨﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﻣﺴﻴﺮ ﺳﻠﻮﻝ ﺗﺎ
ﺑﻬﺪﺍﺭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭﻱ ﺩﺭﺍﺯﻱ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪﻫﻢ ﻭﺻﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. ﺑﻪﻣﻄﺐ ﺩﻛﺘﺮ ﺭﺳﻴﺪﻡ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ
ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺴﺎﺱ ﺳﺮﺭﺳﻴﺪﻩ ﻭ ﺷﺠﺮﻩﻧﺎﻣﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻛﺘﺮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮﺩ. ﺩﻛﺘﺮ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪﺍﻡ ﻛﺮﺩ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﺩﻛﺘﺮ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ، ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﺭﺩ
ﻣﻲﻛﻨﺪ". ﺑﻪﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺩﺳﺖ ﺯﺩ. ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥﻫﺎ ﻭ ﻣﺎﻫﻴﭽﻪﻫﺎﻳﻢ ﺑﻪﻫﻢ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﻭ ﻳﻜﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺳﺴﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺳﺎﺑﻘﻪﺭﻣﺎﺗﻴﺴﻢ ﺭﺍ
ﭘﺮﺳﻴﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻧﺎﺩﺭﻱ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻔﺖ: "ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺳﺮﻳﻊ ﻛﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻛﻨﻴﺪ".
ﺩﻛﺘﺮ ﻛﻪﺑﻪﻧﻈﺮ ﺁﺩﻡﺑﺪﻱ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﻪﻧﺎﺩﺭﻱ ﻛﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪﺩﺍﺩ. ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮﻥ ﺍﺯﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺩﻛﺘﺮ ﮔﻔﺖ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺠﺎﻳﺖ
ﺩﺭﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ”ﻛﻤﺮﻡ" ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺸﺎﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺩﻛﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺩﺭﺩ ﺍﺯ ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪﻡ. ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ
ﻧﻤﻲﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﻜﺸﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: "ﺧﻴﻠﻲ ﺩﺭﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ". ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺧﻮﻥ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﻃﻮﻝ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﺩﺭﺍﺯ
ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﺎﻩﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪﺟﺰ ﺳﻠﻮﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻝ ﺯﺍﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﻛﺮﺩﻡ. ﭼﻪ
ﻫﻮﺍﻱ ﺧﻮﺑﻲ. ﺩﺭﻫﻮﺍﻱ ﻣﺮﺩﺍﺩﻣﺎﻩﻛﻪﺩﺭ ﺳﻠﻮﻝ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪ ﺁﻥﺟﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻨﻚ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪﮔﻮﺷﻪﺍﻱ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻡ. ﻛﻮﻟﺮﻱﺩﺭﺁﻥ
ﺗﻌﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻛﻪﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺧﻨﻚ ﻣﻲﻛﺮﺩ.
ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﻧﺎﺩﺭﻱﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻛﺮﺩ. ﺩﻛﺘﺮ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪﺍﻳﻨﺠﺎﻫﺴﺘﻲ". ﻣﻦ ﻛﻪﺯﻳﺎﺩﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪﺍﻭ
ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻛﻨﻢ،ﮔﻔﺘﻢ: "ﻣﺎﻩﻫﺎﺳﺖ"
- ﻫﻢﺳﻠﻮﻟﻲ ﺩﺍﺭﻱ؟
- ﻧﻪ!
ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻋﻼﻣﺖ ﺗﺄﺳﻒ ﺗﻜﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯﺗﺨﺖ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ. ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪﺁﻣﭙﻮﻟﻲ ﺩﺭﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪﻣﻦ ﮔﻔﺖ: " ﺑﻪﭘﻬﻠﻮ
ﺑﺨﻮﺍﺏ. ﺍﻳﻦ ﺁﻣﭙﻮﻝ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺳﺮﭘﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﺩﺍﺭﺩ ﭼﻪﺭﺳﺪ ﺑﻪﺍﻧﺴﺎﻥ!"
ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺗﺮﺳﻴﺪﻡ. ﻣﺎﻳﻊ ﺁﺑﻜﻲ ﻛﻪﺩﺭﺁﻣﭙﻮﻝ ﺑﻮﺩﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻡ. ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮﺩﻛﻪﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺗﺎﺭﻣﻲﺩﻳﺪﻡ. ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡﻛﻪﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺍ
ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﻡﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪﺍﻭ ﺩﺭﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﻳﺾﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺮﺩ. ﺯﻳﺎﺩﺍﺯﻣﺮﺩﻥ ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻴﺪﻡ. ﻭﻟﻲ ﺷﺮﻣﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻛﻪﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ
ﺭﻓﻘﺎﻳﻢ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪﺍﻭ ﺧﻮﺩﻛﺸﻲ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﻳﻦﻛﻪﺍﺯﻣﺮﻳﻀﻲ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ ﺍﻓﻜﺎﺭﺑﻮﺩﻡﻛﻪﺩﻛﺘﺮ ﺍﺯﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ: "ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻱ؟
- ﻧﻪ
ﺁﻣﭙﻮﻝ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺩﻭﺟﻴﻦ ﺍﺳﺐ ﺭﺍ ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﺩﺍﺭﺩ".
