آن صدا که در همه جا دائم در پرواز است / مينا زرين

http://www.siahkal.com/index/mid%20col/Mina_Zarin.htm

دلم می خواهد از اوراق گلگون و از آرشیو انباشته مادران حماسه ساز سال 60 که لباس های به خون آغشته و وسایل فرزندانشان را از دژخیمان تحویل گرفتند و با مجبور کردن رژیم جنایت جمهوری اسلامی پول گلوله را برای اعدام سربلند فرزندانشان پرداختند. این انسانهای زمینی که اسمشان مادر بود در پی فرزندانشان گورستان های ایران را زیر پا گذاشتند و لحظه ایی به خستگی از پا ننشستند. و مادرانی که خاک خاوران را با دست های خشمگین خود شخم زده و پستان ها یشان را در خاک سرد و تازه کاشتند و شبانه با تن هایشان، همان تن هایی که عصاره وجود خود را به فرزندان داده بودند، خاک را شکفتند تا به پیکرها و لباس های آنها برسند. به مادرانی که خنده دیگر سینه هایشان را نلرزاند و با زمزمه مادرانه شان شمع ها روشن شد، عکس ها در قا ب ها جا گرفت و گلدان ها در هر قطعه ای خاکی، نشانی از قبری شد و مادران بیاد آوردند که چگونه دست های کوچک و بی توان به گردن و سینه هایشان نوازش رفت ولی اکنون از پستان های مادران به جای شیر، خون بر خاک خاوران فوران می کند.

دلم می خواهد قصه دختران و زنانی را بگویم که انرژی بخش و قدرت دهنده راهم بودند، دختری که در سلول های مرگ تدریجی انفرادی های گوهردشت در اعتصاب غذا بسر می برد و پاسداران جنایت و شکنجه با فحش و توهین های مستهجن جنسی، دهان دختر را باز کرده و قیفی را در دهان او گذاشته و بزور می خواستند اعتصاب او را بشکنند و در مقابل خشم و وحشیگری پاسداران رژیم دختر هم چنان آرام و متواضعانه نه به عنوان قربانی خاموش بلکه با تلاشی تحسین برانگیز دیوارهای سکون شده انفرادی های گوهردشت را به شورشگری پر صدا مبدل و خواسته هایش را بدون سازش بیان می کرد. و یا دخترانی که زیر شکنجه استخوان هایشان بند به بند شکست، قلبشان زیر تخت شکنجه از کار افتاد خونریزی مغزی و داخلی ایجاد شد، کلیه هایشان از کار افتاد، پاهایشان به اندازه یک بالشتک ورم کرد، کابل ها بر تن هایشان فرود آمد که شمارشی را نمی توان شمرد و تجاوزهای جنسی به دختران باکره که به بهانه بهشت جهنمی شان اعمال شد ولی با این جنگ نابرابر در روی تخت های شکنجه و تیر و دار جان دادند، و نه تنها هیچ نگفتند (اطلاعات) بلکه عاشق بودند و عاشق ماندند.
دلم می خواهد از شورها و از زندگی جمعی از نشکستن روحیه ها، از بحث ها، درگیری ها، از خشونت ها و از شک کردن های نگاهمان که دیروز گناهی بزرگ محسوب و امروز یقین کردن بدان خطایی عظیم تر بود از آنچه دیروز مقدس بود و امروز مورد شک قرار می گرفت، از یاری دادن ها، با هم بودن ها، پیوستگی داشتن ها و زیبائی و عشق، عشق به همنوع، عشق به انسان و عشقی به دست و رفیقی که هرگز ندیده و عشق به صدائی که صورت و چهر ه ئی را هیچوقت لمس نکرد و از آرزوها و هزاران آرزوی تحقق نیافته.