ﺍﺯ ﺣﺮﻓﺶ ﺧﻨﺪﻩﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻛﻤﻲ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﻡ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺟﻠﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺎﻩﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻫﺎ ﺭﺍ
ﻣﻲﺩﻳﺪﻡ. ﺭﻭﺣﻴﻪﻓﺮﺳﺎﻳﺸﺪﻳﺪﻩﺍﻡﻛﻤﻲ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﭘﻴﺪﺍﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡﺍﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻦ ﻛﻪﻣﺎﻩﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺤﺶ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍﺭﻭﺣﻢ
ﺟﺮﻳﺤﻪﺩﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺗﻮﺟﻬﺎﺕ ﺩﻛﺘﺮ، ﭘﻨﺪﺍﺭﻱ ﻣﺤﺒﺘﻲ ﺑﻪﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻳﻚ ﻛﻮﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯﺁﻥﺟﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﻭﻡ. ﺑﻪﺗﻤﺎﻡﻛﺴﺎﻧﻲ
ﻛﻪﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪﻧﻮﺷﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ ﺭﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ. ﻣﻲﺩﻳﺪﻡﻛﻪ ﭼﻄﻮﺭﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺩﺭ
.ﻣﺎ ﺑﻜﺸﻨﺪ. ﺩﺭﺑﺪﺟﺎﻳﻲ ﮔﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ. ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺯﺟﺮﻡﻣﻲﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭﻫﻤﻪﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻢ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ
ﺁﻳﺎ ﺍﺯﻛﺎﺭﺗﻮ ﺗﻘﺪﻳﺮﻱ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ؟ﺁﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺛﻤﺮﻱ ﺩﺍﺭﺩ؟ﺁﻳﺎ ﺍﺭﺯﺷﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ؟ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪﻛﺴﺎﻧﻲ؟ﺁﻳﺎﻫﻮﺍﺩﺍﺭ
ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﻛﻪﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻲ ﺍﻻﻥ ﭼﻪﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺭﺍ ﺩﺭﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻲﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﺭﺯﺷﻲ ﺩﺍﺭﺩ؟ ...ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ﺑﻪ
ﻳﺎﺩ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺪﺭﺳﻪﺍﻓﺘﺎﺩﻡﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻧﻤﺮﻩ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻌﻠﻢ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ. ﺍﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻛﻪﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﻲ
ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻴﺎﺑﻢ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﻱ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻢ. ﺧﺴﺘﻪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺑﻮﺩﻡ. ﺭﺍﻩ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪ؟ ﺑﻪ ﻫﻴﭻﻭﺟﻪ. ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ
ﺑﻜﺸﻨﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺗﻮﺑﻪﻧﺎﻣﻪﺑﻨﻮﻳﺴﻢ.
ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ،ﮔﻮﻳﻲ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺩﻟﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪﺑﺎﺷﺪ،ﮔﻔﺖ: "ﺑﺮﺍﻳﺖ ﻭﻳﻠﭽﺮ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ“ ﺗﻘﺎﺿﺎﻳﺶ ﺭﺍﺭﺩ ﻛﺮﺩﻡ. ﻭﺍﺭﺩ ﺳﻠﻮﻝ
ﺷﺪﻡ. ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﮔﺮﻡ ﻭ ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎ. ﺑﺎ ﻫﻮﺍﻱ ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪﺩﺭ ﻣﻄﺐ ﺩﻛﺘﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻣﺰﻩ ﺭﺍﺣﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪﺯﻳﺮ ﺩﻧﺪﺍﻧﻢ
ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺩﺭﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻣﺪﺕ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﺎﺳﻬﺎﻱ ﭘﺮ ﺍﺯﻗﻨﺪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺁﻭﺭﺩ. ﺑﻪﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺁﺏﻗﻨﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﻨﺪ.
ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﻲ ﺩﺍﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﻗﻨﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺟﻴﺮﻩ ﻗﻨﺪ ﺭﺍ ﻛﻪﺩﻭﺣﺒﻪﺑﻮﺩ، ﺣﺮﻳﺼﺎﻧﻪﻣﻚ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯ
ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻣﺘﻤﺎﺩﻱ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺿﻌﻒ ﻭ ﺩﺭﺩ ﺩﺭ ﺑﺪﻧﻢ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﻮﺩ. ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﻌﺎﺩﻟﻢ ﺭﺍ
ﻣﺠﺪﺩﻭﺃ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ. ﺗﻮﺟﻬﺎﺕ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺍﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﻴﺮﻩ ﻗﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﻭ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭﻋﺪﺩﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﺯﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻫﻢﺳﻠﻮﻟﻲ
ﺧﺒﺮﻱﻧﺒﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺳﺎﻝﻫﺎ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪﻛﻪﺩﺭﺩ ﻣﻔﺎﺻﻞ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥﻫﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﻱ، ﭘﺰﺷﻚ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﺷﻴﺮ ﻭ
ﻏﺬﺍﻱ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﺩﺍﺩﻛﻪﺍﻳﻦ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺣﺎﺩﺑﻪﻋﻤﻞ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﻋﻮﺍﺭﺽﻇﺎﻫﺮﻱﺍﺵ ﭘﻮﻙ ﻭ ﺷﻜﻨﻨﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﻱ
ﭘﺎ ﻭ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻋﺎﺭﺿﻪﺍﺵ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻓﻠﺠﻲﺍﻱﺑﻮﺩﻛﻪﻗﺪﺭﺕ ﺣﺮﻛﺖ ﺭﺍ ﺍﺯﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺑﻴﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﺎﺩﺳﺖﺷﻮﻳﻲ
ﻛﻪﺩﺭﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﻃﻲ ﻛﺮﺩ،ﺩﺭﻋﺮﺽﺑﻴﺴﺖ ﺩﻗﻴﻘﻪﺑﺎﺩﺭﺩ ﻭ ﺧﻢ ﺷﺪﻥ ﺯﺍﻧﻮ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺭﻭﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢﭼﻨﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺣﻤﺎﻡﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭ ﺧﻮﺵﺭﻧﮓﺗﺮﻳﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪﺗﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺭﻭﺯ
ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻡ. ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﺎﺩﺭﻡﺯﻳﺎﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪﺍﻭﺿﺎﻉ ﻧﺸﺪ. ﻭﻟﻲ ﭘﺪﺭﻡﺩﺭﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩﺗﻴﺰﻫﻮﺷﻲ ﺧﺎﺻﻲ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺍﻭ ﻛﻪﻫﻤﻴﺸﻪﻛﻨﺎﺭﻣﻲﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺖ ﻣﺎﺩﺭﺑﺎﺩﺧﺘﺮﺵ ﮔﭙﻲ ﺑﺰﻧﺪ، ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪﮔﻮﺷﻲ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:
"ﭼﻪﺑﻪﺭﻭﺯﺕ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻧﺪ".
ﮔﻔﺘﻢ: "ﭼﻴﺰﻱ ﻧﺸﺪﻩ". ﺍﻣﺎ ﭘﺪﺭﻡﺑﺎﺯﻫﻢ ﺍﺻﺮﺍﺭﻛﺮﺩ. ﻣﻦ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﻘﺎﻫﺘﻢ ﺑﻪﻛﹸﻨﺪﻱ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺯﻳﺎﺩﺗﺎﺏ ﻭ
ﺗﻮﺍﻥ ﺟﻨﺒﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﻭﻟﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺪﺭﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ
ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩ ﻭ ﺑﻪﻣﻦ ﺭﻭﺣﻴﻪﻣﻲﺩﺍﺩ. "ﺗﻮ ﻗﻮﻱ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻲ ﺍﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻲ. ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻣﻲﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪﺩﺭ
ﺭﺍﻩﻫﺪﻓﺖ ﺭﻓﺘﻲ." ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ. ﺑﻪﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ: "ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍﺭﻭﻱ ﺷﻴﺸﻪﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﮕﺬﺍﺭ". ﺍﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺷﻴﺸﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺳﺖﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻡ. ﻫﻤﻴﻦﻛﻪﻣﺘﻮﺟﻪﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺷﺪ،ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍﻛﻨﺎﺭﻛﺸﻴﺪ. ﺑﻪﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ. ﺍﺯ
ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ.
ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻮﺗﺎﻩﺗﺮ ﺍﺯﺁﻥ ﺑﻮﺩﻛﻪﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺗﻤﺎﻡﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﻨﻢ. ﻧﮕﺎﻩﻫﺎ ﺑﻮﺩﻛﻪﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩ. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩﻡ. ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ.
ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﺍﺯ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﻣﺤﻜﻢ ﺭﺍﻩ ﻣﻲﺭﻓﺖ. ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪﺍﺯﺗﻪﺩﻟﺶ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎﺭﺍﺯﺩﻩ
ﺑﻮﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ. ﭘﺲ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ، ﺟﻨﮓ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ، ﻣﻦ ﻭ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ.
ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻢ. ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺕﻫﺎﻱ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺪﻳﺪ ﺭﺋﻴﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ
ﺑﻮﺩ ﺫﻫﻦ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺩﻫﺪ. ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺳﺎﻝ ٣٢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻳﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮ
ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﺎﻳﻢ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﺮﺍﻱﻫﺮﺩﻭ، ﺣﺮﻑﻫﺎﻱﺗﻜﺮﺍﺭﻱﻣﺎﻥ ﺧﺴﺘﻪﻛﻨﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦﺑﺎﺭﭘﺪﺭﺍﺯﺍﻣﻴﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﻩﻣﺎﻧﺪﻥ ﺣﺮﻑ ﻣﻲﺯﺩ.
ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻡ. ﺳﺮ ﺍﺯ ﭘﺎ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭ ﺭﺍﺿﻲ ﺍﺯ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻪ ﺣﺮﻑﻫﺎﻱ ﻗﺸﻨﮓ ﭘﺪﺭﻡ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ.
ﺁﻥﻫﺎﺭﺍﻫﺰﺍﺭﺑﺎﺭﺩﻭﺭﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻣﺘﻐﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻛﻪﺍﻧﮕﺎﺭﺭﻭﺯﺍﻭﻝ ﺳﻠﻮﻝ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻡ. ﻫﺮ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﻧﺮﮊﻱﺯﻳﺎﺩﻱﺍﺯﻣﻦ
ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﭼﻪ ﭘﺮ ﺍﻧﺮﮊﻱ ﻭ ﭘﺮﻗﺪﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺭﻧﮓﻫﺎ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﻛﻴﺴﻪ ﺯﺑﺎﻟﻪ ﺁﺑﻲ ﺭﻧﮓ ﻛﻪ
ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍﺩﺭﺁﻥ ﺟﺎﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻡ ﻭﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﺮﺩﻡ ﭼﻪﺭﻧﮓ ﻗﺸﻨﮓ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻃﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﻧﻬﺎﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻛﻤﻲ
ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻫﻮﻳﺞ. ﺭﻭﻏﻦ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺳﺮﺩ ﺷﺪﻥ ﻣﺎﺳﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻃﻌﻢ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺪﻱ ﻣﻲﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﻣﻘﺪﺍﺭﻱ ﻗﻨﺪ ﻭ ﺁﺏ ﻭﻟﺮﻡ ﺷﻴﺮ
ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺏ ﻗﻨﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﭼﺎﻱ ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪﻡ. ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻧﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮﻉ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﻪﻗﻨﺪﻫﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ
ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ، ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﻱﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺒﺮﻡ.
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﺎﻳﻴﺰﻱ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺳﻠﻮﻟﻢ ﻣﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ ﻭ ﻧﺎﺭﻧﺠﻲ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﺼﻞﻫﺎ ﺍﺯ
ﺭﻧﮓ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺷﺎﺩﻱﺁﻭﺭ ﺑﻮﺩ. ﺩﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪﺍﻳﻦ ﮔﺮﻣﺎ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺍﻳﻦ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍﺩﺍﺷﺘﻪﺑﺎﺷﻢ ﻭ
ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﻛﻤﺒﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ. ﻫﻮﺍ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺭﺍ ﭘﺸﺖﺳﺮ ﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﺑﻨﺪ ﻭ
ﺳﻠﻮﻝﻫﺎ ﺑﻪﻫﻤﺎﻥ ﺷﻜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﺧﺒﺮﻱ ﻧﺒﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻱ ﻣﺜﻞ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ، ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﻧﺰﺩﻳﻚ ١١
ﻇﻬﺮ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ. ﮔﻔﺖ ﻛﻠﻴﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞﺍﺕﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ. ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪﻛﺠﺎ ﻭ ﭼﺮﺍ؟
ﻭﺳﺎﻳﻠﻢ ﺭﺍﺩﺭﻛﻴﺴﻪﺯﺑﺎﻟﻪﺁﺑﻲﺭﻧﮓ ﺟﻤﻊ ﻛﺮﺩﻡ. ﺫﻫﻨﻢ ﺑﻪﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﻳﻚﺟﺎ ﻣﻲﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻲﺁﻣﺪ. ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪﻣﺮﺍ ﺑﻪﻛﺠﺎ
ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯﻣﺪﺗﻲ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻧﺎﺩﺭﻱﺩﺭﺭﺍ ﺑﺎﺯﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺎﻙ ﻗﺮﻣﺰﺭﻧﮕﻲ ﻛﻪﻳﻚﺳﺎﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﻱ ﭘﻴﺶ ﺍﺯﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ، ﺑﻪﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﻣﺎﺕ
ﻭ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺑﻪ ﺳﺎﻛﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﺎ ﺳﺎﻙ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺷﺪﻩﺍﻱ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﻛﻪﻣﻮﻗﻊ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻛﺎﻣﻼﹰ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﻧﻮ ﺑﻮﺩ.
ﻇﺎﻫﺮﺍﹰ ﻣﻮﺵﻫﺎ ﺳﺮﻭﻗﺘﺶ ﺭﻓﺘﻪﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﻥﺭﺍ ﺍﺯﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺟﻮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺩﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻙ ﺛﻤﺮﻱﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻮﺵﻫﺎ ﺍﺯﺁﻥ
ﺑﻬﺮﻩﺍﻱ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻙ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻪﺩﺳﺘﻢ ﺭﺳﻴﺪ. ﭘﺲ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺒﻨﺪ ﻭ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺷﺪﻡ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺯﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩﻱ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺩﺍﺩ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﻣﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﺍﹰ
ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭﻱ ﻋﺎﺩﻱ، ﻧﻪ ﺧﺸﻦ، ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ
ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻴﻨﻲ ﺑﻮﺱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺩﻡﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩﻡ. ﻛﻨﺎﺭﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻢ . ﺍﺯﺯﻳﺮ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪ ﻛﻤﻲ ﺑﺎﻻ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩﻛﺮﺩﻡ. ﺣﻴﺎﻁ ﮔﻮﻫﺮﺩﺷﺖ
ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻮﺩ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻴﺮ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻢ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻡ. ﻫﻮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﺁﻓﺘﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻢ. ﭼﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻛﻨﺎﺭ ﺯﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺳﺖﻫﺎﻳﻢ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ.
ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻪﻳﺎﺩﻡﻧﻤﻲﺁﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎﺩﺭﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﺑﻮﺩﻡﻳﺎﺯﻧﺪﺍﻧﻲ ﺩﻳﮕﺮﻱﻫﻢ ﺩﺭﭘﺸﺖﺳﺮﻡﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻣﺮﺩﻓﻘﻂﺭﺍﻧﻨﺪﻩ
ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﺑﻮﺩ. ﺯﻳﺎﺩﺍﻣﺮ ﻭ ﻧﻬﻲ ﻧﻜﺮﺩ. ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﺍﺯﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ. ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﮔﻔﺖ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪﺕﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭ. ﺳﺮ ﺍﺯﭘﺎ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺗﻤﺎﻡ
ﺁﺭﺯﻭﻳﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻛﻪﺍﺯ ﺟﺎﻱ ﭘﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﻠﻮﻍ ﺷﻬﺮ ﺑﮕﺬﺭﺩﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﻣﺮﺩﻡﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ. ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﺮﺩ
ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻮﺍﺳﻢ ﺑﻪﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻮﺩ. ﺗﺸﻨﻪﺩﻳﺪﻥ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﻭ ﻫﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻮﺩﻡ. ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﺩﺭﭘﺸﺖ ﭼﺮﺍﻍ ﻗﺮﻣﺰﻱ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ. ﺑﻲﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺑﻪﻣﺮﺩﻡ
ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺯﻝ ﻣﻲﺯﺩﻡ. ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻢ ﺗﺪﺍﻋﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺩﻡﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺑﻪﭘﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻡﻛﻪﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﺩﺭﻛﻨﺎﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ
ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻛﻪﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻢ ﺑﻪﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻧﻈﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪﻣﺮﺩﻡﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ.
ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﺗﻮﺑﺎﻥ ﻛﺮﺝ ﻭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪ. ﺟﻬﺖ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﻳﻦ. ﺩﻡ ﺩﺭِ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﻭﻳﻦ
ﭘﺎﺳﺪﺍﺭ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻛﺎﻏﺬ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ... ﺩﺭ ﺍﺻﻠﻲ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺱ ﺑﻪ ﺟﻠﻮﻱ ﺩﺍﺩﺳﺮﺍﻱ
...........ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺍﺗﺎﻕﻫﺎﻱ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﻭﻣﺮﺍ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ
http://www.adabestanekave.com/book/enferadi_mina_zarin.pdf
زندان گوهردشت وسلول انفرادي
پایان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر